My player mate (voltooid)

Hoofdstuk 31

Mila
Met weerwolven snelheid rent hij naar de pack waardoor we der binnen drie minuten al zijn ik schop en sla nog steeds op zijn rug maar dan geef ik het op ik ben verloren
Ik dacht aan alle dingen die ik zal missen
Mijn nieuwe vrienden Alice en Logan
Mijn nieuwe thuis
Mijn tante en oom
En het belangrijkste
Cameron

'Laat haar los' de stem van Taylor vult mijn oren TAYLOR das waar ook hij zit in deze pack maar die kan me niet bevrijden hij is maar een omega net als ik was en als die het opneemt tegen een alpha wordt het zijn dood
'Waarom zou ik jongeman' ik hoor de alpha grinniken
Even is het stil Taylor heb vast niks te zegen helaas
'Omdat u anders de toekomstige Luna van de moonlight pack vermoord en daar zal u streng voor boete' ik hoor een lichte grom uit alpha black komen en dan twee handen om me middel die me op de grond zetten 'dus liefje je bent verkozen als Luna gefeliciteerd zeg' zegt alpha black nep-blij

Ik laat me hoofd zakken en kijk naar de grond 'ik ben niet verkozen ik ben de mate van Cameron Maxwell de toekomstige alpha en hij komt me redden dat weet ik zeker' het laatste mompelde ik ik wist dat ie me kwam redden maar niet of hij dat zou overleven

Alpha black lachte hard zo hard dat ik er kippenvel van kreeg 'ow darling jouw pack is nog wel even bezig met hun roguer aanvallen' geschrokken keek ik hem aan maar toen veranderde verbazing voor woede 'wat heb je gedaan' siste ik 'ik heb zon 500 roguers naar die plek gestuurd domme beesten ze denken dat ze in de pack mogen' alpha black snoof hard 'maar eerst gaan we jouw en die vriend van je afreken
Ik draaide me om naar Taylor en keek hem spijtig aan maar toen zag ik iets een uitweg als ik hard genoeg rende kon ik vluchten

Ik rende in een keer met weerwolven snelheid weg toen ik de bulderen de stem van alpha black hoorde 'grijp haar' allemaal mensen veranderde in wolven terwijl andere wapens pakte
De wolven probeerde in me benen te bijten maar ik gaf ze allemaal een trap tegen hun neus waardoor ze jankend vertrokken toen ik plots iets door me arm voelde schieten
Ik bekeek het het was een pijl het uiteinde branden in me huid ik gilde het uit van de pijn
Ik draaide me om te kijken wie de schutter was daar zag ik Brain staan met een boog
En een grijnzend gezicht
Ik zakte tegen de boom door de pijn alles werd wazig door me ogen het enige wat ik nog zag was Brain die zachtjes op me af kwam lopen toen ie plots voor me neus stond 'zonde van dat mooie gezichtje van je maar het is zo' mijn stem veranderde in grommen 'klootzak vieze goee klootzak die je bent' hij grinnikte en dat was ook het laatste wat ik zag