De Stad Die Nooit Slaapt

7

Hoofdstuk 7

Jaimy werd wakker van het getril van haar telefoon. Ze wreef in haar ogen en pakte haar iPhone haar nachtkastje. Ze knipperde nog even en zag een berichtje van Rody.

Rody Verbeek:
We zijn veilig geland! Hou van jou kleine zus.

Ze glimlachte even en legde haar telefoon weer terug. Ze stuurde later wel een appje terug. Uit de keuken hoorde ze wat geluid komen. Joël was bij blijven slapen aangezien ze tot midden in de nacht over van alles en nog wat aan het praten waren. Jaimy lag helemaal dubbel toen Joël een foto van hem liet zien van vroeger met zijn bloempotkapsel.

Gapend liep ze naar de keuken waar Joël in zijn blote borst in de koelkast keek.

"Ik heb niks in huis voor ontbijt hoor." zei Jaimy giechelend en leunde tegen de muur.

Joël draaide zich om en keek haar verbaasd aan. "Ontbijt je nooit?"

"Jawel alleen nooit thuis. Ik ontbijt altijd in een restaurantje hier om de hoek.

"Toe maar weer." zei Joël glimlachend en rekte zich uit.

Jaimy staarde even naar Joël's afgetrainde lichaam. Hij zag er goed uit.

-

"Dit ontbijt is zo goed. Ik denk dat ik maar een transfer ga maken naar New York City FC." zei Joël nadat ze ontbeten hadden. Jaimy was snel even naar Pret A Manger om de hoek gegaan om wat ontbijt voor hun beiden op te halen.

Jaimy schudde lachend haar hoofd. "Wat was je nu als je geen profvoetballer was geworden?"

Joël dacht even na. "Geen idee, ik heb daar niet echt over nagedacht. Profvoetballer worden dat was mijn droom."

"Misschien Politieagent? Bakker? Bouwvakker? Docent?" noemde Jaimy een paar beroepen op.

"Ja hoor zie mij al voor de klas staan?" zei Joël lachend. "Meester Joël."

Jaimy gniffelde. "Misschien wel. Je weet het niet."

Terwijl Jaimy rustig haar verse fruit op at, voelde ze dat Joël haar aan zat te kijken.

"Is er iets?" vroeg Jaimy met blozende wangen.

Joël glimlachte. "Je bent knap."

De afgelopen drie dagen wist hij het voor mekaar te krijgen om Jaimy vaak genoeg te laten blozen.

"Dank je, jij ook."

Joël leunde naar voren en drukte zijn lippen op die van Jaimy. Deze zoen was anders dan die van de vorige keer. Zijn hand legde hij op haar wang. Jaimy liet haar vork die ze in haar handen had vallen.

"Mijn moeder had gelijk." zei Joël nadat hij de kus brak. Jaimy keek hem verbaasd aan. Ze voelde de tintelingen in haar lippen.

"Hoezo dat?"

"New York brengt je inderdaad geluk." antwoordde Joël.

Na het ontbijt besloten ze om naar buiten te gaan. Het sneeuwen was alweer gestopt. Jaimy was iemand die graag binnen zat maar ook graag naar buiten ging voor een wandeling. Aangezien Central Park groot genoeg was liepen ze daarheen voor een middagwandeling.