"çöktüm ve hiç konuşmadım;
yani bunu bir depresyon olarak düşünebilirsin
fakat ben önce dizlerimi kırdım sonra dişlerimi.
aslında biraz da cinnetti "
gözlerinin içindeki o küçük siyah nokta
bir insanın en zayıf noktasıydı
en çok da benim
bunu şimdi söyleyebildim sana
bütün cümleleri
kurşuna dizer gibi boğazıma dizmişlerdi
ama bütün söylemek istediklerimi
kimseyi öldürmek istemiyor gibi yutmuştum
yuttukça içimdeki çocuk ölmüştü
affet beni.
affet
sessiz kaldığım her saniyede
bilmiyordum soğumayı
sen biliyormuşsun konuşmadıkça soğumak nedir
sen biliyorsun konuşmak ısınmaktır
bir ceset gibi soğumak neymiş bunu da ben biliyorum
her harfin bir ateş olduğunu yeni öğrendim ben
her kelimenin içimi yaktığını böylelikle anladım
beni affet
yandıkça kabardı içimdekiler
beni affet seni hatırlamaya çalıştığım için,
şimdi nasılsındır
bir tanrı gibi bağışlamakta olduğun için beni
bir o kadar görmediğim için
şimdi nasılsındır
sesin
yaraların
nasıldır
hep acı mı diyorsun biraz
evet,
hep acı.
ben ; yaralarımı başkasına göstermekten ziyade
kendim bile açıp bakamıyorum
ahmet kaya'nın
albüm kapağı gibiydi çünkü yaramın kabuğu.
sonra dedim ya
çöktüm ve hiç konuşmadan,
son olarak bizlerimi kırdım
ve
başkası üzülmesin diyerek bu hale geldim
kırıla kırıla geldim
ve her şeyi öğrendim.
eski soğukluğum kalmadı.
ceset oluşum bitti,
hayata döndüm
insan oldum tekrar
kalp kırmadan konuşmak için aldırdım içimdeki buzu
gurur kırmamak için kalktı etrafımdaki morg
anla
artık sıcakkanlı bir insan olmam,
içimdeki yangından.
