İçimi döktüğümdendir yazdıklarımın demli oluşu , bu biraz uzun olucak tut nefesini..
Annem beni aradı o sırada okulda dersteydim uygulama olduğu için telefon çantamda sessizdeydi dersten çıkınca annemi aradım beni aramışsın anne dedim annem ağlamaklı bi sesle nerdesin dedi okuldayım da noldu anne dedim çabuk eve gel baban kaza geçirmiş dedi heralde daha önce acıyı o kadar yoğun yaşamamıştım o an kaldım öylece olduğum yerde dediğim tek kelime ise , yaşıyor mu?
Allah'ım ayaklarımda güçten eser yoktu hemen otobüse atladım ve eve gittim ordakilerden babamın iş arkadaşlarından haber almaya çalışıyordum iyi büyük birşey değil diyorlardı ama biliyordum ki hiç bir zaman durumu ağır olan birisi için durumu kötü demezler. Eve gittim annem perişan halde sakinleştirdim ve babamı aradım eve gelene kadar aramıştım ama açmıyordu bu beni daha çok korkutuyordu en sonunda açtı bana bir oğlum deyişi vardı ölsem unutmam o kadar içten ve o kadar derindendi ki olayı anlattı konuştuk ve büyük birşey olmadığını anladım ufak bir kaç çizik varmış içim yinede rahat etmiyor gel artık babam gel.
Annem , her geçen gün daha dayanılmaz olmaya başladı hem üzülüyorum hemde sinirleniyorum tamam hastalığından oluyor ama bazen gerçekten dayanamıyorum ortada hiçbir şey yokken laf söylüyor annemi artık tanıyamıyorum çok değişti anlamsızca olur olmadık şeylere kızıyor en olmadık yerde bana laf söyleyip canımı yakıyor alakasız bir konu açıp sen zaten şöylesin böylesin diyor sabrediyorum dayanmaya çalışıyorum bir annenim hakkı asla ödenmez biliyorum peki ben nolucam herkes yapmam gereken görevlerden bahsediyor oysa ki olup bitenleri kimsenin gördüğü yok insanlar konuşup yargılamayı ne çok seviyorlar haksız olduğum yerler elbette var ama haklı olduğum yerleri söyleyemiyorum ne kadar anlatırsam o kadar anlamıyorlar çünkü anne keşke seninle iki arkadaş gibi oturup konuşabilsek o zaman belki herşey daha güzel olurdu keşke biraz benim oğlum yapar benim oğlum halleder deyip arka çıksaydın biraz daha kendime güvenirdim o zaman olumsuz konuşmalarınızdan bıktım usandım artık yapamazsın edemezsin deyişlerinizden bıktım bana attığınız o bakışlardan bıktım biliyorum bazen kırıyorum ama asla durduk yere ve sebepsiz değil biliyorum yanlış ama ben dayanamıyorum ağır geliyor yıpratıyor beni içime attıklarım dağ oldu artık susamıyorum ama ne kadar sitem etsemde annemi ve babamı seviyorum öl deseler ölürüm hangimiz ölmeyiz ki onlarında beni sevdiğini biliyorum ama sabır sabır ne demiş peygamber efendimiz Allah sabredenlerle birliktedir.
Doluyum biraz o yüzden kimse darılmasın şu kalbimden bir giden var kimsesiz gibi bırakıp giden hayırlısı diyen üzüyoruz birbirimizi diyen ona artık diyecek bir kelimem yok ama hislerimi yazmam lazım bu gidişin dönüşü yok biliyorum ne zaman oldu ki sitem ediyorum kızıyorum ama seviyorum insan anlamalı çünkü en çok sevdiğimize kızarız o bizi anlar bilir sevdiğimizi ve kızgınlığımızı kimisi kaldırır kimisi kaldıramaz kızma sadece sitem ediyorum bütün olanlara sabır zordur ama meyvesi güzel olur nede olsa cefa olmadan sefa olmaz sabredebilirdin diyorum evet sabredebilirdin sabretmedim mi diyebilirsin göreceli bir kavram senin sabrın belki bana az gelmiş olabilir fikir ayrılıklarına düşüyorduk zaman zaman sana göre doğru olan bana göre yanlış olabiliyordu.
Millet konuşuyor hoşuma gitmiyor da değil hani o üniversitede kız arkadaşı mutlaka vardır sana mı kaldı ortam şöyle böyle kızla gördük onu seni aldatıyor harcıycak cümle bulamıyorum bunlara ve komik geliyor gerçekten alıp veremedikleri neydi bu neyin çabası ne kötülüğüm oldu da arkadaşların git konuş şunla ya ne konuşcakmış diyebildi bana alçak gönüllü olamıycam bir insanı tanımadan yargılayanlar basit geliyor bana herkeste kendini haklı görme çabası ben duygusu ulan üç günlük dünya neyin kavgası bu neyini paylaşamıyoruz neden olumlu tarafından bakamıyoruz ki belki böyledir diyemiyoruz çoğu zaman kırmamak için kırılıyoruz üzülür diye diyemediklerimiz bir tokat gibi bize deniyorsa bu hayattan pek birşey beklemiyorum artık itiraf etmeliyim ki güzel sevdim temiz ve dürüst sanırım kendimden taviz verdim belki bu yüzden bu haldeyim oda güzel sevdi giderken yani gönlümden kapıyı vurup çıkarken sertti tavrı ama kendi gibi sevdi beni..
Hayaller kurduk gerçekleşecek sandığımız , anılar bıraktık ardımızda huzur dolu mutlu gözyaşları gülüşler sımsıkı sarılmalar masum öpüşmeler hepsi anı şimdi kızmıyorum mutlu değilim doğru ama o öyleydi zaten de demiyorum değildin çünkü ne olursa olsun seni hep iyi hatırlıyorum yıldız vardı hani en parlak olanı sigara içerken geceleri gözüm ilişiyor çektiğim duman daha bir ağır geliyor sanki hasret kalma kimseye seviyorsan yanında tut gerisi boş belliki. Şimdi bir sigara daha yaktım dokunduysa yazdıklarım yakarsın sende illaki doluyorsa gözlerin süzülecekse yaşlar gözünden o narin yanakları bırak süzülsün seviyorsundur , ben bıraktığın yerde bıraktığın gibiyim ve son olarak ben böyle bir ayrılığı haketmemiştim.
Hep bir kardeşim olsun isterdim kardeşlerimin olmasına rağmen çünkü hiçbiriyle birlikte büyümedim ben hiç masal anlatmadılar bana annem kızdığında arka çıkmadılar hiç kavga ettiğimde abime söylerim sizi diyemedim ablama kızamadım hiç derdimi rahat rahat içten anlatamadım salak salak eğlenemedik birlikte hiç çocuk olamadık çünkü yoklardı bu onların tercihi değil biliyorum kızdığım nokta kardeşlerimin olupta benim bundan mahrum kalmam yıllarca ismen kardeşiz sadece ismen bu yüzden sen herkesten yakındın bana herşeyimi rahat rahat anlatıyordum sana gidişin canımdan can aldı benden canın sağolsun..
