Guinevere (on hold)

3

De dagen die volgden waren hectisch. Mijn vader was chagrijnig en mijn moeder had zich teruggetrokken in haar toren omdat ze bang voor hem was. Arthur verbleef bij ons, hoewel ik hem niet zag. Hij werd door de schildknapen en ridders van mijn vader opgeleid. Dag in dag uit moest hij trainen. Hij leerde vechten als een ridder. Ik verveelde me en verlangde naar hem. De houding van mijn vader baarde me wel zorgen. Hij hielp Arthur, maar leek hem niet heel aardig te vinden. De enige tijd dat ik Arthur zag was soms tijdens het eten. Ik had dan altijd heerlijk oogcontact met hem. Hij was een meester in het flirten met zijn ogen. Ik kon de mijne niet van hem afhouden. Ik merkte hoe moe hij werd van de trainingen. Stukje bij beetje zag ik hoe hij steeds sterker werd maar tegelijk steeds moeier.
Op een dag was het weer etenstijd en ik verheugde me op een lekker avondmaal, hoewel mijn eten me niet erg interesseerde. We wachtten allemaal op Arthur en mijn vader die nog moesten komen. Mijn vader kwam al snel, en niet lang daarna kwam Arthur binnen gestruind. Hij had zich netjes omgekleed, maar hij zag uitgeput uit. Uitgeputter dan ooit tevoren. Hij was bleek, was nog niet gewassen waardoor er nog vuile strepen op zijn gezicht stonden, en had wallen onder zijn ogen. Zoals altijd deed hij zijn best om beleefd en enthousiast te zijn, ondanks zijn vermoeidheid, maar deze keer lukte het erg moeilijk. Ik lachte hem toe toen hij binnen kwam, maar kreeg een schamele glimlach terug. Niet zoals normaal. Er was iets mis met hem. Mijn eetlust was nu wel een beetje verdwenen. Arthur ging zitten en voor het eerst keek hij me niet aan, in plaats daar van keek hij verlaten naar zijn bord. Mijn ouders gingen klaar zitten om te bidden. Vermoeid vouwden we allemaal onze handen. Het was natuurlijk de bedoeling dat we ook onze ogen dicht deden, maar ik bleef naar Arthur kijken. Mijn vader begon te bidden. Ik zag Arthur half wegdommelen. 'Arthur!' Fluisterde ik. Hij leek me niet te horen. Opnieuw. 'Arthur!' Hij keek op! Hij keek me aan. Eindelijk. Hij was kapot. Iets daarbinnen was geknapt. Oh Arthur, lieve Arthur. Dacht ik bij mezelf. We keken elkaar aan over onze gevouwen handen en dat was blijkbaar genoeg voor Arthur om even wakker te blijven. 'Amen,' hoorde ik. Het gebed was klaar. 'Eet smakelijk,' bromde mijn vader. We begonnen te eten. Linzensoep. Ik schepte met tegenzin de lepels naar binnen. Voor een tijdje ging alles goed. Rustig en stil. En toen liet Arthur zijn lepel plots vallen. Hij trilde helemaal. En leek om te vallen. Mijn moeder gaf een gilletje en sloeg haar hand voor haar mond. Ik stond op. Mijn vader keek naar Arthur. De hofdames van mijn moeder sloegen ook hun handen voor hun mond. 'Arthur?' Vroeg ik. Hij keek moeizaam op. 'Kom mee,' zei ik. Ik keek mijn vader aan. Hij knikte. Toen liep ik om de tafel heen en hielp Arthur uit zijn stoel. Ik voelde hoe hij zijn spieren aanspande wanneer hij opstond. We liepen tezamen de deur uit. Achter de deur stond Myrtle. 'Wat is er met hem!' Jammerde ze. 'Niks, Myrtle, ik moet er langs,' Myrtle keek ons gapend na. 'Eerst in bad,' zei ik. Arthur trok zijn wenkbrauwen op. Hij volgde gedwee. We liepen naar zijn kamer. Ik liet een bad komen. Arthur liet zich op zijn bed vallen. 'Niet slapen, je moet nog gewassen worden,' grijnsde ik. Arthur kreunde luid. 'Morgen,' zei hij in de deken. 'Nee nu,' het bad werd door een paar bedienden gebracht. 'Kom,' lachte ik. Ik trok hem omhoog. Arthur werkte vermoeid mee. Hij grijnsde naar me toen ik zijn bloes ontbond. 'Nog even,' zei hij. 'Maar nu nog niet,' hij stapte weg en maakte een gebaar dat ik me om moest draaien. Ik vouwde mijn armen en draaide me grijnzend om. Ik hoorde hoe hij zich uitkleedde. Ik hoorde een plons. Toen draaide ik me om. Ik pakte zijn kleren op en legde ze over de stoel naast het bureau. 'Aaah,' verzuchtte Arthur. 