Guinevere (on hold)

4

Ik kwam de zitkamer in en zag in een stoel naast mijn vader heer Lancelot zitten. Ik trok mijn wenkbrauw op. 'Goedenavond Guinevere,' zei mijn vader. Heer Lancelot stond op. 'U ziet er mooi uit vrouwe,' boog hij. 'Dank u wel heer Lancelot. U wilde mij spreken vader?' 'Ja mijn dochter. Ik wilde je voorstellen aan ridder Lancelot. Hij is een belangrijke ridder in ons rijk, zijn ouders hebben veel land en goud,' Mijn vader keek me uitnodigend aan. Ik zag al waar dit heen ging, mijn vader dacht zeker dat ik nog steeds zes jaar oud was. 'Kom zitten meisje,' beval mijn vader. Ik ging zitten in een stoel tegenover de twee heren. 'Nou, Lancelot, vertel eens over je laatste strijd...' Moedigde mijn vader aan.

Twee uur later zaten we nog steeds over veldslagen te praten. Lancelot werd compleet in de schijnwerpers gezet. '...En toen doorboorde ik zijn hart!' Jubelde hij. Mijn vader applaudisseerde. Ik glimlachte verveeld. 'Wat vind je daar nou van Guinevere?' vroeg mijn vader enthousiast. 'Ja, knap,' antwoordde ik kortaf. 'Het is dat ik al met de toekomstige koning ga trouwen en van hem houd, anders was u een goede echtgenoot geweest,' zei ik. Ha! Net goed. Dan wist mijn vader weer waar hij aan toe was. Mijn vaders gezicht verstrakte even, maar lichtte toen weer op. 'Oh onze Arthur bedoel je? Ik weet nog niet of hij de koning wordt. Ik geloof dat Heer Lancelot daar eigenlijk veel geschikter voor is,' mijn ogen sperden zich open. 'Daar heeft u helemaal geen inspraak over,' zei ik. 'Degene die het zwaard uit de steen kon trekken-' 'Zwijg! Hoe durf je zo brutaal te zijn!' Mijn vader keek me boos aan. Ik schrok even van zijn plotselinge gemoedswisseling, maar herpakte me snel. 'Arthur is mijn verloofde vader. Ik weiger met een ander te trouwen,' zette ik door. 'Dat zien we nog wel,' snauwde mijn vader. 'Lancelot, wat zou jij ervan vinden om koning te worden?' Vroeg hij aan Lancelot. Lancelot keek me aan. Ik zag dat hij wel sympathie voor me had. 'Ik geloof dat uw dochter gelijk heeft. God heeft Arthur aangewezen en ik geloof dat het zijn plicht is om ons rijk te regeren. Hij is sterk geworden heb ik vernomen. Een heuse ridder wordt geschapen. Ik geloof in God daarom ook in Arthur,' en zo sprak Lancelot. Ik was onder de indruk. Dit had ik niet helemaal verwacht, want Lancelot was woedend geweest toen hij het zwaard niet uit de steen had kunnen krijgen. Ik keek mijn vader triomfantelijk aan. Mijn vaders oren waren rood geworden. 'Maar hij heeft niks! Geen land, geen goud, niks!' Klaagde mijn vader. 'Oh dat ziet u verkeerd heer, binnenkort zal al het land hem toebehoren en al het goud van hem zijn. En toch zal hij rechtvaardig en eerlijk heersen, want god zelf heeft hem aangewezen, dus dat kan niet anders. Ik heb al heel wat veldslagen geleverd, maar ik kan niet wachten om me achter hem te scharen en samen ten strijde te trekken,' pleitte Lancelot. Ik keek Lancelot dankbaar aan. Hij knipoogde naar me. Mijn vader stond op. 'Goed dan. Ik zal er nog een nacht over slapen,' zei hij. Hij verliet de zitkamer. Lancelot en ik bleven achter.
'Dank u wel dat u het zo voor mijn verloofde opneemt,' bedankte ik. 'Geen dank. Ik heb bewondering voor uw trouwheid,' beaamde Lancelot. 'Ik hoop ook ooit zo'n trouwe vrouw te trouwen,' Ik lachte. 'Als u van haar houdt en zij van u, is er niks moeilijks aan,' zei ik. 'Je hoeft er niks voor te doen,' 'Echte liefde,' grijnsde Lancelot. 'Zeg dat wel,' zei ik. 'Vrouwe, zou u mij naar mijn kamer willen begeleiden? Ik ben erg moe ziet u,' vroeg Lancelot. Hij onderdrukte een gaap. 'Natuurlijk,' antwoordde ik. 'Volgt u mij,' Ik stond op en ging hem voor het kasteel in. Ik ging naar het oosterlijk deel van het kasteel, waar de logeerkamers waren. We liepen door de donkere gangen. De ramen lieten het maanlicht naar binnen schijnen. Ik vond het eigenlijk best wel jammer dat we niet nog wat konden wandelen door de tuin, maar hij zou vast niet meteen vertrekken en dan zou ik genoeg kansen krijgen om met hem te praten.
