De Stad Die Nooit Slaapt

6

Het kan nog net.. Het laatste hoofdstuk dat wordt gepubliceerd in 2015. Niet een bijzonder jaar voor mij persoonlijk maar ik maar niet vaak genoeg zeggen dat ik blij ben dat ik Anne, Jantine en Nina heb mogen ontmoeten. Zoals jullie weten is door Anne's geweldige idee dit account ontstaan hihi. Ik wil iedereen een fijne jaarwisseling wensen. Wees straks en morgen voorzichtig met vuurwerk!

Liefs, Xo.

***

Hoofdstuk 6

Eerste kerstdag je zou denken dat je met je familie aan tafel zat te genieten van het eten en elkaars aanwezigheid maar nee, met haar ziel onder haar arm stond Jaimy op het vliegveld om haar broer en ouders uit te zwaaien. Bizar dat er met kerst toch nog vluchten vanuit en naar New York vlogen. Gisteravond waren Leontine en Adam uit Curacao gekomen. Ze wilden niet dat Rody alleen terug zou vliegen naar Amsterdam omdat ze bang waren dat er tijdens de vlucht iets zou gebeuren.

Rody kreeg gisteren van zijn eigen arts te horen dat als hij werd ontslagen uit het ziekenhuis hij per direct de eerste vlucht naar Amsterdam moest nemen en naar het ziekenhuis moest komen. Vanuit Curaçao had Adam de vluchten geregeld. Jaimy was in het begin boos en teleurgesteld toen ze het hoorde maar aan de andere kant begreep ze het wel.

"Kom hier." zei Rody en trok zijn zusje naar zich toe. De tranen sprongen in Jaimy's ogen en ze hield haar broer stevig vast. Voorlopig wilde ze hem niet loslaten. Was dit de laatste keer dat ze haar broer zou omhelzen? De laatste keer dat ze hem zou zien?

"Rody lieverd we moeten nu echt door de douane." zei Leontine met een brok in haar keel. Ze zag haar twee kinderen en pinkte een traantje weg.

Met pijn in haar hart en heel veel tegenzin liet ze haar broer los. Rody drukte een kus op het hoofd van zijn zusje en liep met zijn ouders mee. Jaimy zwaaide tot haar ouders en broer niet meer in zicht waren.

De rit van het vliegveld naar huis was langer dan ooit. Bij aankomst betaalde Jaimy netjes de taxichauffeur en stapte uit. Tot haar grote verbazing zag ze Joël in de lobby zitten.

"Joël?" zei ze verbaasd.

"Hey." zei hij en stond op.

"Wat doe jij hier? Moet jij geen kerst vieren met Davy en Mitchell?" vroeg Jaimy gniffelend.

Joël schudde zijn hoofd. "Nope, ik kreeg een appje van Rody."

"Rody?" zei Jaimy verbaasd.

"Ja, hij zei dat hij weer naar Amsterdam vloog samen met je ouders."

Jaimy knikte. "Ja klopt, moest van zijn arts."

"En jou alleen kerst laten vieren, vond ik niet zo'n leuke gedachte." zei Joël en Jaimy begon te blozen.

"Dus.. wat gaan we doen?" vroeg Joël.

-

"Heb je hoogtevrees?" vroeg Jaimy grijnzend. Nadat ze zich had opgefrist had ze een ideetje. Eerst dag ze eraan om uit eten te gaan maar daar was ze niet voor in de stemming. Haar hele kerstsfeer was toch al verpest.

Joël krabde even achter zijn oor. "Nou uhm, het ligt eraan hoe hoog."

Ze liepen het hoekje om en Jaimy glimlachte. "Durf je het aan?"

Joël begon ook te glimlachen. "Nice."

Jaimy had van de week al kaartjes gekocht omdat ze er met Rody naar toe wilde gaan. Met z'n tweeën liepen ze naar binnen waar ze eerst nog met de lift omhoog moesten.

Joël keek even benauwd en Jaimy gniffelde. "We kunnen ook weer terug naar beneden he."

"Nee nee. Ik moet hier toch een keer overheen komen." antwoordde Joël zelfverzekerd.

Heel gek maar het was niet eens zo druk. Natuurlijk wilden mensen eerste kerstdag met hun familie vieren in plaats van toeristische dingen.

Jaimy keek naar Joël die steeds benauwder werd. Ondertussen waren ze aangekomen op de top van the Empire State. Ze wilde verder lopen maar ze voelde dat iemand haar hand vast pakte. Jaimy keek geschrokken op zij maar gelijk daarna verscheen er een glimlach op haar gezicht toen ze zag dat het Joël was. De kus van gisteren bij de lift deed meer dan Jaimy dacht.

-

"Wauw.. Dit is wel heel gaaf." zei Joël enthousiast.

Jaimy glimlachte. Tijdens haar stage periode had Aaron haar hier meegenomen maar dat was overdag wat net zo mooi was als 's avonds. "Mooi is New York he."

"Zeker zeker." zei Joël. "Maar... Amsterdam blijft de mooiste stad op de wereld."

"Kom.." zei Jaimy en trok Joël mee naar het raam maar die bleef stil staan. "Als je daar staat dan is het uitzicht nog mooier."

Jaimy liet Joël's hand los en liep naar het raam.

"Jaimy!" riep Joël in paniek. Ze draaide om en hij keek haar aan. Het zweet stond op zijn voorhoofd.

Jaimy schudde lachend haar hoofd en liep weer terug. "Kom, het is niet eng."

Stap voor stap liep Joël naar voren en hield Jaimy's hand stevig vast. Toen ze bij het raam waren pakte Joël gelijk de reling vast.

"Oke, er niet aan denken." zei Jaimy en keek doodgewoon naar beneden.

Joël knikte en haalde uit zijn jaszak zijn  telefoon.

"Excuse me can you make a picture of us?" vroeg Joël aan de Chinees die naast hun stond.

"Ohcouse." antwoordde de Chinees. Jaimy hield met moeite haar lach in, de manier waarop hij probeerde om 'ofcourse' te zeggen.

"Thank you." zei Joël en nam zijn telefoon weer terug. Hij opende de camera roll en zag dat de Chinees heel veel foto's had gemaakt, meer dan tien.

Nadat ze even genoten van het uitzicht, paar foto's hadden gemaakt en Joël vaak genoeg naar beneden had gekeken gingen ze weer met de lift naar beneden en stonden ze met twee voeten weer veilig op de grond.

-

"Ik denk dat je mij van mijn hoogtevrees hebt afgeholpen." zei Joël toen ze weer in de lobby van het appartementencomplex stonden.

Jaimy glimlachte. "Mooi zo."

Onderweg hadden ze nog eten meegenomen omdat ze beiden hartstikke trek hadden.

"Als je wilt kunnen we het ook boven in mijn appartement op eten." zei Jaimy verlegen.

Joël die net een hap nam van zijn bami knikte. "Ja is goed."

Met hun eten liepen ze naar de lift. Jaimy drukte op de juiste knop en ze gingen omhoog.

"Is dit minder hoog dan daarnet?" vroeg Joël toch nog voor de zekerheid.

Jaimy begon te lachen. "Ja, maak je maar geen zorgen."