BFF #1: My EX still my NEXT (Editing)

19

ELLAINA's POV

Sumisikip ang damdamin ko sa mga naririnig ko. Hindi ko namamalayan na lumalandas na ang mag luha sa mga mata ko.

"No, no," lumapit siya sa akin at pinunasan ang mga luha ko. "Please, don't cry. I'm sorry." Ramdam ko malapit na rin siya umiyak pero pinipigilan niya.

Hindi ko mapigilan, patuloy parin ang pag luha ko. "Please," bulong niya sa akin. Humihikbi na ako.

I should be happy, I should be glad na nag sorry na siya pero bakit ganito parin ka sakit.

FLASHBACK

Flight namin ngayon papunta Japan para sa vacation pero bago anv departure namin, I'll gonna meet him.

I already send him the message. Sana pumunta siya, maaga palang nandito na ako. Mamayang gabi pa naman ang schedule flight namin.

Gusto kong ayusin to, hindi ko alam na mag ba-back fire sa akin yung ginawa ko. Huli na ng marealize ko na I love him. Nasa huli talaga ang pag sisi.

Hours had pass pero wala pa rin siya, and makulimlim pa. Nawala na rina ang tao dito sa favorite park ka namin. This park holds a lot of memories.

The rain start to pour, but I stayed on my place. Wala akong dala na kahit ano, sarili ko lang. Napayuko nalang ako at nag simula ng maglandas ang mga luha sa mata ko.

"Time to go." Napatingala ako kay Cath at malungkot na ngumiti sa kanya. Tumayo at tinignan ng huling beses ang park na may mga ala ala namin.

Goodbye.

END OF FLASHBACK

Lalo akong naiyak ng maalala ko yun. Mahirap palang mahintay sa taong mahal na mahal mo.

Tumingin ako sa kanya pero nakatingin lang siya sa akin.

"You nearly caused my death that time." Kita ko ang pag kagulat niya.

"W-what?" Mapait akong napangiti sa kanya.

"After hours of waiting sa park na yun. Init, ulan at lamig." Napahinga ako ng malalim. "I was diagnosed." Unti unti bumababa ang kamay niyang nakahawak sa kamay ko.

"Diagnosed?" Nakatitig na siya sa kawalan at kitang kita sa sakit sa mata niya kaya napaiwas ako.

I nod. "Pneumonia. We all thought that It was simple fever. Then the next few days, it was getting serious." Dark days. "And one morning, they cannot wake me up."

Hindi ko alam kung anong nangyari nun pero nagising nalang ako nasa ospital na ako, at tatlong araw na daw akong tulog. Grandpa was anxious during that three days, kinailangan din nito ng pahinga kaya hindi ito pumupunta ng ospital noon.

Those are my dark days that I don't want to remember.

CHARLIE's POV

Cold sweat. That's all I can feel. Feeling ko namanhid ang buong katawan ko sa kinuwento niya.

Bakit walang nag sabi sa akin? Nasaan ako nun?

"Party!"

"Hon, someone texted you."

"Don't mind that."

Nanlamig ang buong katawan ko.

"Dude, something happen."

"Don't care, I'll be gone for days."

"Charlie, you need to know this."

"What? The reception here is bad."

Yung mga time na nag papakasaya ako, yung mga oras na puro ibang babae ang inatupag ko at alak ang nasa utak ko.

Bakit ko bang hinayaan kainin ako ng galit?

"I'm very sorry." I broke down. I broke down in front of her.

Ang tanga tanga ko, hinayaan kong kainin ako ng galit ko. Nang dahil sa galit na yan, napahamak ang buhay niya.

Napaangat ako ng tingin ng hawakan niya ang pisngi ko. Nanlalabo ang tingin ko dahil sa luha.

"Its my fault." Sabi ko sa kanya.

"No, wag mong sisihin ang sarili mo." Pinunasan niya ang mga luha ko. Ginagawa ko lang sa kanya kanina.

Napatitig lang ako sa mga mata niya. Ang mga mata niyang hindi nakakasawang titigan.

Hinawakan ko ang mga kamay niyang nakahawak sa pisngi ko, hinatak siya papalapit sa akin at niyakap ko siyang mahigpit.

Everything is comforting. The wind, the sound of the sea and her. I miss her so much. Minutes had pass and we both are already calm. Nakakagaan ng loob na makausap siya.

"I heard you were at the rehab for year and half." Sabi niya ng makawala siya sa yakap ko. I felt something missing nung kumawala siya.

"Yes," Rehab did a good thing to me. "Mom was paranoid about my drinking and smoking habit. She even thought that I was on drugs." Kung hindi pa ako binitbit ni dad sa States, hindi ako magtitino.

Napakasama ng tingin nito sa akin. Shit! 

"I guess your mom made the right decision, but I guess you still need more of that rehab session." Galit na sabi nito.

"I'm slowly coping up, its only been six months since the rehab stop." Paliwanag ko. Still the perfectionist Ellaina.

Tumango tango naman to.

"Are we already okay?" Tanong ko.

"Yes," napabuntong hininga ito. "I'm sorry too, I shouldn't accept that dare. I know its wrong but I still pursue it."

"Stop, that's all in the past. I already forgive you." Sabi ko sa kanya.

"I forgive you too." Nakangiti sabi nito sakin. Napangiti nalang ako sa kanya.

"Gosh! I love you." Sa tinagal ng panahon, kahit isang beses hindi siya nawala sa puso ko.

"I love you too, but I think we should take things slowly." Nakatingin ako sa kanya.

Tama, dahan dahanin natin itong relasyon natin. Hindi naman ako nag mamadali. Nag didiwang ang puso ko ngayon sa saya.

"And we should be friends for the mean time."