De Stad Die Nooit Slaapt

5

Hoofdstuk 5

Vol ongeloof keek Jaimy even naar Rody die in gesprek was met zijn arts in Nederland. De dokter van het ziekenhuis hier in New York was vannacht al geweest en zei dat hij alleen rust moest houden. Rody moest contact opnemen met zijn arts in Nederland over hoe en verder. Al die tijd had hij het voor haar verzwegen. Teleurgesteld keek Jaimy uit het raam. De hele nacht had ze hier aan Rody's bed gezeten en zich lopen afvragen wat er mogelijk aan de hand was met haar broer. Misschien een ontsteking aan de longen maar longkanker? Nee, geen seconde kwam het in haar op. De tranen stroomden over haar gezicht en ze schudde haar hoofd. Ze zou haar broer binnen nu en een half jaar verliezen dat was wat hij vertelde, dat was wat de artsen concludeerden. Dit was misschien wel de laatste kerst met Rody.

"Binn- ehm.. Come in." zei Rody toen er op de deur werd geklopt.

Via de weerkaatsing van het raam zag ze dat het Joël, Davy en Mitchell waren.

"Rody pik. Je hebt ons laten schrikken." zei Mitchell met zijn Amsterdams accent.

Joël groette Rody en liep gelijk op Jaimy af. "Hey."

Jaimy keek op zij en veegde haar tranen weg. "Oh hey."

"Kom, jij gaat even met mij mee." zei hij. Verbaasd keek ze hem aan en volgde Joël naar buiten.

"Gaat het?" vroeg Joël toen ze buiten stonden. Jaimy knikte en zuchtte diep.

Met z'n tweeën liepen ze de straat uit en kwamen ze uit bij de The Rink bij het Rockefeller Center. In begin December werd de schaatsbaan altijd neergezet. Het maakte New York en vooral de Rockefeller Center nog gezelliger dan het al was.

"Wat gaan we doen?" vroeg Jaimy verrast toen ze zag dat Joël naar de balie liep.

Joël glimlachte en keek Jaimy aan. "Wij gaan schaatsen."

"Oh nee ik kan dat helemaal niet." zei Jaimy en nam de schaatsen aan die Joël in haar handen duwden.

"Ik leer het je wel." zei hij. Jaimy trok ze aan en liep richting het ijs waar Joël allang op stond.

"Kom." zei Joël en stak zijn hand uit. Even twijfelde Jaimy maar pakte toch zijn hand. Ze zette haar linkervoet als eerst op het ijs en daarna haar rechter. Gelijk was ze uit evenwicht maar Joël hield haar rechtop door haar andere hand vast te pakken.

"Ik zei het je toch." zei Jaimy.

Joël begon te glimlachen. "Je moet het een keer leren. Vertrouw mij oke?"

Jaimy knikte. Sinds Quincy vertrouwde ze mensen niet zo snel meer maar na gisteravond was de twijfel bij Joël weggegaan.

"Kan je skeeleren?" vroeg Joël.

"Ja." antwoordde Jaimy. Joël liet haar los en schaatste voor haar. Gelijk raakte Jaimy in paniek.

"Is hetzelfde als skeeleren alleen op het ijs en zonder wieltjes."

Even dacht Jaimy na hoe het ook al weer moest en deed precies hetzelfde op de schaatsbaan. Een glimlach verscheen op haar gezicht.

"Zie je, je kan het wel." zei Joël met een lach.

Joël en Jaimy schaatsten rondjes totdat Jaimy hem niet meer kon vinden. Midden op de schaatsbaan stond ze stil en keek even rond waar hij was. Ineens voelde ze een sneeuwbal tegen haar bovenarm, met een geïrriteerde blik draaide ze haar hoofd om en zag iets verder op Joël staan met een grijns op zijn gezicht.

Hij schaatste haar kant op. "Jij bent niet gevaarlijk maar je kijkt ook nog eens gevaarlijk."

