Guinevere (on hold)

5

Een paar maanden later was het zover. Arthur moest koning worden, maar dat kon natuurlijk niet zonder Koningin. Dus mijn vader besloot dat we dan toch maar moesten trouwen. Ik vond dat niet erg, Arthur ook niet, maar mijn vader vond het eigenlijk niet echt ideaal.

Ik zat in een stoel voor een spiegel. Drie meisjes zaten aan mijn haren te sjorren en het deed behoorlijk veel pijn, dat kan ik je wel vertellen. Myrtle had een prachtige, zijden jurk voor me gemaakt. Het was stof die uit Rome was gekomen en hij was prachtig. Ik was helemaal in mijn sas. Fyllis, een dienstmeisje dat sinds kort in het kasteel werkte, zat me continu de hemel in te prijzen, zo erg dat het haast vervelend werd. Ze bleef maar praten over hoe een goed koppel we waren en hoe mooi ik was en hoe we elkaar verdienden toen Myrtle ineens een kreet gaf. 'Bij Christus Fyllis, hou je kop!' Alle meisjes stopten met hun bezigheden en keken geschokt naar Myrtle. Myrtle, die bezig was met mijn jurk liet alles uit haar handen vallen en rende de kamer uit. Alles gebeurde in een seconde en mijn mond viel open van verbazing. Toen Myrtle net weg was, kwam mijn moeder binnen. Ze had een rood hoofd. 'Wat heb jij met Myrtle gedaan,' zei ze boos. Fyllis trok wit weg. 'Ik ben onaardig geweest,' zei ik prompt. 'Ze is je beste dienstmeisje Guinevere, je moet een beetje aardig tegen haar zijn,' 'Ja moeder,' ik rolde met mijn ogen, vergeten dat ik voor een spiegel zat. 'Ik blijf je moeder,' snauwde ze. 'Ja moeder,' mijn vaste antwoord deed het altijd goed, want ze ging weg. Het haar gebeuren was klaar en ik werd in de trouwjurk gehesen. De meisjes stopten witte en roze rozen in mijn haren en tot slot kreeg ik een tiara op. 'Nou, dat is mooi,' zei ik vrolijk. 'En nu wil ik nog even naar het trainingsveld, dus ik wil mijn andere jurk weer aan,' ik zag de dienstmeisjes zuchten. Ze hielpen me uit mijn jurk en haalden de rozen uit mijn haren. De tiara ging ook af.
Ik ging in mijn normale jurk naar het trainingsveld waar Nigell stond te sparren met Lancelot terwijl Arthur toekeek. Ik ging naast Arthur staan, en hij leek me niet echt op te merken. 'Steken!' Riep hij. 'Steken! Let op: rechts!' Lancelot sloeg een aanval van rechts af. 'Goedzo!' Juichte Arthur. Lancelot schreeuwde en hakte hard in op Nigell, maar die sprong opzij en Lancelots zware zwaard plofte in het zand. Vervolgens legde Nigell zijn zwaard op zijn nek. 'Ah jammer,' zei Arthur. Ik begon te klappen. Arthur schrok op. 'Hee,' zei hij. 'Hoi,' zei ik. 'Vond je het wat?' Vroeg Arthur. 'Zeker, maar nu jij,' grijnsde ik, knikkend naar Lancelot. 'Nigell is geen partij voor mij,' lachte Arthur. 'Die ben ik allang voorbij,' ik trok een wenkbrauw op. 'Laat maar eens iets zien dan,' zei ik en ik sprong over het muurtje. De monden van Arthur en Lancelot vielen verbaasd open. Nigell grijnsde. Hij had mij opgeleid en wist wat ik kon. 'Ik ga niet tegen jou vechten!' Zei Arthur bezwaard. Ik pakte Nigell's zwaard van hem over. Dat was een lichter zwaard, speciaal voor hem gemaakt, zodat je er sneller mee kon bewegen. Natuurlijk wist ik dat. 'En waarom zou je niet tegen mij vechten?' Vroeg ik leunend op het zwaard. 'Jij bent een meisje,' zei Arthur. Lancelot en hij begonnen schamper te lachen. Waren ze me nou aan het uitlachen?
'Je bent gewoon bang,' zei ik bits. 'Nee, maar dat is niet eervol,' zei Arthur. 'Nu mag het nog,' daagde ik hem uit. 'Straks zijn we getrouwd en dan mag het niet meer, of kan je me niet aan?' Lancelot trok zijn wenkbrauwen op. Arthur werd een beetje rood. 'Natuurlijk wel,' mompelde hij. 'Kom Arthur, doe nou gewoon even snel, dan zeurt ze niet meer,' zei Nigell. Arthur klom met tegenzin ook over het muurtje. Ik knoopte mijn rokken op en ging klaarstaan. Ik schopte wat zand voor mijn voeten weg. 'Vanmiddag gaan we trouwen,' merkte ik achteloos op. 'En ik wil wel weten met wie ik mijn huwelijksnacht doorbreng,' Arthur lachte. 'Oh, dat zul je weten,' zei hij. 'Oké, klaar?' Riep Nigell. 'Ja!' Riepen we beiden. 'Vecht!'
Arthur rende op me af, maar bleef op afstand. We draaiden even om elkaar heen en toen viel ik aan. Ik draaide langs zijn rechterzijde en gaf een mep met de platte kant van mijn zwaard tegen zijn arm. Arthur schrok en draaide zich verrukt om. Hij sloeg op me in, maar ik ontweek hem met gemak. Toen kletsten onze zwaarden tegen elkaar aan. Op hoog tempo sloegen we elkanders wapens af en het ijzer kletterde hevig.
Toen namen we weer even afstand. 'Ik had het kunnen weten,' grijnsde Arthur. Hij viel aan rechts aan en ik zwenkte naar links, maar dat had hij blijkbaar verwacht, want hij maakte een draai, ving mijn zwaard op, draaide zelf om me heen en gaf een tik met de platte kant van zijn zwaard tegen mijn billen. Nu was het mijn beurt om verrukt een sprongetje te maken. 'We zijn nog niet getrouwd,' riep ik. 'Nog niet, maar wel bijna,' lachte Arthur. Weer rende ik op hem af. Hij had mijn tactieken door en sloeg me weer met gemak af. Hij tikte me opnieuw op mijn billen. Ik werd er een beetje boos van.
Ik bleef maar aanvallen en Arthur bleef maar afweren. Ik werd er nijdig van.
Schreeuwend en gefrustreerd rende ik enigszins vermoeid opnieuw op hem af. Voor de zoveelste keer sloeg hij me af en nu viel hij aan. Hij pakte mijn hand, trok me tegen zich aan en legde zijn zwaard langs me. 'Schaakmat,' grapte Arthur. Met rode oren trok ik me nijdig los. Ik wierp mijn zwaard aan zijn voeten. Ik kon niet tegen mijn verlies. Een slechte eigenschap, ik weet het, maar het is nou eenmaal zo. 'Je hebt gewonnen, moet ik nu voor je knielen ofzo,' snauwde ik. 'Liefste niet zo katten,' zei hij, blijkbaar een beetje geschrokken van mijn woede. Hij keek me aan met zijn lichtbruine ogen en ik smolt. Het laagje ijs om mijn hart smolt. Als een puppy keek hij me onbegrijpend aan. Ik begon te lachen en zijn verwarde blik vertrok weer. Nigell en Lancelot lachten ook mee.