Op onze weg kwam ik opeens Myrtle weer tegen. Ze liep haastig en leek ons niet te zien. 'Myrtle?' Vroeg ik. 'Kom je zo naar mijn kamer?' Myrtle schrok op. Haar gezicht was nat. Had ze gehuild? 'Natuurlijk vrouwe,' knikte ze. Mijn japon stond haar mooi. 'Ik begeleid heer Lancelot even naar zijn kamer en dan kom ik,' zei ik. Myrtle maakte een reverence voor Lancelot, waarop Lancelot even met zijn hoofd knikte. 'Slaapt Arthur?' Vroeg ik voordat ze weg wilde lopen. 'Ja vrouwe,' mompelde Myrtle. Ik trok mijn wenkbrauw op. 'Dan breng ik hem nog een bezoek,' zei ik. Myrtle knikte met haar hoofd en haastig liep ze richting het westerlijk deel van het Kasteel. 'Die had haast,' mompelde Lancelot. 'Inderdaad,' zei ik bedenkelijk. 'Haar gezicht was nat,' zei Lancelot. 'Inderdaad,' zei ik opnieuw. We liepen verder. 'Waar is Arthurs kamer?' Vroeg Lancelot. 'Eh, drie kamers links van de uwe, hoezo?' Antwoordde ik. We liepen de juiste gang in. 'Dus die?' Vroeg Lancelot. Hij wees naar een deur aan het einde van de gang. 'Ja,' zei ik. 'Dan is ze bij hem geweest,' zei hij. 'Oh dat kan,' zei ik. 'Want ik heb Myrtle persoonlijk gevraagd om Arthur te bedienen,' Lancelot lachte. 'Ik zou dat nog eens overwegen,' zei hij. 'Goedenacht Guinevere,' hij ging naar binnen. Verbluft bleef ik achter. Ik draaide me om en liep naar de achterste kamer. Even stopte ik. Toen ben ik naar binnen gegaan. Ik zag Arthur liggen. Hij had een bloes en een broek aan gedaan. De dekens lagen van hem af en hij leek al vrij vast te slapen. Zachtjes sloot ik de deur en liep op hem af. Ik haalde mijn hand door zijn natte, rode haar. Het was door het water nu zo donker dat het eerder donkerbruin was. Ik pakte zijn deken en legde het over hem heen. Zijn matras was nat. Ik schudde lachend mijn hoofd. Hij was zo moe dat hij gewoon zonder zich af te drogen was gaan slapen. Ik aaide hem nog even over zijn bol en kuste hem op zijn voorhoofd voordat ik de kaarsen uitblies en de kamer weer verliet. Het kasteel was stil.
Even later schuifelde ik bij mijn eigen kamer naar binnen. Myrtle zat in haar nachtjapon door het raam te turen. Ze draaide zich geschrokken om toen ik de deur dicht deed. 'Hallo vrouwe,' zei ze. 'Hallo Myrtle,' zei ik. Haar gezicht was niet meer nat. 'Kun je misschien even helpen?' Vroeg ik. Ik draai me om en Myrtle begint mijn jurk te ontbinden. We zwijgen. 'Myrtle?' Vroeg ik. 'Als ik ga trouwen, wil je dan mijn trouwjurk maken?' 'Ja hoor,' zei Myrtle kortaf. Ik maakte me zorgen. Wat is er gebeurt tussen haar en Arthur dat haar gezicht nat was geworden van het huilen en dat ze zo down was? 'Myrtle, vertel me wat er net gebeurt is,' 'Niks vrouwe,' 'maar je hebt gehuild, denk maar niet dat ik je betraande gezicht niet heb opgemerkt,' en toen begon Myrtle te lachen. 'Oh vrouwe, dit is een misverstand!' Lacht ze. Mijn jurk is ontbonden en Myrtle trekt mijn nachtjapon over mijn hoofd. 'Vrouwe, ik heb heer Arthur vergezeld vanavond, ik hoop dat u dat niet erg vindt. Het was onschuldig natuurlijk, we hebben veel gepraat,' 'Maar vanwaar je betraande gezicht?' Toen heer Arthur uit zijn bad kwam, heeft hij mij erin geduwd,' bloosde ze. Ik trok mijn wenkbrauw op. Een vervelende krop vormde zich in mijn keel. 'Jullie waren aan het stoeien?' Kreeg ik moeizaam aan mijn keel. Ik snapte het niet, dit had ik nog nooit gehad, dit gevoel. Ik vond het vreselijk. 'Eh, nou vrouwe, niet echt,' de krop was in mijn borst terecht gekomen en hoopte zich op. Mijn kaak verstrakte. 'Het zal niet meer gebeuren mevrouw,' 'mooi,' zei ik. 'Maar heel erg is het niet. Laat me nu slapen. Ik ben moe,' Myrtle boog en liep de kamer uit. Ik bleef alleen achter. In mijn bed bleef ik nog even tobben over Myrtle, maar ik concludeerde al gauw dat er niks aan de hand was. Het was Arthurs karakter om te plagen. Het was vast onschuldig..