The choice

Green eyes

Het scherpe geluid van een wekker, wekte me uit mijn slaap. Het was me gisteren niet opgevallen dat ik een wekker had. Ik sloeg erop om hem te doen zwijgen. De wekker viel hard op de grond. Snel keek ik naar de wekker om te kijken of hij kapot was. Ik kon toch niet al de eerste dag iets kapot maken. De wekker bleek nog heel te zijn. Gelukkig. Ik stapte uit het dubbelbed en zette de wekker terug op het nacht kastje. Ze hadden me gisteren niet gezegd wanneer ik moest opstaan. Laat staan waar ik naar toe moest. Ik zou hier waarschijnlijk verdwalen dus besloot ik me stil te houden in mijn kamer. Ik liep naar de badkamer om een warme douche te nemen. De badkamer was enorm ruim. Hij was bijna even groot als mijn slaapkamer in Parijs. De vloer was bekleed met marmer net als de muren en de lavabo. De inloop douche bevond zich in de rechterhoek. Het bad was rond en zag er authentiek uit. Snel kleedde ik me uit en sprong onder de douche. De warme douche deed mijn gedachten de vrije loop. Ik vroeg me af wat ik vandaag voorgeschoteld zo krijgen. Ik zou vast en zeker met scheve ogen bekeken worden. Ik zou binnen de week waarschijnlijk zo'n belachelijke bijnaam hebben. Dat gebeurde elke keer. Toen we in Amsterdam gingen wonen, werd op mijn eerste dag een bord lasagne naar mij geslingerd. Ik heette de rest van het jaar lasagne. Geloof me, aangenaam kan je dat niet noemen. Ik vermande me zelf en kwam vanonder de douche en droogde me af. Ik hoorde iemand kloppen op de deur. Vlug nam ik mijn kleren en kleedde me om. Opnieuw werd er geklopt op mijn deur, dringender dit keer.

'Ja ,ik kom!' riep ik gefrustreerd.

Ik opende de deur en zag een blond meisje staan. Ze had halflang haar dat deels verborgen was achter een muts en heldere blauwe ogen die vriendelijk naar me lachten. Ze was klein van gestalte, maar straalde energie uit voor twee. Ze droeg een dikke kabeltrui, een jeans broek en Timberland's. Een schoudertas maakte haar outfit compleet.

'Goedemorgen!' zei ze opgewekt. Ze vloog me om de hals net als Hilda eerder deed. Dit was dus echt een gebruik hier in Noorwegen.

'Ik ben Gaëlle. Hilda wilde dat ik je vandaag zou rondleiden. Félice was het toch?' Ik herinnerde me weer wat Hilda me gisteren zei.

'Ja, ik ben Félice. Kom binnen. Ik maak me even verder klaar.' Zei ik verlegen. Ze liep langs me heen naar binnen. Ze keek de kamer rond en keek terug naar mij. Snel wende ik mijn blik af en sloot de deur. Ik nam sokken en een trui en trok mijn Uggs aan.

'Dus...' zei ze om de stilte te doorbreken. 'Oh, je wilt je lessenrooster waarschijnlijk wel zien. Je zit samen met mij in de klas.' Ik voelde me meteen wat beter. Ik had nu toch al iemand die ik kende in mijn klas. Soort van dan. Ze haalde een blad uit haar schoudertas en overhandigde het aan mij. Ik keek op mijn blad en zag dat ik het eerste uur wiskunde had. Wow mijn dag kon al niet meer stuk. Alsof Gaëlle mijn gedachten kon lezen zei ze:

'Wees gerust het eerste uur kunnen wij vandaag skippen. Ik heb de hele voormiddag om je rond te leiden. Ik zal je ook voorstellen aan een paar vrienden van me. Tenzij je dat liever niet wil.' Ze keek me aan met een grijns tot aan haar oren. Alleen al door haar aanwezigheid voelde ik me vrolijker worden.

'Dat lijkt me leuk.' Zei ik. 'Ik ken hier namelijk nog...' 'Maak je geen zorgen, je hebt nu toch al minstens één vriendin. Kom we gaan. Ik wil je aan iemand voorstellen.' Onderbrak ze me. Ik had dus blijkbaar al één vriendin. Ze greep me bij mijn pols en trok me mee naar de gang. Ik greep nog snel naar mijn tas en trok de deur dicht. We liepen door een wirwar aan gangen en ik had geen idee waar ik me bevond. Gaëlle kennelijk wel. Ik besloot haar een paar dingen te vragen.

