Schrijfwedstrijd - OPEN -

Uitslag opdracht 2 {Wish-a-falling-star & llamacornxxx}

Wish-a-falling-star -- Orka.

De zeestromingen lieten de ijsschotsen om ons heen lichtjes schommelen. De temperatuur van het water was rond de min vijftien graden, en toch rilde niemand van de kou. Met onze dikke gladde huiden en krachtige staarten schoten we inmens snel door het wateroppervlak, maar ondanks dat lieten we het water nauwelijks golven. We waren ongeveer met z'n twintigen, en zwommen allemaal naast elkaar. De groep was aan het jagen, en op die manier lukte het eerder een prooi te vinden. We zwommen zo al een aantal uur en iedereen begon wel weer honger te krijgen. En ondertussen was het ook nog eens de tweede jacht van mijn kleintje. Af en toe keek ik onder het zwemmen even naar hem. Hij zwom vlak naast me, precies in net midden van de groep. Hij had moeite om ons bij te houden, maar was wel erg enthousiast. Ik moest elke keer weer glimlachen van trots als ik terug dacht aan de eerste keer dat hij een pinguïn ving, hij was pas twee weken oud. Een topprestatie voor zo'n jonge...
Ik werd in mijn gedachte gestoord door een vreemd geluid. Een vreemd rommelend geluid trilde door het water en de orka die achteraan zwom stopte abrupt met zwemmen. De andere orka's merkte het niet en zwommen door, maar ik draaide me om. 'Gaat het wel?' vroeg ik. Zijn zwarte ogen waren opengesperd en hij trilde. Ik zwom langzaam op hem af, op de van gevolgd door mijn zoontje. 'Wat is er aan de hand' vroeg ik. Hij draaide zijn ogen mijn kant uit en keek me angstig aan. 'Ik weet wat voor geluid dat is' fluisterde hij. Hij stopte. Maar ik bleef hem vragend aankijken. 'Dat heb ik een keer eerder gehoord' ging hij verder. 'Het heet een boot... Ik heb ooit lang geleden gezien hoe zo'n ding een hele school vissen uit het water haalde. Gewoon, alsof het niets was...' Hij kon niet verder praten want opeens klonk er overal geschreeuw om ons heen.
Het plotselinge geschreeuw kwam van de groep, die als een torpedo terug begon te zwemmen. En achter hun verscheen een gigantisch ding, een "boot" blijkbaar. 'Zwem voor je leven!' riep de orka voor me en volgde zijn eigen bevelen meteen op. Iedereen was totaal in paniek en mijn kind kroop angstig tegen me aan. Zo snel we konden begonnen we te zwemmen, zo snel mogelijk zo ver mogelijk van de boot. Tot iedereen voor mijn neus begon te plotseling begon te remmen. 'Nog een!' Klonk het. We waren ingesloten. 'We moeten verder de zee in' riep de een. 'Nee onder het ijs' riep de ander. 'Nee we moeten duiken' riep ik tussen al het geschreeuw door. 'We duiken zo diep we kunnen, dan kunnen ze ons niets maken.' Iedereen leek het er mee eens te zijn en meerdere neuzen begonnen al snel omlaag te wijzen. De halve groep ging al dieper maar voor ik mee kon gaan klonk er een klein stemmetje naast me. 'Mama, ik moet lucht hebben.' Ik keek opzei naar mijn doodsbange kind. 'Ik haal het niet als ik nu dieper ga zei hij.' 'Oké maar we moeten heel snel zijn' zei ik. Samen met hem begon ik zo snel mogelijk naar boven te zwemmen.
Mijn hoofd kwam boven het wateroppervlak uit en ik nam diep adem. Meteen inspecteerde ik de boten zorgvuldig. Ze waren ongeveer zeven meter hoog en daardoor enorm (van onderen gezien), ik slikte.
'Mama! Kijk uit!' Voor ik kon reageren voelde ik opeens een schok gaan door mijn schouder. Een rode vlek begon zich om me te vormen terwijl ik steeds slaperiger werd. 'Duiken.. ' zei ik en probeerde ondertussen mijn ogen open te houden. Maar ze gingen steeds dichter en dichter tot het helemaal zwart was.

