Bir kadının rahmine can düştü, adını Nefes koydu doğmadan.
Kız nefes aldı, annesi öldü.
Kız nefes aldı, babası boğuldu.
Kız nefes aldı, ruhu kayboldu.
Kız nefes aldı, ellerini kan lekeledi.
Kız nefes aldı, Ateş kül oldu.
"Benim aldığım her ne...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yaşıyor olmak belki ilk kez değil fakat ilk kez bu kadar çok canımı yakıyordu.
Öyle yanıyordu ki, atan her nabzıma intiharın şeritleriyle deşmek istiyordum bileklerimi.
Bir yenisini daha.
Sağ bileğime beşinciyi, sol bileğime üçüncüyü.
Yere her düştüğümde kimse ellerini uzatmadı diye ellerimi bileklerimden her koparmak istediğimde yaptığım gibi.
Geçmişin küllerini bulanmış elim, benden başka bir cesede ilk kez dokunduğunda yeniden canlanmıştı belkide bu istek. Belkide bir yabancının kollarında yeniden delilirken hissetmiştim bu akıl almaz istediği.
Aklını kaybeden her delinin arzusu gibi.
Soğuk, soluk ve nabzı atmayan bileklerinden çeke çeke dokunurken mi? Yoksa onu bu zamandan, dünyasından, hayatından ve gelecekten hiç var olmamış, siler gibi cesedini gömecek bir cukur açarken mi?
Belkide ben, annemin rahminden düşmeden hemen önce onunla birlikte intihar etmeliydim. İçindeyken nefesimi tutmalı yada bir kordona dolanmalıydım. Belki babam, beni doğduktan sonra değil, doğmadan önce tekmelemiydi.
Belki o zaman bu kız, yaşıyor olurdu.
Belki babam o zamam beni çok severdi.
Adını hala bilmediğim çoçuk kızı açtığı bir metre kadar derin çukurun içine atarken anlımızda biriken ter, yüzümüzde sulanan kana karışıyordu. Gece o kadar sessiz, ıssız ve suskundu ki, suçumuza şahitlik etmek ister gibi, tüm ayrıntıları dikizliyordu.
"Onu arayacaklar." diye fısıldadım, yüzü dahil tüm vücudu koyu kahve toprağın altında kalırken. "Onu arayacaklar. Annesi, babası belki sevgilisi.. Arkadaşı. Mutlaka biri onu arayacak."
O rütubetli köhne evin içinde bulduğumuz demir küreği toprağa saplayıp, bir ağacın altına sığınmış bitik bedenime gür kirpiklerinin altından baktı. "Bulamayacaklar, En azından biz her şeyi ortaya çıkarana kadar kimse onu bulamayacak."
"Burası." diye fısıldadım titreyen sesimle. "Burası dağın başı." diye sertçe kesti sözümü. Sesi buz gibiydi, gece gibi, benim gibi, o kızın vucut ısısı gibi.
"Burası şehrin ölü bölgesi, biliyorum burayı. Biliyorum... Benden başka manyakların asla uğramayacağı, adım atmaktan korkacağı siktiğimin cehennemi." Durdu, adem alması çıktığı yerde takılıp kalmıştı. Boynunda yükselen iki yılanın başı, öfkeyle belirginleşen damarların üzerinde kabarmıştı. Tahminen, sırtında başlayan dövesinin tamamını bir an görmek istedim. "Tüm izlerin fotoğrafıni çekip ortadan kaldıracağız. Motorum buralarda olmalı, Siktirip gideceğiz buradan. Bu ceset burada çürümeden kanıtlayacağım suçsuz olduğumu. Buna mecburum."
