Schrijfwedstrijd - OPEN -

Uitslag opdracht 1 {daniek17 & llamacornxxx}

daniek17

De wind blies haar ultra korte jurkje een stukje omhoog, alsof hij mijn diepste verlangens wilde illustreren.

Ik likte langs mijn lippen, dwong mijn lichaam om zich nog even te verschuilen, zich nog even in te houden.

De straat lag er stil en verlaten bij en ik grinnikte zachtjes omdat ze het me onbewust zo gemakkelijk had gemaakt. Welk bloedmooi meisje wilde nou eenzaam over straat lopen? Welk meisje wilde het risico nemen om door een zieke geest achtervolgd te worden, met alle gevolgen van dien, zonder enige kans om te ontsnappen?

Maar ik wist dat ze geen benul had van het gevaar dat om de hoek wachtte, er niet eens over nadacht om haar pas te versnellen, om enige vorm van angst te voelen.

En dat was precies wat ik wilde. Ik zat in de perfecte positie, waarin ik haar wel zag, maar zij mij niet.

Ik nam elke beweging van haar perfect gevormde lichaam in me op, keek toe hoe haar lange, blonde haren zich bij elke stap om haar schouders krulden.

Langzaam kwam ik uit mijn schuilplaats tevoorschijn en volgde ik geluidloos de weg die ze had afgelegd.

Ik was nu zo dichtbij dat ik haar rozige parfum kon ruiken en er onwillekeurig honderden vlinders in mijn binnenste werden losgelaten. Ik had een hekel aan die beesten, die enkel bewezen dat er zich nog steeds emoties in mijn  hart bevonden. Emoties waar ik nooit om had gevraagd en die ik eigenlijk wilde bevriezen.

Maar zij, zij had de gevoelens die ik vergeten dacht te zijn weer opgeroepen. Zij had mijn hart ontdooit en won elke dag een beetje meer terrein.

Ik hield van haar. Ik had nog nooit een woord met haar gewisseld, maar na vijf jaar kon ik oprecht zeggen dat ik van haar hield. En daarom verachtte ik haar, maar vooral ook mezelf.

Ik had nog nooit iemand de liefde verklaard, ik had nog nooit zulke heftige gevoelens voor iemand gekoesterd. En dus wilde ik ervan af en de enige manier waarop dat ook echt zou verdwijnen, was als ik de bron uitschakelde.

Als de bron me nooit meer kon betoveren met haar prachtige blauwe ogen, me nooit meer kon laten vergeten wie ik werkelijk was.

Ik zette nog een paar stappen in haar richting, haalde even diep adem en liet mijn vingers zich om haar bovenarm wikkelen. Met mijn andere hand dempte  ik haar bloedstollende schreeuw en trok haar in een ijzige greep tegen mijn borstkas.

Een machtig gevoel sijpelde door mijn aderen op het moment dat ze zich trillerig in mijn armen bevond en haar leven aan een zijden draadje hing.

Het wapen brandde tegen mijn huid, ongeduldig afwachtend tot ik het tevoorschijn zou halen. Ik grijnsde sinister en liet mijn lippen langzaam, liefkozend bijna, langs haar slaap strijken.

Ik proefde een laagje zweet, waarschijnlijk was ze tot laat in de avond wezen stappen, geen idee hebbende dat ze over een paar uur het leven zou laten.

'Goedenavond Rosie,' fluisterde ik met een hese, aantrekkelijke stem, de laatste die ze ooit zou horen.

Ik draaide haar een kwartslag om zodat onze blikken samensmolten en een stortvloed aan doodsangst me probeerde te verdrinken. En voor even dreigde ik mezelf te verliezen, verslapte de greep waarin ik haar gevangen hield.

Het knietje kwam daarom ook zo onverwacht dat ik in elkaar kromp en voor luttele seconden naar adem moest happen.

Ik zag haar blonde krullen in de duisternis verdwijnen en voelde hoe een alles overheersende woede zich van mij meester maakt.

Zonder erbij na te denken haalde ik het pistool tevoorschijn en schoot ik een kogel de pikzwarte nacht in.

Heel mooi geschreven! Leuk idee en geen schrijffouten, super!
----------------------------------------

llamacornxxx

The war

Schoten

Schoten

Knallen

Gegil

Geschreeuw

Duivels gelach

Dat is wat ik hoorde op die avond.

Die avond waar alles en iedereen veranderde.

Het huis van de buren vlamde op in de donkere nacht. We wisten dat ze het niet zouden halen. Mijn vader stuurde mijn zusje, mijn moeder en mij naar buiten. Tegen ons zei hij: 'Snel, ren het bos in en verstop je onder struiken en takken, ik kom zo snel mogelijk.' Mijn moeder gaf mijn vader een vlugge kus en samen rende we naar buiten. Langs alle hutten, de kogelregen en de bommen ontwijkend. Eenmaal aangekomen in het bos verstopte we ons onder een struik, net zoals papa had gezegd. We wachtte, kijkend naar het duistere spektakel in ons dorp. Onze tante kwam met ons neefje aanrennen. Mijn moeder maakte het geluid van een papegaai, de roep van onze familie. Ik stak mijn hand onder de struiken vandaan en snel verstopte onze tante en ons neefje zich ook, in de struiken dicht bij ons. Ik zag dat mijn tante huilde en dat ze Boris (mijn neefje) dicht tegen zich aan klampte. Boris had het beertje van Nienke (mijn nichtje) vast. 

Door de struiken door zag ik de dood en de moordenaars. Ik zag hem, maar hij zag mij niet... Mijn ogen bleven maar naar die ene jongen kijken. Een jongen die op mijn netvlies stond gebrand, voor altijd...

Na vijf jaar kwam ik die jongen weer tegen

De jongen van de nacht dat mijn vader dood ging, dat mijn nichtje Nienke dood ging, dat mijn buren dood gingen, dat het hele dorp dood ging.

Ik was in het leger gegaan, ik wilde dat al deze moordenaars voelde hoe het was om zelf gedood te worden. Ik wilde wraak. Ik wilde mijn vader wreken, mijn nichtje en mijn dorp.

Toen ik hem daar zag, zo lieflijk... Ik kon geen wraak, ik wist niet eens of hij mijn vader en nichtje had vermoord. Ik bleef hem aan kijken, toen hij mijn blik beantwoorde bleef hij terug kijken. Ik glimlachte, hij glimlachte.

Die avond kwam hij naar me toe geslopen. 'Hey...' Ik giechelde. 'Hoi...' Hij kwam bij me in de hangmat liggen. 'Ik herkende je, ik ben je dorp binnengevallen...' 'Dat klopt, eerst wou ik wraak en deze hele plek bombarderen.' 'Dat kan je nog steeds doen, veel van die soldaten zijn hier nog steeds. Maar dan vluchten we samen op tijd weg.' Wat een geweldig idee!

Die avond daarna ging de bom af en waren wij veilig, veilig in mijn oude dorp waar we een nieuw dorp zouden beginnen.

Dit is geen slecht idee, maar soms wat haastig geschreven waardoor je even de tijd moet nemen om het te kunnen snappen. Voor de rest waren er bijna geen schrijffouten, zeer goed gedaan!