Hayat çok tuhaf değil mi? Sana bütün suretiyle gülerken öyle bi anını yakalıyor ki ömür boyu gülemiycekmiş gibi hissettiriyor. Öyle doldu ki içim sustukça daha kötü oluyor birine anlatsam diyorum milletin derdi boyundan büyük bide beni mi dinliycek diyorum. Bikaç gündür yengemlerde kalıyoruz misafiriz sonuçta burda bi konu açıldı ve bide üstüne misafir vardı bizden başka herkesin içinde bana yüklenmeye başladı konu okul tabi bi abi vardı dünyanın sonu değil bitirir illaki falan deyip konuyu kapatmaya çalışıyordu annem durur mu biz bunu açtı ağzını yumdu gözünü ben ömrümde bu kadar küçük düşmemiştim ben bi balkona çıkıyorum dedim elime bi sigara aldım gözlerimde zar zor tuttuğum yaş balkona çıkınca bıraktı zaten kendini resmen seviştim sigarayla o kadar doldum ki yorulduğumu o kadar net bir şekilde hissediyorum ki Allah'ım sen bana dayanma gücü ver. Herşey yokuş çıkar gibi bu aralar yorucu ve benim artık nefesim kesiliyor ve aklımda bikaç başka soru ..
Müzikler sanki hepsi bana yazılmış benim için okunuyor gibi bu kafayla normal tabi insan nasıl hissediyorsa o tarz dinliyo ve her çalan şarkı sanaymış gibi geliyo ama tabikide ne şarkıların bizi takdığı var nede sözler bizim için yazıldı ama iyi gelmiyorda değil başka çaremiz mi var sanki hayat kısa ve herkes gidiyo herşeye rağmen gidiyo ne kadar seversek o kadar uzağa gidiyo işte en zoru o zaman başlıyor herkes gidince kendinle başbaşa kalıyosun yeterince vaktin oluyo daha iyi anlıyosun herşeyi her ne olursa olsun değer verdiğim şeyleri kötü hatırlamak istemiyorum. Her hikayenin sonuna bi nokta koyulur , ölünce konsun istediğim nokta erken düştü ne yazık ki cümlenin sonuna. Artık ne hikaye yazabilecek halim var ne de virgül koyacak kadar sabrım hikaye bitti başroller öldü hayatlar öldü herkesin kendi hikayesinde ölmesi dileğiyle..