Met een bonkend hoofd en tintelende vinnen kwam ik uit het onderbewustzijn. En al was ik niet helemaal wakker voelde ik meteen dat er iets anders was. Het water was warmer. Ik deed mijn ogen open, maar kon door de zwarte vlekken nog een tijdje niets zien. Pas toen mijn ogen helemaal gewend waren aan het licht zag ik het. Mijn hart sloeg een paar slagen over en mijn gedachtes sloegen op tilt. Want ik zat namelijk in een hok. Een lichtblauw, met louw water gevuld hok. Ik raakte in paniek. Meteen begon ik wild heen en weer te zwemmen tot ik een uitgang zag. Ik zwom er zo snel ik kon heen.. En stootte zo hard mijn hoofd. Verbaast probeerde ik het opnieuw, maar weer werd ik door een onzichtbare muur tegengehouden.
'Dat gaat je niet lukken.' Meteen stop ik met bewegen. Ik had me niet beseft dat er nog iemand in het hok zat. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van een andere orka. Ze was wel veel ouder dan mij. Langzaam verliet ze haar verstop plek in een hoekje en zwom op me af. 'Ik moet hier weg' riep ik. 'Mijn zoontje is hierbuiten!' Ze keek me vol medelijden aan. 'Net als die van mij' zei ze. 'Al tien jaar lang...
Welkom in hel, of zoals de duivel het noemt: het Dolfinarium."

Zeer goed gedaan! Ik ben ook helemaal eens met je verhaal hoe vreselijk het is dat ook Seaworld die dieren gewoon meeneemt van hun leefgebied. Vreselijk. Hier en daar wat schrijffouten, maar ze stoorden niet echt. Ook letten op aanhalingstekens, voor de rest was het super!

llamacornxxx -- Vogel.

Eindelijk, eindelijk was dat verschrikkelijke licht weg en werd het donker. Ik baande me een weg door mijn boomstam. Ik bewonderde de ondergaande zon en kroop naar de rand. Ik liet het bos weten dat ik er aan kwam door een simpel geluid, hopelijk zouden er nog wel wat muizen overblijven. Ik sloeg mijn vleugels uit en schudde met mijn kopje, alsof ik de slaap er uit wou schudden. Vlak daarna vloog ik door de donkere lucht, boven het bos om eerst nog de nacht te bewonderen. Daarna dook ik naar beneden om tussen de bomen door te zweven op zoek naar mijn avondeten. Ik zag iets bewegen in de struiken onder mij en ik bleef boven die plek rondjes zweven. Steeds iets meer ging ik naar beneden en paste steeds mijn zicht aan om goed te kunnen kijken of er werkelijk wat te eten viel. Ik zag een klein grijs muisje er van onder vandaan schieten en ik dook er op af. Mijn poot pakte zijn staart, het beestje begon wild te piepen. Benieuwd wat hij mij vertelde? "Alsjeblieft, alsjeblieft! Heb genade. Mijn kleine jongen zit nog in ons nest en hij heeft echt eten nodig, sinds mijn vrouw is overleden moet ik het eten halen maar als ik niet terug kom, gaat mijn jongen dood." Langzaam liet ik hem los en vertelde hem: "Pak wat besjes uit de struik verder op, die zijn verrukkelijk." Zijn gezicht klaarde op en hij rende als een bezetene weg, naar het struikje met overheerlijke besjes. Ik vloog snel verder. Ik vond een vos die net een konijn had gedood. Ik jaagde hem weg en gelukkig sloeg hij ook nog op de vlucht. Ik bekeek het konijn van top tot poot en besloot dat hij nog goed was. Ik steeg een stukje op en pakte hem vast met mijn ijzer sterke poten. Ik vloog over het struikje waar de muis nog steeds bezig was met besjes plukken. Een hele stoet ganzen vlogen over. Ik zag mijn thuis al en ik zette mezelf in de volgende versnelling en stoof mijn huis binnen. Ik hoorde wat gestommel en glimlachte. "Papa?" mijn kleine zoontje kwam een hupsen en bekeek het eten dat ik had mee genomen.

Begrijp je nu waarom ik die muis heb laten gaan? Als mijn zoontje mij zou verliezen zou hij ook niemand meer hebben en ik wist donders goed hoe dat kan uitpakken.

De volgende dag was ik mijn zoontje aan het leren om te vliegen, toen hij het eindelijk kon en rondjes aan het vliegen was, was ik gaan zitten op een boomtak. Ik hoorde een verschrikkelijk gezoem en voor ik het wist werd de boom om gezaagd. "VLIEGEN, MIJN KLEINE, VLIEGEN" Zo snel als hij kon vloog de kleine terug naar het nest en ik vloog hem achter na. Mijn vleugel werd geraakt door een tak en ik viel bijna, ik hield stand en vloog met een pijnlijke vleugel het nest binnen. Daar stortte ik haast neer en mijn zoontje kwam snel. "Haal de muis..." zei ik langzaam en voorzichtig. Mijn zoontje keek naar buiten en vloog snel naar de plek dat ik aan hem verteld had, de boomstronk dicht bij het bessenstruikje. Samen met de muis vloog hij terug naar het nest, de muis verzorgde mij en een maand later kon ik weer samen met mijn zoontje vliegen door de duistere nacht.

Heel leuk geschreven! Ik vind het leuk dat je je fantasie gebruikt. Ook geen schrijffouten, super gedaan!