Απαγορεύεται...

Μια όμορφη σχολική χρονιά;

Το σαλόνι είναι βυθισμένο στο σκοτάδι και το όλο σκηνικό παραπέμπει σε ταινία θρίλερ.

"Μαμά είσαι εδώ;" φωνάζω αφού ανάψω τα φώτα.

Η σιωπή που ακολουθεί με ανησυχεί.Πάντα τέτοια ώρα η μάνα μου βρισκόταν εδώ παρακολουθώντας μια από τις αγαπημένες τις εκπομπές στην τηλεόραση.

"Ίσως είναι στην κρεβατοκάμαρα της και κοιμάται." σκέφτομαι προσπαθώντας να με καθησυχάσω.Αφήνω τα κλειδιά μου στην συρταριέρα πριν κατευθυνθώ στον πάνω όροφο.

Αμέσως το βλέμμα μου πέφτει σε ένα χαρτί που βρίσκεται δίπλα στο σταθερό.Το παίρνω στα χέρια μου και το διαβάζω.

"Βγήκα με την Στέλλα και θα αργήσω.Παρήγγειλε κάτι αν πεινάς.Τα λέμε το πρωί. Μαμά"

Ξεφυσάω και πέφτω με φόρα στον καναπέ."Έτσι κάνει πάντα." σκέφτομαι και χαμογελάω αμήχανα.Κάθε φορά μετά από έναν μεγάλο καβγά το βάζει στα πόδια.Μετά από λίγες μέρες αρχίζει και πάλι να μένει στο σπίτι και κάνει σαν να μην συνέβη τίποτα.Ο μπαμπάς μου πλέον λείπει αρκετές ώρες από το σπίτι επειδή ψάχνει για δουλειά οπότε η μάνα μου είναι η μόνη μου παρέα.Όχι ότι μιλάμε δηλαδή,απλά εντάξει νιώθω καλύτερα όταν ξέρω πως υπάρχει και κάποιος άλλος στο σπίτι.

Δεν έχω όρεξη να φάω οπότε πηγαίνω κατευθείαν στο δωμάτιο μου.Η μέρα μου ήταν ιδιαίτερα κουραστική και θέλω σαν τρελή να ξεκουραστώ.Πριν κάνω όμως το οτιδήποτε ανοίγω την τσάντα μου και βγάζω το μπουφάν μου έξω.Κοιτάω για ακόμη μια φορά το τζιν ύφασμα που είναι όλο καλυμμένο με μπλε λεκέδες από μελάνι.

1 ώρα νωρίτερα.

Η φιλόλογος μας μιλάει  για τα χαρακτηριστικά της ποίησης του Καβάφη και εγώ βαριέμαι...βαριέμαι πολύ.Η αλήθεια είναι πως αγαπώ πολύ την λογοτεχνία αλλά είμαι ενάντια στον τρόπο με τον οποίο εξεταζόμαστε σε αυτήν στις πανελλήνιες .Έχω αφαιρεθεί στις σκέψεις μου και ζωγραφίζω ακανόνιστα σχέδια στο τετράδιο μου.

"Παπαδοπούλου θα σηκωθείς στον πίνακα να λύσεις την άσκηση;" με ρωτάει η φιλόλογος με ένα αρκετά φονικό βλέμμα.

"Μάλλον θα παρατήρησε τις καλλιτεχνικές μου δημιουργίες." σκέφτομαι και σηκώνομαι απρόθυμα από την καρέκλα.

"Καλά δεν έσκασες με το μπουφάν κλειστό μέχρι επάνω;" με ρωτάει μια αρκετά γνώριμη φωνή.

"Όχι Χριστίνα μου.Εκτιμώ το ενδιαφέρον σου αλλά είμαι εντάξει." της λέω τραβώντας περισσότερο το μπουφάν πάνω μου.Όλη η αυτοπεποίθηση και το θάρρος που είχα έξω εξαφανίστηκαν με το που πάτησα το πόδι μου στην τάξη.Η αντίδραση του Ραφαήλ αλλά και της Χριστίνας με έκαναν να αμφιβάλλω για την επιλογή μου.Προτίμησα λοιπόν να κρύψω το αρκετά αποκαλυπτικό μπλουζάκι.