Ne diyordu nereden baksan tutarsızlık ! Sahi öylemiydi attıklarımız tutmamış mıydı ? Hani hep pencerelerin buğusunda haykırmıştık biz aşkı! Soğuk kış gecelerinde yorganın altına sinipde kendimize anlatıpta gülüşmüştük ? Burunlarımızı sürtmüştük burunlarımıza. Neyin hesabıydı ? Sakın vefasızlık deme bana ? Herşeyden çok vermiştik biz bizim olmayana. Herşeyden çok sevmiştik biz bizim sandıklarımızı. Hep çok vermiştik işin tutarsız tarafı da buydu hep çok vermekti. Anlıyorum şimdi tutarsızlığın ne demek olduğunu ! Sahi sen miydin tutarsız olan yoksa ben mi hangimiz birimize hep fazla vermisti ? Hangimiz birimizden hep daha fazlasını almıştık ? Kim kimin için neydi ? Kim kime neydi ? Hangimiz hangimizden daha öteydi ? Seven mi yoksa sevilen mi ? Kim kimi daha çok sevmişti yada kim kimden daha çok sevilmişti ? Heyy ! Üzüntümün, mutluluğumun, kırgınlığımın , öfkemin , tebessümümün tek sahibi nerdesin şimdi ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÜNEŞTE DEMLERİM SENİN ÇAYINI
PoesíaDokunsan satırlarıma , anlasan bir kere beni , senin olan bu aciz beni , okusan satırlarımla içimi , okusan .
