Bir Aşk Hikayesi

4. Bölüm

Bir Çarşamba günü kurs çıkışında buluştuk. En mutlu günlerimizdi. O gün çok mutluyduk. Onu beklerken bimnden jelibon çikolata falan aldım. Çıktı kurstan çok tatlıydı oturduk sohbet ettik, alnından öptüm. Büzüm hayalimixde çocuklarımız bile vardı. Küçük prensesim Efsun ve aslan oğlum Doruk. Ben gerçek gibi hissediyordum onları. Kızım yanımda, oğlum annesinin karnındaydı. Gelirken kızımı babannesi almıştı elimden. O gün komşusunun oğlu ve kızı görmüş bizi ayrılmassanız annene söyleriz demişler. Akşam eve gittim faceye girdim ilk mesajda ankadım bişeyler olduğunu. Soğuk davranıyordu ama sebebini söylemiyordu. "Ayrılmamız gerekiyor" dedi. Zorla söylettim sebebini. "Çok saçma ayrılmamız gerekmiyor onlara ayrıldık de bişey olmaz" dedim. Kendinden soğutmaya çalıştı beni. Çok kötüydü beceremiyordu. Kırmaktan başka bişey yapmıyor ikimizinde kalbinde derin yaralar açıyordu. Kararlıydı ayrılcaktı. "Son kez yüzünü görmek istiyorum" dedi. Görüntülü aradı açtım. Ağlıyordu çok kötü hissettim kendimi. Tutamadım gözlerimdeki yaşları. Görünce daha çok ağlıyordu. Efsun ve Doruk ? Onlar neydi dedim. "Hayaldi" dedi. Kalbim paramparça oldu. Kapattım bilgisayarı ve herşeyimi topladım evden. Fularını, kitabı, yastığı, kızımı, oğlumu, kolyeyi, hayallerimi herşeyi topladım. Bi abimi aradım "Boşda tır varmı abi ?" dedim. "hepsi boşda napcan ki ?" dedi. "Bana bi tsne ayarla geliyorum abi" dedim ve yola koyulfum. Kimseye bişey demedim. Terminalden bi bilet aldım otobüsümü beklemeye başladım. Babamla İzgi daha önceden tanışmışlardı. Ben gidince babama mesaj atmış konuşmuşlar. Babamda abime haber vermiş abimde arkadaşlarına. Beni aramaya başlamışlar. Abimin arkadaşları beni terminalde buldular eve getirdiler. Babam fırçalıycaktı hemen odama girdim. "Faceye gir" diye seslendi babam. Uxun uzun mesajlsr atmış özür dilemiş hayal değil hiçbirşey demiş. "Sakladığım çok şey var hepsini anlatcam gitme be herif" diye mesaj attı girdiğimi görünce. Ben sinirden titriyorum anlattı affet dedi. Küsmedimki zaten kırıldım. 1 hafta daha güzel gitti. Çok dikkatli buluştuk. Hiç gitmediğim yerleri keşfettim. Bizi kimsenin bulamayacapı yerler aradım. O ara bikaç gün faceye giremedim. Pazartesi, Çarşamba ve Cuma gunleri kursu vardı ama biz pazartesi ve Çarşamba günleri buluşcaktık. Neyse Pazartesi günü oldu buluşmaya gidiyorum ama Körün ışığı, sağırın uğultuyu özlediği gibi özledim onu. Durağına gittim saat 17.00'da dersi başlıyor, 18.00'da bitiyordu. Saat 16.20 de falan otobüsden iniyordu. Buluşacağımız zaman erken gelmeye çalışıyor 16.00 da falan geliyordu. O pazartesi günü benim ölüm günüm oldu resmen. Otobüsten daha inmeden bi soğukluk hissettim. Hiö gülmüyor elimi tutmuyordu. Temmuz ayında kışı yaşamak abartı değilmiş meğer. Noldu diyorum anlatmıyor oğluma uzattığım elimden kaçıyor yapma diyordu. "Ne oldu anlat." dedim biraz yüksek sesle. "İstesende istemesende ayrılmak zorundayız" dedi. Nedenini sordum ısrarla "Neden olduğunu söylersem bırakmazsın" dedi. "Demekki yine çok saçma bi neden. Anlat" dedim. Anlatyırdım bi şekilde. Evet yine çok saçma bir neden daha.

- Ölüyorum Emre ben
- Nasıl yani ?
- Ölüyorum işte Emre. Tedaviye başlıycam ayrılmak zorundayız
- Ne tedavisi ?
- (ağlayarak) Akciğerlerim yetmiyormuş artık. Kalbim yetmiyormuş
-yani ?
-(gülümseyerek) Ölüyorum işte Emre. Bitti istemiyorum.
-(yaklaşıp gözlerinin içine baktım) Çok saçmaa.
- Emre. Ben Can öldüğünde çok acı çektim. Seninde ben öldüğümde acı öekmeni istemiyorum.
- Peki şimdi çekmiyormuyum ?
Bi sessizlik oldu kafaya çok fena takmış, bu kez ayrılcaktı. "Son kez sarılmak istiyorum" dedim. "Ama bu son" dedi. Sarıldık gözlerim yanmaya başladı. Bıraktım ve konuşmaya devam ettik.