'Hoelang zit je hier al op school?' was de eerste vraag die me te binnen schoot. Ze keek me bewonderend aan. Alsof ze oprecht blij was dat ik de vraag gesteld had.

'Ik werd hier in Ramberg geboren.' Begon ze terwijl we weer een andere gang in sloegen. 'Mijn ouders overleden in een schipbreuk toen ik drie was. Sindsdien woon ik hier en ga hier naar school.' Ik had meteen spijt van mijn vraag. 'Maak je geen zorgen' zei ze alsof ze mijn gedachten opnieuw las. 'Ik heb ze amper gekend en Hilda is sindsdien een soort van moeder voor me geweest. Maar ik moet je wel waarschuwen' zei ze nadrukkelijk. 'De meesten hier hebben iets tragisch meegemaakt of waren onhadelbaar voor hun ouders en werden gedropt. Niet allemaal natuurlijk. Er zijn ook velen die in het dorp wonen die ieder dag hier naar school gaan. Veel keus hebben ze niet. Er is hier nergens anders een school. Ik bedoel maar, wees voorzichtig met wat je zegt. Sommigen kunnen dingen verkeerd opvatten en geloof me sommige wil je echt niet boos zien.' Ik schrok. Werden hier echt kinderen gedropt omdat ze iets hadden mee gemaakt? Omdat ze lastige pubers waren? Ik ze de gedachte van me af dat mijn ouders me voor dezelfde reden hier naartoe gestuurd hadden. 'Kom je gaat toch niet op je eerste dag al vooroordelen maken' zei ze. Ze glimlachte en ik voelde me meteen weer beter. We kwamen uit in een grootte ruimte met enorm veel tafels. De sommige tafels waren al in bezet genomen door groepjes vrienden die zaten te ontbijten.

'De kantine!' riep Gaëlle blij. 'Mijn favoriete ruimte, na mijn kamer waar mijn bed staat natuurlijk.' Ik kon een lach niet onderdrukken en giechelde. 'Kijk eens aan,' zei ze verast,' het lacht.' ze giechelde. Ze trok me verder mee naar een tafel met enkele leerlingen.

'Jongens,' zei ze,' ik stel jullie voor aan Félice!' Meteen werden alle ogen op mij gericht. Ik haatte het om in de belangstelling te staan.

'Hallo.' Zei ik ongemakkelijk. De jongen links van me sprong onmiddellijk recht en gaf me een hand. Hij had bleek haar. Bijna wit zelfs en had grijze ogen die een warme gloed hadden. Zijn nette kledingstijl viel me meteen op.

'Gabriel.' Stelde hij zichzelf voor. 'Félice.' Gaf ik als antwoord en schudde zijn hand. De jongen die naast hem zat stelde zich voor als Daniel en gaf me ook een hand. 'Let maar niet op Margot.' Zei hij wijzend naar het meisje naast hem. Ze had lang donkerblond haar en had een koptelefoon op. De rest van haar gezicht kon ik niet zien. 'Ze is mijn zus,' zei Gabriel,' alleen zou je dat echt niet zeggen.' Ik glimlachte bij zijn opmerking en mijn oog viel op de jongen die net zijn bord neerzette. 'Ik ben Justin. Aangenaam zei hij.' Maar zijn aandacht ging meteen naar Gaëlle.

'Kom ik neem je wel mee naar het buffet' zei Gabriel. 'Als ze eenmaal met hem praat, tjah.' Zei hij draaiend met zijn ogen. We liepen samen zwijgend naar het buffet.

'Je kan nemen wat je wil,' zei hij,' alleen houden ze niet echt rekening met vegetariërs. Ik ga alvast terug. Kom gerust bij ons zitten als je wilt.' Ik knikte als bevestiging en hij liep terug naar de tafel. Er was genoeg keuze aan ontbijt. Wat zou dat dan niet zijn bij het avondmaal. Ik draaide me om en botste tegen iemand aan.

En toen zag ik ze. Die groene ogen. Ik had het gevoel dat ik ze eerder had gezien, maar waar?

'sorry.' Zei hij met een zachte stem. Hij draaide zich om en liep van me weg. En voor de rest van de dag kon ik aan niks anders denken dan zijn groene ogen.