Schrijfwedstrijd - OPEN -

Uitslag opdracht 5 {daniek17, oceanblue097 & sannebuis}

daniek17
Mijn wenkbrauwen waren aangespannen in een strakke lijn toen ik haar bewegingen aandachtig volgde.

Ze droeg een kort rokje en haar uniform hemd spande strak aan haar bovenlichaam. Haar lange krullen hingen losjes over haar schouders terwijl ze naar beneden boog en zachtjes glimlachte. Toen ze weer voor haar keek, maakten we even oogcontact en ik moest moeite doen om niet in die eindeloze blauwe zee te verdrinken.

Ik wist echter dat het totaal geen zin had om me te verzetten, aangezien ik al zolang als ik me kon heugen mijn hart voor haar bewaarde. In gedachten had ik al honderden gesprekken met haar gevoerd, hadden mijn lippen allang die van haar geproefd, maar meer dan kinderachtige fantasieën waren het niet.

Ze was buiten mijn bereik en niet alleen omdat ze tot de top van onze school behoorde.

Mijn liefde voor haar, voor een meisje, hoorde niet. Was niet geaccepteerd in onze samenleving. Mijn ouders zouden me verstoten en iedereen in het dorp zou me als uitschot behandelen.

Ik moest verbergen wie ik was, moest het alles opeisende gevoel wegstoppen om mijn eigen geluk te beschermen.

Maar wat is geluk als je niet kan luisteren naar je hart? Wat is leven als je weet dat je ongelukkig zult zijn?

En toch verborg ik wie ik was, schakelde ik mijn emoties uit.

Ik waagde het  niet om in haar buurt te komen, maar hield haar zo onopvallend mogelijk vanachter mijn wimpers in de gaten. Ik liet geen moment voorbijgaan waarop ik niet even snel een blik op haar wierp, waarop ik me niet voor even verbonden met haar voelde.

Maar nu, voor het eerst in al die jaren, keek  ze me recht aan, liet ze haar blik niet argeloos over me heen glijden, maar leek ze het uiterste detail van mijn gezicht in zich op te willen nemen.

Ik voelde hoe een rode blos naar mijn wangen kroop, maar ik leek niet in staat om mijn ogen ergens anders op te richten. Ze hield me gevangen in die betoverende zee,  reikte me een reddingsboei aan die ik vast kon klampen.

Toen  glimlachte ze naar me, zo oprecht dat mijn hart er sneller van ging kloppen en een rozige mist mijn gezond verstand benevelde.

Onwillekeurig voelde ik hoe mijn mondhoeken omhoog krulden, hoe hoop zich een weg door mijn lichaam vocht en zich in elk uiteinde probeerde te vestigen.

Ze wenkte me en mijn mond stond al open voordat ik het me goed en wel besefte. Met zwetende handen strompelde ik op het groepje af en ik kromp onwillekeurig ineen toen een jongen een arm om haar heen sloeg.

Hij was niet degene die haar gelukkig kon maken, die wist wat er in haar omging en die dag en nacht voor haar klaar zou staan. Dat was ik. Mijn liefde was zo puur en tegelijkertijd zo vernietigend dat ik zelf niet eens wist wat er ermee aanmoest.

Ik balde mijn vuisten, probeerde de verwarrende emoties uit elkaar te houden, me niet te laten afleiden.

Ik streek mijn rok glad, haalde een hand door mijn korte, bruine haren.

'Hallo,' zei ze, toen ik nog geen tien centimeter van haar verwijderd was, 'ik heb je hier nog nooit gezien. Ik ben Grace.'

Ze stak haar hand uit en instinctief greep ik hem beet. Haar huid was zacht en haar heerlijke parfum liet me vergeten hoe ik moest praten. Mijn hart schreeuwde om haar vast te pakken, om haar lippen te overheersen en deel te worden van haar lichaam, maar in plaats daarvan luisterde ik naar mijn hoofd, dat was immers wat ik altijd al had gedaan.

'Aangenaam kennis te maken,'dwong ik mezelf te zeggen, 'mijn naam is Kelly.'

'Een mooi naam voor een mooi meisje,' hoorde ik een jongen naast me zeggen, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Het enige wat tot mijn bewustzijn doordrong was het bevestigende knikje van Grace en haar slanke vingers die eventjes langs mijn arm streken.