- Ayrılmak yok. Ben sana ne diye söz verdim ? N'olursa olsun her zaman yanında olacağıma söz vermedimmi ? Ayrılmsk nedir ya ? Hayır ayrılmak yok yürü kursa gidiyoruz.
-Emre istemiyorum
- İyileşirsin. Tedavi olursun. Ayrılmamız gerekmiyor
- Uzun zamandır saklıyordum. 4. Evreye geldim artık tedavisi yok Emre

Ölceksende kollarımda öl gitme demek istedim. Belki de dedim hatırlamıyorum. "Tedavisi yok" dedikten sonra dünyam alt üst oldu. Tek hatırladığım gözyaşlarımız. Kıyamıyorum onun gözlerinden yaş dökülmesine. Neden sakladın ? Can a gitmek istedin belki. Peki ya ben ? Ben nolcam ? Seni benim kadar kimse sevememiştir ! Belki sen beni Can kadar sevmedin. Ne belki si sevmedin işte ortada. Belki bu kadar sevebileceğimi düşünmüyorsun ama sevdim işte be. Tamam 2 ay kadar sürdü ama sevdim. Çok sevdim. 2 ay, 3 ay, 5 ay ne fark eder ? Sevgi ölçülür mü ? Sevdim lan gözyaşı dökecek kadar uğruna ölecek kadar sevdim. Sorardın hani ne kadar seviyorsun beni diye ben hiçbir zaman tarif edemezdim ya yine tarif edemiyordum. Kelimeler yetersiz kalıyordu. O anlar beni diyordum ama anlayamamışsın. Erkek adam ağlamaz dediler bana hep ve ben o hastaneden çıktığım günden beri hiç ağlamamıştım. Erkek adam da ağlar bazen ama kimse görmez. Erkek adam sigara dumanıyla saklar gözyaşlarını. Karanlığa saklanırım çoğu zaman. Gözüme sigara dumanı kaçar sık sık. Ama bu kez sigara dumanı değil de ne bileyim bu kez sen kaçtın gözüme. Efsunum kaçtı. Doruk kaçtı. Hayallerimiz kaçtı. Belki bi gün seni görürsem yüzüm güler ama gözlerimi sen güldüremessin artık. Gözler yalan söylemez küs sana. İLLE DE ÖLECEKSEN GEL BERABER ÖLELİM dedim sana ama yok sen beni istemiyorsun.

Hastalık yalanmı gerçekmi bilmiyorum güvenmiyorum artık ona. Söylediklerinden sonra bırakmadım tabi onu. Hep gittim yanına. Gelme dedi ama ben gittim. Ne yapcaktım ? Öylece bırakıp gidemezdim dimi.

- Niye geldin ?
- Bilmem
- Gelme artık
- Neden
- Gelme artık Emre istemiyorum. Bakma öyle. Durakta yanıma yaklaşma bi arkadaşım olcak zaten yanımda.
- Kim o ?
- 2 gün önce (Ayrıldığımız gün) tanıştık otobüste beni erkekler sıkıştırıyordu o kurtardı beni
- Erkek mi ?
- Evet...
Bi kez daha yıkıldım ama hiçbirşey söylemedim. Durağa gittik beraber ben 2-3 adım uzakta ona bakıyorum. O ARKADAŞI yanında hemde okadar yanındaki benim koklamaya kıyamadığım hatunumun her nefeste kokusunu aldığına eminim. Kıskandım. Kızdım. Gözüm döndü dövcektim sonra düşündüm ve o artık benim değildi. Bakışlarımdan anladı bişeyleri "Noldu" dedi. Cevap veremedim. Konuşmaya çalışsam kötü şeyler olcaktı biliyorum. Yumtuklarımı sıktım biraz sakinleşmeyi bekledim. Kulağına eğildim ve "Beni artık görmiceksin" dedim ve gittim. Köşeyi döndüm gözlerimi sildim biraz daha sakinleşmeye çalıştım ve geri gittim yanlarına. O arkadaşıyla konuştum bu kez
- Söylemeden gidemedim ona iyi bak olur mu ?
- Sen bizi yanlış anladın biz sadece arkadaşız
- Herneyse iyi bak işte ona
- Yanımızdaki arkadaşımıza sahip çıkarız tabiki ama sen bizi yanlış anladın
- Sen konuyu bilmiyosun. O artık beni istemiyor
- O zaman sende istemiceksin
Ağzının ortasına çakıp süründürmek varken ben arkamı dönüp gittim. Son kez İzgi'nin yüzüne baktım ama o bana bakıyordu bile. Eve gittim arabanın camlarını gazeteyle kapladım. Karanlığa saklandım. Baktım saklanmayla olmuyor gücümü toplamam lazım ve içimdekileri boşaltmam lazım. Karanlık işler yaptım. Bahisli dövüşler falan. Onlarıda bıraktım hayatıma devam etmem gerekiyordu ama şu arkadaşı var ya onun bi icabina bakmam gerek çünkü hiç gözüm tutmadı onu. Onunla kavga etcektim İzgi korudu onu hep. Mahalleme çağırdım gelmedi. Cesaret edemedi. Onun mahallesine gidiyim dedim kolum kırık dedi bişeyler dedi dövemedim. Sonra düşündüklerim bir bir çıktı. İzgi'ye çıkma teklif etmiş. Çıkıyolardı en son. Bi ara benim yüzümden kavga etmişlerdi. Çok fazla kırıldım. Gücümü tekrar toplamam çok zor oldu. Karanlıkda yaşadım. Çok ağır içkiler içtim çok şeyler yaptım ama başardım. Artık içmiyorum. Gücümü topladım. Ve başka birini ondan da daha çok sevip hayatımı bi düzene sokmak istiyorum.

Arkadaşlar bu hikayenin son bölümüydü. Tekrar hatırlatmak istemiyorum. Allah kimseye bunları yaşatmasın. Beni anlayabilen insanlar var onlar iyiki var. Çoğunuz beni anlıyorsunuz umarım

İyiki varsınız

Fotoğrafdaki İzgi (Nurdan) merak edenler için
KEYİFLİ OKUMALAR...