Απαγορεύεται...

Πρόβλημα...(2)

"Πήγαινε στο ιατρείο και περίμενε εκεί..Εγώ θα φέρω την ακτινογραφία." μου λέει ο ακτινολόγος και μου δίνει τις πατερίτσες μου.

"Τί αυτό ήταν όλο;" τον ρωτάω απορημένη.

"Ε ναι!" απαντάει χαλαρά και με κοιτάει."Δεν πιστεύω να φοβόσουν μια απλή ακτινογραφία;" με ρωτάει ενώ είμαι σίγουρη πως ξέρει ήδη την απάντηση.

Μένω σιωπηλή και αφού στηριχτώ στις πατερίτσες κινούμαι προς την έξοδο.Στέκομαι μπροστά στην πόρτα και διστάζω..Ελπίζω ο Ραφαήλ να έχει φύγει..Μα ξέρω πως αποκλείεται να έχει γίνει κάτι τέτοιο..Θα είναι εδώ..Και εγώ θα πρέπει να του δώσω  εξηγήσεις.

Βγάζω δειλά το κεφάλι μου έξω από την πόρτα και αντικρύζω έναν άδειο διάδρομο..Ούτε ο Ραφαήλ αλλά ούτε η Κατερίνα είναι εδώ.

Κανονικά θα έπρεπε να χαιρόμουν και να ένιωθα ανακούφιση ειδικότερα για την απουσία του Ραφαήλ μα αντίθετα εγώ νιώθω ένα αίσθημα μοναξιάς..

"Δεν γίνεται να έφυγε χωρίς να μου πει τίποτα."σκέφτομαι και με το βλέμμα μου σκανάρω τον χώρο.Και όμως δεν είναι πουθενά..

Σιγά σιγά αρχίζω να κινούμαι προς το ιατρείο που μου υπέδειξε ο ακτινολόγος..

"Πρώτα πρέπει να δω τι γίνεται με το πόδι μου και μετά να ασχοληθώ με την εξαφάνιση του Ραφαήλ και της Κατερίνας." υπενθυμίζω στον εαυτό μου ώστε να σταματήσει να εξερευνά άσκοπα τον χώρο.

Το γέλιο του ηχεί στα αυτιά μου και το βλέμμα μου πέφτει πάνω του.Δεν είναι μόνος του.Κάθεται μαζί με την νοσοκόμα και δείχνουν να περνάνε όμορφα συζητώντας.Πρωτόγνωρα συναισθήματα φωλιάζουν στην καρδιά μου και με κάνουν να στρέψω γρήγορα την προσοχή μου αλλού.

"Ας κάνουν ό,τι θέλουν." μουρμουρίζω και συνεχίζω την διαδρομή μου προς το ιατρείο.

"Μικρή..Πότε βγήκες;Δεν σε είδα." λέει ο Ραφαήλ παρατηρώντας με να κινούμαι προς την αντίθετη κατεύθυνση και τρέχει προς το μέρος μου.

"Ήσουν απασχολημένος μάλλον για αυτό." απαντάω κοφτά και ακούγομαι περισσότερο ενοχλημένη από όσο θα έπρεπε αλλά και από όσο θα ήθελα να είμαι.

"Πού πας;" με ρωτάει προσπερνώντας το προηγούμενο πικρόχολο σχόλιο μου.

"Σε ένα club εδώ δίπλα να χορέψω λίγο.Στον ιατρό πάω για να δει την ακτινογραφία.Πού θα μπορούσα να πάω δηλαδή;" τον ρωτάω και αυξάνω τον τόνο της φωνής μου.