VARLIĞIMDA Kİ YOKLUK

ÖLÜM MELEĞİ

Aklımda ki düşüncelerden kurtulup o özenle yazılmış şiiri okuyup okuyup duygulanmak istiyordum ama ısrarla çalan ve sinir bozan zil sesim bana izin vermiyordu. Bende son çare olarak kapıyı açtım. Açtım açmasına ama kapıda hiç kimse yoktu. Tam kapıyı kapatacakken merdivende duran paket dikkatimi çekti. Üzerinde 'HERKES YAPTIĞININ BEDELİNİ ÖDER' yazılıydı. Yine ve yine anlamadığım bir şey vardı. Neden büyük harflerle yazmıştı ve ben kime ne yapmıştım ?

Hızlıca paketin yanına gittim ve içini açmadan önce üzerinde duran zarfı okumak için elime aldım. Bir süre zarfa baktıktan sonra korkarak da olsa açmaya karar verdim. Açtığımda beklediğimin aksine yine bir şiir yazılıydı. "Artık bu kadarı da fazla olmaya başladı" diye ne kadar boş boş konuşsam da elimdeki şiiri okumaya başladım.

Önümüzde iki yol vardı
Lalelerle bezenmiş , mumlarla süslenmiş
Üstümüze kar yağdı gecenin karanlığında
Mezarımızda can verdi bedenlerimiz
Melekler bile ağladı
Eskiler artık eskide kaldı
Lehçelerden ismin kalktı
Evlerden resmin
Git demedi kimse sana ama
İyilik perisi yoktu artık yanında

Neden bilmiyorum ama ben nasıl bir önceki şiirden hiçbir şey anlamadıysam bu şiirden de hiçbir şey anlamamıştım. Ben mi çok saftım yoksa bu şiirlerin sahibi mi fazla akıllıydı diye düşünmeden edemiyordum. Sıra paketi açmaya gelmişti gelmesine de o şiirden sonra içinden ne çıkacağı çok büyük bir soru işareti olduğu için korkuyordum.

Gizemli kutucukla kapının önünde daha fazla bakışmak istemediğim için kutuyla birlikte eve girdim. Salonun ortasına koyup yere çöktüm ve kutuyla bakışmaya devam ettim. Orada öylece kaç saat oturduğumu bilmiyorum ama sonunda kutuyu açmaya karar verdim. Korku filmi çekercesine yavaş yavaş kutuyu açıyordum çünkü içinden çıkacak şey beni hiç de mutlu edecek gibi durmuyordu.

Kutuyu açtım da gözlerimi açmamak için çok direndim fakat içimdeki merak duygusu korkumu bastırmıştı. Gözlerimi açtığımda gördüğüm manzara karşısında korkudan ağlamak yerine şaşkınlıktan gülme krizine girmiştim çünkü kutunun içinden çıka çıka emzik çıkmıştı. Tamam kutu o kadar büyük sayılmazdı ama küçücük bir emzik için fazla büyüktü.

Emziği elime aldığımda gözüme çok sevimli gözükmüştü. Bir süre emzikle oynadıktan sonra saçmaladığımı düşünerek emziği bıraktım. Emzikle oynamam bitince kutunun içindeki notu görmemle içimi korkuyla karışık bir şaşkınlık kapladı. İçimden okumak gelmesede , kendimi olağanüstü bir çaba ile notu okumaya zorladım. Nota çok ilginç bir giriş yapılmıştı ve fazlasıyla ilgimi çekmişti.

" HAYALLERİMİ ÖLDÜREN KADIN ! HUZURLU MUSUN ŞİMDİ YATAĞINDA YATARKEN. KATİL OLARAK YAŞAMAK NASIL OLUYORDA CANINI YAKAMIYOR. NASIL RAHATÇA NEFES ALABİLİYORSUN BİRİLERİN NEFES ALMASINI ENGELLERKEN. SENİN YAPTIĞIN BU PİSLİĞİ ASLA UNUTAMAYACAĞIM. HAYATIMDA GÖRDÜĞÜM EN ACIMASIZ İNSANA YAPILMIŞ EN ACIMASIZ ŞEYLERİ YAŞAMAN DİLEĞİYLE "

Korkmam mı yoksa ben ne yaptım diye düşünmem mi gerekiyor bilmiyorum. Kimin canını bu kadar yakmıştım da haberim olmamıştı. Kim bana bu kadar şeye emek sarfedecek kadar kin tutmuş olabilirdi ki. Kime katil olduğumu düşündürecek kadar bir kötülük yapmıştım da her şey gibi onuda unutmuştum ? Bilmiyordum ve bilmediğim için canım gerçekten sıkılmaya ve içim gerçekten daralmaya başlamıştı.

Dışarı çıkamayacağım için balkona çıkıp telefonumdan bir şarkı açtım. Açtığım şarkıda hiç bir anlam ifade etmeyince müziği kapatıp öylece oturdum. Saat sabahın beşiydi ve benim içimde tarifsiz bir ikilem vardı. Ne yapmalıydım ? Kime güvenmeli, kimden vazgeçmeliydim ? Bilmiyordum. Bilmediğim için de korkuyordum. Her şeyden ve herkesten.

Saat kaç olursa olsun birini aramalıydım ve içimi rahatlatacak bir kaç bir şey söylemesini istemeliydim. Çünkü içimdeki muamma ya beni bitirecekti ya da ben onu. Rehberime baktığımda ise tam bir hayal kırıklığı... Akrabalarım hariç Defne,Caner,Yiğit ve sadece işi düştüğünde arayan bir kaç gereksiz arkadaş adı altında tanıdık kayıtlıydı. Ben de Defne ' yi daha zor zamanlara bırakıp Yiğit ' i es geçtikten sonra yüzsüzce Caner ' i aradım.