Schrijfwedstrijd - OPEN -

Uitslag opdracht 4 {SanneBuis oceanblue097 & daniek17}

SanneBuis

De onschuld

De warmte streelt lieflijk over mijn poriën. Het gefluit van de vogels echoot gedempt door mijn hoofd. De vogels hadden het laat gemaakt gisteravond en zijn bezopen aan het na hikken. De melodieën glijden over mijn netvlies. Mijn luie ogen openen langzaam waarna ik mijn hoofd kantel. Ik knijp mijn gezicht in elkaar om gewend te raken aan het zonlicht dat op me in slaat. Zacht adem ik in en probeer mezelf bij mijn positieven te brengen. Ik open traag de poorten voor mijn zicht. Ik word vriendelijk begroet door het groen, dat me van achter het glas begluurt. De droogte reist onverwachts over mijn tong. Ik laat mijn blik toe om de ruimte te verkennen. Mijn gezicht neemt een moeilijke gezichtsuitdrukking aan, ik herken deze ruimte niet. Ik slik even en mijn ogen flitsen verder open. Ik probeer de pluk uit mijn gezicht te slaan, maar mijn handen blijven keurig op hun plaats. Mijn blik flitst om me heen. Wild probeer ik mijn armen naar mijn gezicht te brengen, maar mijn vingers blijven achter mijn rug. Ik probeer met alle kracht mijn handen van elkaar los te maken, maar het ruwe touw laat ze niet gaan. Fel sla ik mijn rug van de stoel en ik wil paniekerig om me heen stampen, maar ook mijn voeten doen niet wat ik wil. Ze blijven kalm bij de poot die zich onder me bevindt. Ik sla met alle kracht mijn hoofd om me heen en ik probeer mijn ledematen ruw van hun plaats af te krijgen. De tranen glijden paniekerig over mijn wangen. Hulpeloos zit ik vastgebonden op een stoel, in een onbekende kamer, terwijl de zomerdag onschuldig om me heen afspeelt.

De opgedroogde tranen prikkelen op mijn huid. Mijn spieren moeten rusten van mijn uitbarsting van een uur geleden. Ik haal diep in om vervolgens weer beverig uit te ademen. Mijn ogen glijden voor de zoveelste keer door de compleet onbekende kamer. Ik wil huilen, maar er komt geen vocht meer uit me. Ik heb zo snel mogelijk water nodig. Ik kijk door het glas, naar het groen. Langs de verschillende tinten groen weet ik een meer te spotten. De bomen hebben de grote plas door de jaren heen omsingelt. Ik kijk verdrietig naar de vogels die zich in de vensterbank hebben geplant. Help me, smeek ik ze in mijn gedachten. Ik haal hulpeloos adem en de gedachten vliegen weer door mijn hoofd. Ik wil hier weg, ik wil hier weg, ik wil hier godverdomme gewoon weg. Ik probeer mijn handen uit de greep van het touw te draaien en ik maak mijn rug hol om uit de stoel te glijden, maar niks helpt. Het touw blijft stevig op zijn plek. Ik wil schreeuwen, maar ik heb er het puf niet voor. Ongeduldig schuif ik op mijn stoel. Ik wil weer huilen, maar ook daar heb ik het puf niet voor.

De houten muren komen langzaam dichterbij. Het knapperen van het vuur in de oude openhaard irriteert me en ik sluit mijn ogen. Ik heb genoeg van het uitzicht. De donker houten stoel achter het versleten bureau, de antieke schilderijen aan de muren en het stof op de vloer staan nu al in mijn geheugen gegrift. Het spelletje is uitgespeelt, ik wil naar huis. Mijn hoofd begint te draaien wanneer ik mijn ogen te snel open. De felle middagzon is voor het raam verschenen en is me beginnen te plagen. De zonnestralen bereiken ondeugend mijn ogen en laten een afdruk in mijn oogkassen achter. Water.

Mijn ogen schieten open en mijn rug trekt zich recht als reactie op het krakende geluid achter me. Mijn oren spitsen zich bij de voetstappen die ik achter me hoor. Ik slik even en probeer in elkaar te duiken. De warme adem strijkt door mijn nek. Het is een man. De zware ademhaling schuurt mijn oren en ik wenk vies mijn hoofd van hem af. Het figuur flitst zonder pardon voor me en de vurige ogen staren genadeloos door me heen. Ik slaak een gil en schud hevig mijn hoofd. 'Ga weg! Ga bij me weg!' biggelen de tranen over mijn wangen.

De schuine glimlach kijkt me vals aan. De ruwe handen glijden strak over mijn ontblote armen. Ik probeer hem niet aan te kijken door mijn hoofd naar de zijkant te draaien en mijn ogen dicht te knijpen. Ik haal schokkend adem, ik wil de vieze handen van mijn lichaam afslaan. 'Je bent perfect.' glijdt vies over zijn scheve lippen.