The choice

Bastien Devoné

Ik had zijn naam nooit eerder gehoord, maar toch kwam het me bekend voor. Gaëlle en Gabriel bleven maar doorzeuren over wie hij precies was. Blijkbaar kwam hij uit Parijs net als mijn ouders. Hij had één zus, namelijk Charlotte Devoné. Ik bleef bij het standpunt dat hij enkel knap was en ik hem nog nooit gesproken had. Als je iemand die sorry tegen je zegt niet mee rekent natuurlijk. Maar Gaëlle en Gabriel bleven over hem praten. Na de middag werd ik verwacht bij de directrice van het college. Daniel had de taak op zich genomen om me er heen te brengen. Als ik nog langer in de buurt van die twee moest blijven, zou mijn hoofd ontploffen.

'Dus,' begon Daniel,' heb je het hier al wat naar je zin?' Daniel was groot en had pikzwart haar. Zijn grijze ogen waren contrasterend met zijn haar. Hij was knap dat moest ik toegeven, maar hij had iets wat me op een aftstandje deed blijven.

'Ja.' Niet wetende wat ik verder moest zeggen, draaide ik mijn hoofd van hem weg.

'Ik kon je niet langer bij die twee laten.' Grinnikte hij. 'Als ik niet beter wist was ik jaloers geweest op die twee.' Ik keek hem niet begrijpend aan. Toen hij mijn blik ving stopte hij en grijnsde. 'Dus je had het nog niet door? Gabriel en ik hebben een relatie.' Zei hij. Ik keek hem nog steeds niet begrijpend aan. Hij legde zijn handen op mijn schouders en bracht zijn gezicht ter hoogte van het mijne. 'Ik ben homo, Félice.' Mijn ogen werden groot. Natuurlijk. Dat was het. Hoe kon ik toch zo stom zijn. Daarom voelde ik me minder tot hem aangetrokken. Ik kon mezelf we slaan. 'Sorry , ik had het echt niet door? Het spijt me vreselijk.' Zei ik snel. Ik schaamde me dood. 'Wat spijt je? Dat ik homo ben?' hij liep verder de gang door en versnelde zijn pas. 'Nee, dat bedoel ik niet. Ik houd van homo's. Ik bedoel, ik heb niets tegen homo's, integendeel. Ik vind homo's cool.' Zei ik terwijl ik hem probeerde in te halen, wat niet bepaald lukte. Hij draaide zich om en zijn parelwitte grijns kwam opnieuw tevoorschijn. Natuurlijk was hij met me aan het lachen. Ik gaf hem een stomp op zijn arm, met als resultaat dat ik waarschijnlijk meer pijn had dan hij. Ik zag nu pas hoe gespierd hij was. We liepen verder de gang door en kwamen bij een donkerrode dubbele deur. De deur was net zo klassiek als de rest van het interieur van het college. Ik bedankte Daniel en klopte op de dubbele deur. Vanachter de deur hoorde ik iemand roepen dat ik binnen mocht komen. Langzaam opende ik de deur en bevond me in een gigantische ruimte waarvan de muren bekleed waren met boekenkasten. Aan de andere kant van de ruimte stond een eikenhouten bureau bedekt met verschillende documenten. In de bureaustoel achter het bureau zat een dame van middelbare leeftijd met aardbij blond haar en een bril op haar neus naar mij te kijken. Voor het bureau waren twee stoelen geplaatst waarvan één al bezet was. De jongen die op de stoel zat draaide zich om en keek me indringend aan. Ik herkende hem meteen.

Bastien Devoné. Moest dit nu echt? Ik besefte dat ik al die tijd aan het staren was en keek verlegen naar de grond. Bastien draaide zich terug om en zuchtte. 'Kom maar dichter mevrouw Deleu. Wees niet beschaamd. Ik heb je enkel hier geroepen om even een paar dingen te bespreken. De directrice stond recht uit haar stoel en stak haar hand uit. 'Ik ben mevrouw Roth.' Ik schudde haar hand. 'Félice.' Zei ik met een glimlach. 'Dat weet ik.' Lachte ze. Natuurlijk wist ze mijn naam. Snel ging ik zitten en vermeed Bastiens starende blik. 'aangezien je nieuw bent en nog geen Noors spreekt wilde ik je een leraar aanwijzen. Dit is Bastien. Hij zal je het komende jaar begeleiden en je Noors leren.' De directrice wees in de richting van Bastien. Ik kon hem nu niet langer negeren. Ik draaide mijn hoofd en zag hem indringend kijken. Hij glimlachte en stak zijn hand naar me uit. 'Bastien Devoné. Aangenaam.' Zei hij kalm. Zijn glimlach was perfect en een klein kuiltje werd zichtbaar. Ik nam zijn hand aan zei: 'Félice Devoné. Euh,ik bedoel Félice Deleu.' Kon deze dag nog gênanter. Zijn glimlach werd breder en zijn witte tanden kwamen tevoorschijn. Zijn kuiltjes maakten het alleen nog perfecter. Mijn wangen begonnen te gloeien. Snel wende ik mijn blik waar af en keek de directrice terug aan. Ook zij had een glimlach op haar gezicht geplakt.

'Ik heb, denk ik niets meer te zeggen. Jullie kunnen gaan.' zei ze nonchalant. Ik stond op en liep snel naar de deur. Ik hoopte stiekem dat Daniel daar op me had blijven wachten, maar helaas. Ik liep de gang in en liep in de richting waar ik vandaan gekomen was. Een stem achter mij deed me opschrikken.

'Waar denk je naar toe te gaan, Félice? Heb jij nu geen Noorse les?' zei Bastien plagend. Ik keek hem vragend aan. Zijn gezichtsuitdrukking werd meteen serieus. 'Mevrouw Roth heeft me gevraagd meteen te beginnen. Ik denk wel dat je dat kan gebruiken.' Ik knikte alleen maar. Ik had nog maar één keer iets tegen hem gezegd en dat was een ramp. Ik kon maar beter niets zeggen tegen hem zolang het niet nodig was. Ik volgde hem verder naar de bibliotheek die niet ver van het kantoor van de directrice lag. Ik ging zitten aan één van de tafels en legde mijn handen in mijn schoot. Ik was altijd al het verlegen type geweest, alleen nu was het dubbel zo erg. Ik wilde Bastien niet als leraar. Hij liep weg tussen de rekken en kwam terug met een stapel boeken. 'Ik weet niet precies waar ik moet beginnen, maar misschien ken je al enkele woorden?' hij nam één van de boeken in zijn handen en ging naast me zitten. Ik knikte en dacht aan het woord dat Victor me geleerd had. 'Elsker. Ik leerde het van Victor.' Zei ik. Bastien keek geschrokken op uit het boek dat hij aan het bestuderen was en liet het vallen. Ik bukte me om het boek op te rapen. Een tinteling geen door me heen toen zijn hand de mijne raakte om het boek op te nemen. Ik keek recht in zijn prachtige groene ogen. De vlinders in mijn buik deden me mijn blik weer afwenden. Ook hij leek verbaasd door de aanraking.Hij pakte het boek op en stond recht. 'Ik kan dit niet.' Mompelde hij. 'Ik had nooit ja mogen zeggen. Het spijt me Félice, maar ik denk dat je iemand anders zal moeten zoeken om je Noors te leren. Het spijt me.' En met die woorden liep hij met grote passen de bibliotheek uit. Wat had ik verkeerd gedaan? De tinteling in mijn lichaam begon langzaam te verdwijnen. Wat betekende dit?