'Heerlijk,' ik liep naar het bad. In alle macht slechts naar zijn gezicht kijkend. Ik gooide wat kruiden in zijn tobbe zodat zijn huid lekker zou gaan ruiken. 'Hoe kan het toch dat je zo uitgeput bent Arthur,' zuchtte ik. 'En zo vuil,' Arthur sloot zijn ogen en bromde wat. Ik pakte een zachte doek en maakte hem nat. Ik haalde hem over zijn vieze gezicht. 'Wat heeft vader met je gedaan,' 'Ik ben vannacht wakker gebleven om te waken,' antwoordde Arthur. 'Waarom?' Vroeg ik ontzet. 'Het hoort bij de training zegt Nigell,' Antwoordde Arthur. Nigell was de belangrijkste ridder aan ons hof, de raadgever en de beste vriend van mijn vader. 'Mijn neven hebben dat nooit hoeven doen hoor,' mompel ik. 'En die zijn nu ook ridders,' 'Maar ik word Koning,' zegt Arthur. 'En dat betekent dat ik moet weten wat mijn volk doet. Ik moet volgens Nigell alle ambachten eens gedaan hebben. Jouw vader heeft dat ook gedaan,' 'En wie heb jij bewaakt dan?' Vroeg ik. 'Wie denk je,' lachte hij. Hij spatte wat water in mijn gezicht. Moest lachen. Deed het nog eens. Ik spatte terug. We moesten beiden lachen. 'Guinevere,' zei hij. 'Ik wil je, ik hou van je,' zei Arthur, opeens heel ernstig. In een seconde, door dit kleine zinnetje, stond plots mijn hele lichaam in de hens. Ik had het gevoel alsof mijn hoofd letterlijk in een tomaat was veranderd. 'Ik ook van jou,' zei ik terug. 'En binnenkort zullen we trouwen,' Arthur lachte. 'Ja, goede god, ja,' Ik was nog nooit zo gelukkig. Hij pakte mijn kin en begeleidde me naar zijn gezicht. Onze lippen raakten elkaar bijna, toen de deur open vloog. 'Heer Arth- oh,' Myrtle was de kamer in gedreund. 'Eh, sorry- ik,' ze had één van mijn japonnen aan. Snel stond ik op en streek mijn jurk glad. Er zaten natte vlekken op. Tevergeefs probeerde ik de vlekken weg te vegen, want daardoor kon je mijn huid erdoorheen zien. 'Wat doe jij met mijn japon?' Grijnsde ik. 'De mijne moest worden gewassen,' bloosde Myrtle. 'Vrouwe, misschien moet u uw jurk gaan wisselen, uw vader wilt dat u naar de zitkamer komt, maar zo bent u niet toonbaar,' Ik knikte. 'Ik vind het wel mooi,' grijnsde Arthur. En daar was Guinevere de tomaat weer. 'Goed, eh, ik ga dan maar,' Arthur zat krampachtig in zijn tobbe. 'Vrouwe, u kunt nu beter snel gaan, uw huid wordt wel erg zichtbaar...' Ik keek naar mijn jurk. Je kon delen van mijn borstbeen zien en mijn benen. Ik wist niet dat je roder kon zijn dan een tomaat, maar nu kwam ik in de buurt van een rauw stuk vlees, zo rood. Ik trok mijn rokken beschaamd op tot mijn knieën, keek Arthur quasi-boos aan en verliet de kamer. Snel rende ik door het kasteel naar mijn eigen kamer. 'Vrouwe!' Riep Myrtle me na. 'Vrouwe, uw jurk ligt klaar op uw bed!' 'Dankje Myrtle!' Riep ik.

Arthur bleef achter in de tobbe. Hij rook wat aan het water. Lekker, die kruiden. Hij voelde zich opgelaten. Krampachtig keek hij in het water. Vermoeid en beschaamd liet hij zijn hoofd zakken. Wat zo'n meisje met je lichaam kon doen. Maar ze was weg, en wat nu. De deur sloeg dicht. Arthur schrok op uit zijn gedachten. Is ze terug? Schoot het door zijn hoofd. Nee, dat was ze niet. Maar een ander meisje stond in zijn kamer. Ze was niet lelijk, maar Guinevere kon ze niet overtreffen. Ze was wat molliger en had een boers hoofdje, wat haar sierde. Het was Guineveres dienstmeisje, Myrtle. Ze had een japon van haar aan. Dat deed hem aan haar denken en dat gaf hem een opgewonden gevoel. 'Ze is met haar vader spreken over haar nieuwe echtgenoot,' zei Myrtle zacht. Ze kwam op Arthur af. Hij trok gauw zijn knieën op. 'Dat hoeft niet hoor,' lachte ze. 'Ik heb zes broertjes,' Arthur lachte naar haar. 'Ja, haha,' zei hij. 'Dat zijn er veel,' Haar decolleté was wel erg diep uitgesneden. Stel je voor dat Guinevere die jurk zelf aan had... Ze duwde zijn benen naar beneden en trok een wenkbrauw op. 