Müslüman ve kimsesiz bir kız(Zehra), başlarda İslama karşı Hristiyan bir oğlan(Robbie) Her şey gördükleri rüya ile tanışmalarında başlıyor. Robbie'nin İslamla yumuşayan kalbi Zehra ile birleşince ortaya imtihanlarla dolu bir aşk çıkıyor. Allah aşkı...
Yeni bölümle karşınızdayım, yorum ve oylarınızı eksik etmeyin kardeşlerim. Su gibi okuyup giden ve beğendiğiniz bir bölüm olması duasıyla. İyi okumalar! (Bölümdeki olaylara katkısı olan zeynep ablama ithaf ediyorum bu bölümü)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Toprağından koparılıp da ortalıkta bırakılmış bir çiçek seslendi:
Ölüm beni yavaş yavaş bulacak..
Önce boynumu bükeceğim,
Sonra can damarlarımdan sularım çekilecek,
Bir bir dökülecek yapraklarım..
Zaman alacak ölmem,
ama kızmayacağım beni koparana..
Çünkü bileceğim,
Kaderle açtım zamanında
Kederle solarsam,
incitirim Rahman'ı.."
"Sabah ezanını selamlıyor yine kulaklarım. Koşuşturan amcalara takılıyor gözlerim. Yağan rahmetten doğuyor yüreğim. Bugün yine güne seni özleyerek başladım. Kavuşacağımızı düşündükçe heyecandan duramıyor kalbim. Ellerim titriyor, ayaklarıma hâkim olamıyorum. Gitmek istiyor, sana doğru koşmak.Kapılardan geçip varmak istiyor. Sesindeki kokularda boğulmak istiyor. Bugün Rahman'dan en çok seni istiyor içim. "
Asya'da mutlu uyanıyor sabaha. Yüzüme bakıp gülümsüyor;" Günaydın güzelim. Namazdan sonra uyumamışsın yine belli ki. Hasta olacaksın." Tebessüm ediyorum;" İlacımız aşktır bizim. Rahmana duyduğumuz sevgi çoğaldıkça hastalıklar uğramaz." Kalkıyor, telefonuna bakıyor. Gökhan'ın mesajını görünce seviniyor. "Oh"diyor derin bir iç çekişle, "Bugün de seviyoruz"
Güzel bir kahvaltının ardından masayı toplarken laflıyoruz. "Robbie"diyor Şirin. Sonra da düzelterek ;" Ömer diyecektim." Diye ekliyor;" O nasıl hiç konuştunuz mu?" "Kavuştuk." Afallıyor ; "Kavuştuk?" "Ya öyle, kavuştuk. Meryem anne öyle bir iyilik yaptı ki bize, ölsem unutmam." "Ondandır bu yüzündeki sevinç boyaları. Ondandır bu yanaklarındaki al al çiçekler açması. Şimdi anlaşılıyor. " "Kızlar!" diyor Songül konuşmamızı bölerek;" Sevgi sözcüklerinizi de alın artık okula gidelim. Yoksa geç kalacağız." "Durun" diyorum kapıdan çıkarken," Siz gidin. Benim bir yere uğramam lazımdı unuttum." İçeriye geri giriyorum. Dolabı açıp, hazırladığım keki elime alınca merakla beni bekleyen kızlar dayanamayıp soruyor;" Hayırdır?" Gülüyorum ve ardından;
"Belki sevdiğime çok güzel şarkı söyleyemem, çok güzel şiirler yazamam fakat güzel kek yaparım."
Tren garına varıyorum. Burası her zaman ki gibi kalabalık. Koşuşturan insanlar,sohbet eden yaşlılar ve yalnızlar. Vedalaşmak zorunda olan aşklar takılıyor birde gözüme. Kız hüzünle trene biniyor, çocuk ardından bakakalıyor. Türk filmi sahnesi gibi. Fakat filmde olsa, hüzün hep aynı. Küçük bir çocuk yanaşıyor yanıma. Üzerindeki elbiseler yırtık. Yüzü soğuktan üşümüş. Burnu kızarık. Elindeki peçeteleri uzatıyor "Alır mısın abla?" diye. Parayı çıkarıp eline veriyorum. "Peçete sen de kalsın." Tüm zorluğunun arasında tebessüm ediyor."Baksana" diyorum yavaşça "Karnın aç mı?" Kafasını yavaşça sallıyor;" Evet."Çıkarıp pastadan bir dilim uzatıyorum. Hızlıca, bayıla bayıla yiyor;"Elhamdülillah. Çok sağ ol abla." "Afiyet olsun" "Sen niçin buradasın?" diyor merakla" Birini mi bekliyorsun?" "Evet." "Önemli biri mi senin için?" diyor yanıma oturarak. "Hem de nasıl önemli bir bilsen."
