Another e-love project

The end...?

9 Ιουνιου 2015, 00:45
Πεταξα το κινητό μου κατω και εβαλα τα κλαματα.
Γιατι?
Γιατι σε εμενα?
Τι εκανα?

Το μαξιλάρι μου ηταν υπερβολικα βρεγμενο. Ειχα μερες να κοιμηθώ απο το κλαμα.

Εμπηξα το κεφάλι μου στο βρεγμένο μαξιλάρι, και αρχιζα να ουρλιάζω με ενα γοερο κλαμα.

Μαλλον ειχα ανεβασει πυρετο.
Θυμήθηκα τα γεγονοντα της προηγούμενης ωρας, και το ουρλιαχτο εγινε στριγκλια.

Θυμαμαι πως εκλαιγα και ουρλιαζα.

Θυμαμαι πως τον καταρριομουνα, ενω την ιδια στιγμή θυμομουν ποσο ερωτευμενη ημουν ακομα μαζι του.

-Μου λείπεις τοσο γαμημενα πολυ, θυμαμαι να σκεφτομαι.

Παρατησα τα παντα για εσενα.
ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Πληγωσα τις κολλητες μου.

Αυτά τα ατομα ειναι τα παντα για μενα.
Κοντεψα να τις χασω!

Κι ομως, τις παρατησα για σενα.

Πληγωσα την οικογενεια μου.
Ανησυχούσαν για εμενα.
Και τωρα ανησυχούν.

Αλλα δεν με ενοιαζε.
Ειχα εσενα.

Και ολα αυτα για να με παρατησεις.

Χωρις καποια λογικη εξηγηση.
Αφήνοντας με να κλαιω.
Να πατωνω στις εξετασεις.
Να με μισω.
Να σε μισω.
Και ταυτόχρονα να μου λειπεις.

Τιποτα δεν θα ειναι το ιδιο. 

Ποτε ξανα.

11.11.2015

Σβήνοντας την τουρτα μου με δακρυα στα μάτια, ευχηθηκα να εξαφανιστώ μια για παντα.
Να σταματησω να προσφέρω λυπη σε εμενα και τους γυρω μου.
Τα δεκατέσσερα κερια εσβησαν με την μια. Ηλπιζα να ειναι συμβολικο.

5.12.2015

-Δωσε μου το κινητο μου.
-Ελα ρε Μαρια, σιγα!
-Παρατα με. Απλα δωσε μου το κινητο μου.

Εκνευρισμενη άρπαξα το κινητό μου απο τα χέρια του.

Μου κρατησε τον καρπο.

- Ασε με γαμωτο! Ειπα εκνευρισμένη.

Με κοιταξε ειρωνικά, αν και λιγο φοβισμένος. Έστρεψε το βλεμμα του στα χερια μου.

-Γιατι χαρακωνεσαι?

8.12.2015

-Σταματα! Δεν ξερεις πως ειναι να μην σε καταλαβαινει κανεις!
Φωναξα στην μανα μου κλαιγοντας.

-Ναι καλα! Τοσους φιλους εχεις.

-ΕΧΩ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ! ΤΟΥΣ ΜΙΣΩ ΟΛΟΥΣ.
ΤΟΥΣ ΜΙΣΩ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ.
ΤΟΥΣ ΜΙΣΩ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.
ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΜΙΣΩ ΕΜΕΝΑ!
ΜΕ ΜΙΣΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ.
ΜΕ ΜΙΣΩ ΠΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΥΕΝΑΧΩΡΩ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΤΗΣΩ ΤΟ ΠΟΔΙ ΜΟΥ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ!

Γυρισε και με κοίταξε σοκαρισμένη. Τρομαγμένη.

Εγω ομως δεν ειχα τελειωσει.
Ειχα να πω κι αλλα.
Μακαρι να μην τα ειχα πει.

-Και μετα με ρωτανε γιατι χαρακωνωμαι, στριγλισα μεσα σε λυγμούς.

Το μετάνιωσα αμεσως. Πιστευα οτι δεν το ήξερε.

-Το ξέρω οτι χαρακωνεσαι.
Σε εχουν δει παρα πολλα παιδιά απο το σχολειο και το ξερουν και οι γονεις τους.
Το λυπηρο ειναι οτι το εμαθα απο εκεινους.

~ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ~

Γεια σαςςς και καλα Χριστούγεννα! ^^

Νομιζω πήρατε μια γεύση απο το πως θα ηταν η ιστορια μετα.

Δεν ξερω αν θα σας αρεσε να το διαβάζετε, αλλα εγώ καταλαβα οτι δεν μπορω να κλαιω σε καθε κεφαλαιο.

Λοιπόν, θα ηθελα να σας πω πως μαλλον θα σταματησω την συγκεκριμένη ιστορια.

Πολλοι σταματανε επειδη δεν εχουν αναγνωστες.

Μονο που εγω για εμενα ξεκινησα να την γραφω και για μενα θα την τελειωσω.
Οποτε δεν σταματαω για αυτο.

Ο λογος που σταματαω ειναι οτι τα γεγονοντα που ακολουθούν στην ιστορια ειναι υπεροβολικα προσωπικα, και επιπλεον ειναι ενα θεμα που με ποναει και προσπαθω να ξεχασω.

Οταν ξεκινησα να γραφω την ιστορία τίποτα απο αυτα δεν ειχε γινει.

Οπως και να έχει, ξεκινησα αυτην την ιστορια προσπαθώντας να περασω ενα μήνυμα...

Το ίντερνετ ειναι μεγαλη παγιδα αν δεν προσεχεις. Απο σενα εξαρτάται το αν θα πεσεις στην παγίδα ή το αν θα επωφεληθεις απο αυτην.

Νομιζω καταλάβατε.

Τελος παντων, καπως ετσι τελειωνει το another e-love project.

Αλλα ποιος ξέρει, μπορεί να ανεβασω κανενα OVA :')

Φιλακια, Μαρια ^^

Υ.Γ. Επειδη αρκετά ατομα με ρωτησαν...  Το ονομα της ιστορίας δεν απευθυνεται στον Dylan..