The MACHINES (Identity Provers Book 1)

Chapter 1 (The first step)

Mono

"The journal of a thousand miles begins with one step."
-Lao Zhu

"Ms. Bulk, here's your forms and also your schedules are already there. Everything you'll be needed while staying this campus for about a semester is there. But if you need some assistant and clarification just ask one of our registrar at that corner." Then she pinpoint the other window next to the cashier. "Welcome to Eastern New Hudson University, where great professionals came from." She added while giving her smile at me.
I took my papers and then finally stepping out of the administration building. 'Thanks God for almost a day I'm done enrolling myself.' Nasabi ko sa sarili ko habang naglalakad patungo sa parking lot ng University. Maghahapon na and I need to be home at six, baka kasi hahanapin na ako nina mommy.
Papunta na sana ako nang matanawan ko ang Mechanical Engineering Department. That's located at College of Engineering. Soon I'll be there. Sana tama ang desisyon ko na sundin ang pangarap ng kuya ko. When he still alive, minsan na nyang nasabi sa akin na ang pangarap nya ang maging isang Mechanical Engineering because he is fascinated on how motion works. On how it will convert energy to another energy. On how it will create or destroy things. That's how he describe it.
Napabuntong hininga nalang ako habang inaalala ang nakaraan. 'Don't worry Kuya Bino, sabay tayo sa pangarap mo.' Then I took my steps to the parking lot and finally I'm on the road.

"Mono get ready, in a minute your dad will be here to bring us to the party. How's your enrollment by the way?" Mom ask when I'm about to go to the stairs.
Huminto naman ako saka hinarap sya. "Okay naman meh, at naka-enroll na po ako." Sabay ngiti.
Bumuntong hininga naman si Mommy. "Are you sure na yan talaga ang kukunin mong kurso? You don't have passion in that field Mono. You're good in cooking not in engineering."
"Mom, this is kuya's dream, and I want to fulfill that dream as what I promised to him."
"Mono your brother was dead years ago. At hindi ka katulad nya. Lalaki sya, babae ka. He's into machine and you--."
"And I'm supposed to be on the opposite, right mommy? Bakit ayaw nyong magtiwala sa akin mommy? I can do this and I want to. This is not about passion, this is how you work to become one on your own. At hindi naman ako ganoon kabobo para Hindi maging engineer. Sige meh, magbibihis na muna ako." At nagpatuloy na ako sa pagpunta sa kwarto ko.

A simple black sleeveless dress and a three inches high hells ang isinuot ko bago ako bumalik sa baba. Naglagay rin ako ng kaunting make-up na babagay sa suot ko.
"Finally Mono you're here, so let's go? Baka malate pa tayo sa lakad natin. Kukunin ko muna ang sasakyan sa garahe." Sabi ni daddy at lumabas ng bahay para kunin ang sasakyang gagamitin.
Susundan ko sana si daddy pero bigla na lang akong hinawakan ni mommy sa isang kamay ko. "Mono you look pretty. Bagay sayo ang damit na yan." Sabay yakap sa akin which is unusual sa akin.
"Meh, what's wrong?"
"Nothing baby, I just missed my little girl. Oh Mono."
"Hindi naman po ako nawala ah, nandito lang naman ako sa bahay every now and then, except kung may pasok ako." Paliwanag ko kay Mommy.
"Yeah, pero simula nung nawalan kami ng dad mo ng isang anak parang kasama ka nyang nawala. You're physically here pero feeling ko parang wala ka naman dito. Hindi ko na makita sa iyo ang dating Mono, ang Mono na friendly at masayahin, na laging nakangiti. Mono, bakit ka nagkakaganyan?" Malungkot na pahayag in Mommy. Na in a minute baka tutulo na ang kanyang luha.
"Mom, hindi ko rin alam kung anong nangyari sa akin. Pero ito na ako ngayon at hindi ko na kayang ibalik pa ang dati. I'm sorry meh."
"Don't be baby, siguro nga malaking epekto sa iyo ang pagkawala ng Kuya mo. We even experience it, pero anak huwag mong kakalimutan na nandito lang kami para sa iyo. And do what you think na makakapagpasaya sa iyo." Tumango naman ako at niyakap si mommy.
Every year lagi kaming pumupunta sa bahay na ito. One of the richest family here in Western Hudsoon City ang pamilyang Ericson. And Tito Albert invited us to join the celebration of his son's birthday. Nag-iisang anak lang kasi.
And of course, every year rin akong kinukulit ng lalaking iyon. Buti nga at hindi kami in same school baka everyday parang buhay impyerno ang araw ko.
Pagpasok pa lang namin ay kita na ang marangyang ambiance ng lugar. A big pool on the garden side na maraming kaedad ko ang nag-e-enjoy na magswimming and the garden itself like a paradise. At hindi rin magpapatalo ang loob ng bahay, kung gaano kaganda ang nature sa labas ganoon rin ang mga artificial na bagay sa loob. Malaki ang space sa loob pero mukhang kukulangin dahil sa daming taong dumating at darating.
And I'm a bit curious kung lahat ba sila ay kilala nina Tito at Tita even Ellipsoid.
Just by reminding his name gusto ko ng umuwi sa bahay. Kung hindi lang dahil Kay Tito I wouldn't be here.
"Isaac, buti naman at nakadalo kayo." Bati ni Tito kay daddy nung nakita na nya kaming papasok sa bahay.
"Pwede bang hindi? Na kulang na lang every second of the day you'll remind us." Natatawang sabi ni daddy.
Tumingin-tingin naman ako sa ibang parti ng bahay, naghahanap ng pwedeng pagtaguan. I hate parties at ayaw ko nung lagi na lang akong nilalapitan ng mga tao especially boys at my age asking if they could dance with me or if they could share the space at my table.
I roll my eyes when I saw someone that is very familiar to me. Here he goes again. The casanova of the city.
"Hi Mono, another year huh? And I wouldn't be shock if you look more gorgeous than before." At hinagod ng tingin ang kabuuan ko.
I just wrickle my nose. " What do you want?" I ask him in a bore tone.
"The usual. And don't say no, it's my birthday and please don't make me beg at you."
"Mr. Ericson, hindi porket birthday mo ay kaya mo nang i-wish ang lahat. At pwede ba, lumayo ka na nang di masira ang gabi ko."
Aalis na sana ako at tutungo sa rest room para iwasan ang lalaking ito pero pinigilan nya ako.
"Will you please be my first dance? Will you? Please Mono."
Napatingin naman ako sa gitna at nakitang marami na ring mga pares ang naroroon. Bumalik naman ang tingin ko sa kanya at ngumiti ng napakatamis. "AYAW KO. And get lost mister Ellipsoid, gamitin mo na lang ang charms mo sa ibang babae, mas effective yan kaysa sa akin." Then I turned my back at him.

At nagtungo sa rest room. 'Don't tell me the usual again?' Napabuntong hininga na lang ako habang nakatingin sa sariling repliksyon sa salamin.
Ganito na lang ba parati? Lumalayo ako sa tuwing lalapitan nila ako? Ganito ba ang magkaroon ng phobia sa ibang tao? Could someone can help me remove my fears?