Jaimy gaf hem plagerig een duwtje. Tijdens het schaatsen kwamen Jaimy en Joël meer over elkaar te weten. Zo kwam ze ook te weten dat Joël vroeger een bloempot kapsel had. Joël vertelde veel over Ajax maar dat interesseerde Jaimy niet zoveel, ze was meer geïnteresseerd in de persoon die Joël was.

"Wat is nog meer leuk hier bij het Rockefeller Center?" vroeg Joël nieuwsgierig. Jaimy had hem natuurlijk ook over haar loopbaan verteld hoe ze hier in New York terecht kwam.

Jaimy glimlachte. "Ik weet wel iets."

Nadat ze nog warme chocolademelk hadden gedronken nam Jaimy Joël mee naar haar favoriete plek in New York tijdens kerst. Het was maar een klein stukje lopen vanaf de schaatsbaan.

"Wow." zei Joël toen ze aankwamen bij de grootste kerstboom van de stad. "Net zo mooi als in Home Alone."

Jaimy gniffelde. "Mooi he."

Ze liepen helemaal naar voor. Ondertussen pakte Joël uit zijn zal zijn telefoon en maakte een aantal foto's. "Dit is echt gaaf."

Toevallig was er achter hun een bankje vrij en besloten ze om even te gaan zitten.  Net zoals in Home Alone waren er mensen die hier een wens uitspraken, waarom? Dat mag Joost weten.

"Wat is tot nu toe het mooiste wat je hebt gezien hier in New York?" vroeg Jaimy aan Joël die glunderend naar de grote kerstboom zat te kijken.

Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. "Het mooiste tot nu toe?"

Jaimy knikte en wachtte nieuwsgierig af.

"Jou." antwoordde Joël. Verlegen keek Jaimy hem aan.

"En daarna.... dit. De kerstboom bij het Rockefeller Center."

Joël keek Jaimy aan en glimlachte. Jaimy voelde dat haar wangen inmiddels nog roder waren geworden en had ze het gevoel dat ze op een tomaat leek.

-

"Wauw." zei Joël toen ze bij het appartementengebouw waar Jaimy woonde kwamen. Joël stond erop dat hij haar thuis zou brengen.

"Hoog he." zei Jaimy toen ze naar binnen liepen.

Joël knikte. "Heb je geen hoogtevrees?"

"In het begin.. maar dat is inmiddels weggegaan." antwoordde Jaimy giechelend. "Ben er al gewend aan geraakt."

"Ben je niet bang dat hij een keer instort?"

Jaimy schudde haar hoofd. Voordat ze naar de liften toe liepen ging Jaimy eerst kijken wie dienst had.

"My favorite Dutchie." hoorde ze iemand zeggen en ze wist gelijk wie het was.

"Bradley." zei Jaimy blij. "You're working today?"

Met een teleurgesteld gezicht knikte Bradley. "Ja, Winston took a day off. Again."

Jaimy gniffelde. "Poor Brad!"

"Ken je hem?" vroeg Joël toen ze met z'n tweeën naar de lift liepen.

"Ja, hij werkt hier en is ook een goede vriend van me." antwoordde Jaimy terwijl ze op het knopje drukte. 29 stond op het schermpje. Dat ging dus nog wel even duren aangezien de lift nog op de 29ste verdieping was.

"Dank je wel." zei Jaimy en keek Joël aan. "Ik had dit even nodig."

Joël glimlachte. "Dat dacht ik al. Het komt wel goed met je broer."

Jaimy keek naar beneden en een traan verliet haar ooghoek. Joël legde zijn vinger onder haar kin en duwde het ietsje omhoog zodat ze hem weer aankeek. Met zijn duim veegde hij de traan weg. Even bleven ze in elkaars ogen kijken. Joël's gezicht kwam dichterbij en ze voelde zijn adem. Jaimy sloot haar ogen en voelde Joël's lippen op die van haar.

Jaimy onderbrak de kus toen de lift het geluid maakte dat hij op de begane grond was.

"Fijne kerstavond Jaimy." zei Joël en gaf haar nog een kus op haar wang voordat hij wegliep.

Jaimy glimlachte en voelde haar hart harder kloppen dan normaal. "Fijne kerstavond Joël."