The choice

Norway

Ik opende mijn ogen met veel moeite. Het zonlicht dat door het raam scheen was enorm fel. Onmiddellijk sloot ik mijn ogen opnieuw, draaide me om en rolde me in de warme dekens. Een barstende hoofdpijn kwam opzetten. Ik hoorde een zacht klopje op de deur van mijn slaapkamer. Ik riep iets dat op een ja moest lijken en hoorde het irritante gekraak van de deur.

'Mag ik binnen komen?' vroeg mijn moeder. Ik haalde de dekens van mijn hoofd. Ze kwam binnen met een plateau. Ik ging rechtop zitten en keek wat er op het plateau stond. Fruitsap, thee, koekjes en chocolade lagen verspreid op het plateau.

'Waar heb ik dat aan verdiend?' vroeg ik duidelijk vermoeid.

'Mag ik je niet eens verrassen misschien?' Ze zette alles op mijn schoot en nam een koekje voor zichzelf. Ik kon het maar moeilijk geloven. Mijn moeder die zomaar ontbijt op bed komt brengen? Er moet iets gebeurd zijn. Met kleine hapjes begon ik te eten van de chocolade.

'Kom je straks naar beneden?' vroeg ze.

'Natuurlijk. Ik ga me klaarmaken.' Ze vertrok en sloot de deur achter zich. Ik kroop uit het bed en trok de paarse gordijnen verder open. Al slenterend liep ik naar de badkamer. We woonden hier nu een jaar, midden in Parijs. Ik kon me maar moeilijk aanpassen aan de Franse gewoontes. Dat had ik nooit gekund. Nergens. In al mijn 17 levensjaren heb ik op 14 verschillende plaatsen gewoond. Mijn ouders hielden ervan de wereld te ontdekken. Voor ik er was, reisden ze de hele wereld rond en bleven nergens langer dan een maand. Tot mijn moeder zwanger werd van mij. Ik heb welgeteld 3 jaar in Zuid-Afrika gewoond, in Kaapstad. Veel herinner ik me er niet van. Dus toen ik drie werd verhuisden we overal naar toe. Sindsdien leef ik elk jaar ergens anders. Ik kon ook nergens vrienden maken. Dat vond ik nog het moeilijkste van allemaal. Ik kon nooit iets aan iemand vertellen, kon nooit eens mijn hart luchten of mijn gevoelens uiten. Relaties kwamen er dus ook niet aan te pas. Uitgaan deed ik wel. Dat was het enige dat mijn ouders me gunden. Vermoeid keek ik in de spiegel. De wallen onder mijn ogen werden donkerder met de dagen. Mijn blauwe ogen stonden dof. Mijn bruine stijle haren vielen met grootte pakken uit. Ik waste me snel en kleedde me om in gemakkelijke kleren. Het was zaterdag dus ik had geen school. Ik liep de trap af en ging naar de keuken. Mijn ouders zaten beiden aan tafel.

'Goedemorgen liefje. Goed geslapen?' vroeg mijn vader vriendelijk.

'Valt mee' zei ik snel. Ik had verschrikkelijk geslapen. Ik wist niet meer waar ik die nacht had uitgehangen laat staan hoe ik in mijn bed geraakt was. Alleen, dat kon ik toch moeilijk tegen hen zeggen. De laatste tijd had ik wel vaker black-outs, ik herinnerde me zelf niet meer wat ik de dag ervoor gedaan had. En dan had je nog die verschrikkelijke hoofdpijn.

'Liefje, we moeten je iets vertellen' zei mijn moeder voorzichtig. 'We zijn van plan te vertrekken uit Parijs.' Meteen zakte ik in mijn stoel. Ik zuchtte. Ik had gehoopt dat ik mijn eindjaar hier in Parijs zou kunnen afmaken. Maar helaas, mijn ouders dachten er dus weer anders over.

'Waarom?' Antwoordde ik bot. Aan mijn moeders blik zag ik dat ze er spijt van had. 'Het zit namelijk zo. Je vader en ik gaan naar Amerika. Alleen zouden we liever hebben dat jij niet mee gaat.' Wat bedoelde ze daar nou weer mee? Ze waren mijn ouders ze konden me toch niet in de steek laten? 'Wat bedoel je' riep ik uit. 'Waarom kan ik niet mee naar Amerika?'

'Je moeder en ik hebben besloten dat je naar een kostschool in Noorwegen gaat' mengde mijn vader zich. 'We beseffen dat we je naar vele plekken hebben mee gesleurd. Je hebt zowat de helft van de wereld gezien. Dat kan niet ieder 17 jarig meisje zeggen. Daarom vinden we het beter dat je daar naartoe gaat en dat je daar voor een langere tijd kan blijven.' Dat meenden ze toch niet? Wat moest ik in godsnaam gaan doen in Noorwegen? Wat spraken ze zelfs in Noorwegen? En waarom zou ik nu pas ergens voor een langere tijd blijven? Ik verhuisde al heel mijn leven. Ik was het gewoon en ik hoefde nog maar 1 jaar, dan kon ik zelf wel mijn weg zoeken. Ik sprong woedend recht waardoor mijn stoel omviel. Ik gaf mijn ouders de vuilste blik die ik kon geven en rende naar boven. Hoe konden ze me dit aandoen? Mijn eigen ouders nog wel?