Sabah okula gitmek için uyandığımda annemin mutfaktan bana seslendiği duyarak merdivenlerden hızlıca inerek yanına vardım. Annemin 5 yıldır kendine bakmayan halleri yerine her gün belirgin ruj ile sarı saçlarının birleşmesiyle yaşından daha da genç gözükmeye en önemlisi de birilerine kendini kanıtlama çabası olduğu apaçıktı. Sofrada sandviç ve taze sıkılmış portakal suyu vardı. Normal günlerin sabahında buna bile ihtiyaç duymazdı.
-Sana en sevdigin karışımı hazırladım tatlım.
"Buna gerek yoktu anne. Okulda da yiyebileceğim bir şey."Dedim.
Ama annem o bakışları benden utancını kaçırmazdı. Portakal suyumu yudumlarken kapının çalmasıyla annem yerinden hemen kalkarak, elindeki ıslaklığı pantolonuna silerek kapıya yöneldi. Başımı geriye çevirdiğimde o adam yeniden buradaydı. Babamın olmaması annemin yalnız olacağı anlamına gelmezdi.
-Günaydın genç adam.