'Zo zo,' zei ze, naar beneden kijkend. Arthur keek naar haar. Ze was zo best mooi. Het kon geen kwaad en hij was per slot van rekening nog niet getrouwd. Het maakte voor een man niks uit of hij nog maagd was... En hoe wilden ze dat anders checken? Hij haalde zijn hand over haar wang. Zij sloot haar ogen. Hij trok zachtjes haar mouw van haar schouder. Eerst de rechter, toen de linker. Zij liet alles toe. Haar jurkje gleed van haar lichaam. 'Ik wist het wel,' zei ze zacht. 'Ik kan je geven wat je verlangt,' ze stapte bij hem in de tobbe. Langzaam begon ze hem gek te maken. Hij betrad haar. Ze kreunde. 'Sssst,' siste hij. Ze boog voorover en zoende hem. Arthur weigerde terug te zoenen. Ze stopte even. 'Ga door,' fluisterde Arthur. Langzaam begon ze weer. Hoe langer ze bezig waren, hoe beter het ging en hoe meer Arthurs gedachten weg dwaalden naar zijn verloofde. Hij stelde zich voor dat zij het was. Hij voelde haar haren en rook haar geur. Myrtle rook naar haar. 'Guinevere,' zuchtte hij. 'Je bedoelt Myrtle,' fluisterde Myrtle. 'Guin- oh- evere,' ze greep zijn haar en begon hem sneller te berijden. Gek werd hij! Hij pakte haar vast. Deed mee met haar bewegingen. Ze zette haar nagels in zijn rug. 'Oh god, oh god,' herhaalde ze. Alles ging draaien. 'Kom maar,' hijgde Myrtle. 'Koning, kom maar,' ze noemde hem Koning. Koning. Daar kon hij wel aan wennen. Zou Guinevere hem ook zo noemen? Maar wacht, kom maar? Oh nee! Dát mocht niet gebeuren, dan zou iedereen weten wat hij had uitgespookt en nog erger, dan zou Guinevere hem uitkotsen en zou hij nooit met haar trouwen! Hij stopte. Hij trok zich terug. 'Wat doe je?' Vroeg Myrtle verontwaardigd. Arthur keek naar haar. Ze leek opeens lelijker, dikker en zijn besluit dommer. Hij kon zich wel voor zijn kop slaan. Waar hij twee seconden geleden nog volop van genoot, was nu veranderd in een vreselijke nachtmerrie. Hij stapte uit de tobbe. 'We zijn nog niet klaar,' zei Myrtle verbaasd. 'Jawel,' zei Arthur schor. 'Weg,' beval hij. 'Ga weg, nu, en waag het ooit een woord hierover te spreken tegen Guinevere,' 'Wanneer denk je eens niet aan haar!' Snauwde Myrtle. Arthur schrok. 'Nooit. Ik denk altijd aan haar, omdat ik van háár houd en niet van jou als je dat denkt,' hij had het al gezegd voordat hij erover had nagedacht. Het was gemeen van hem. Dat moest hij toegeven. 'Ha, betrapt!' Riep Myrtle. 'Je zou toch niet zo intiem met me zijn als je niet van me hield,' Arthur ging in zijn bed liggen en sloot geërgerd zijn ogen. 'Vrouwen,' zuchtte hij. 'Ik hou niet van je en ik hoef niks meer van je te weten, kun je nu weg gaan vrouw,' Myrtle stapte uit het bad. 'Vanwaar opeens dit vreselijke ongenoegen? Kijk dan naar jezelf,' zei ze in haar complete naaktheid. Arthur moest toegeven dat zijn handelingen wel erg abrupt waren omgeslagen. Van zacht en teder naar pure botheid. Desalniettemin wilde hij nu zo snel mogelijk van het meisje af en alles vergeten alsof het nooit gebeurd was. 'Ik kijk naar mezelf en denk dat ik het prima maak. Als jij weg bent wordt het misschien nog beter,' zei Arthur bits. Myrtle leek gekwetst, maar het maakte Arthur niks meer uit. Hij schaamde zich en hij wilde dat hij nooit zo dom was geweest. Myrtle pakte de japon van Guinevere op en deed hem over haar lichaam. 'Ik snap wel dat heer Leodegrance u niet als echtgenoot voor zijn dochter wil,' snoof ze. 'Wat?' Zei Arthur verbaasd. 'Hij probeert haar nu aan Lancelot te koppelen,' antwoordde Myrtle. 'Maar ik bemoei me nergens mee,' Ze stapte op hem af. 'Als je je gedachten nog even wilt verzetten-' begon ze. Wilde ze nou weer gaan beginnen? Wanneer kon ze nou eens opzouten! 'Luister Myrtle, ik liet me net even gaan, en ik had het nooit moeten doen. Kun je alsjeblieft weg gaan en je mond houden tegenover Guinevere,' 'Goed dan, je weet me te vinden als je je nog eens laat gaan,' knipoogde ze. Arthur werd rood. Nu niet van schaamte, maar van woede. Boos en ontzettend moe bleef hij achter in een bed dat ondertussen totaal doorweekt was. Ook dat nog! Alles leek vandaag tegen te zitten.