Het zoete broodje *Pauze*

4 Olivier

Tot nu toe ging ik mijn belofte halen. Ik ging het gewoon, werkelijk waar halen. Normaal breek ik beloftes ook niet, maar tijd vrij maken om te lunchen is me bijna nog nooit gelukt. En aangezien Alvin mijn beste vriend is, heb ik het voor hem wel over. 

Ik had geen afspraken staan, iedereen gezegd dat ze me niet konden bereiken tijdens lunchtijd en ik had zelfs mijn mobiel op stil gezet. 

Maar dan moet Marcus King natuurlijk weer net om half twaalf binnen vallen met, hoogstwaarschijnlijk, zijn zoon aan zijn arm. Fijn. Dit ging me mijn belofte aan Alvin kosten. En daar hield ik niet van. 

'Wat is er aan de hand, meneer King?' vroeg ik beleefd, terwijl ik hem vanbinnen het liefst weg wilde sturen. En snel ook. Ik hoopte maar dat dit niet ernstig was. Anders was ik nooit meer op tijd. 

'Dat mag hij aan je uit gaan leggen.' brieste Marcus King. Zijn bruine ogen waren donkerder dan ik me had herinnerd, en het leek alsof de stoom ieder moment uit zijn oren kon komen. 

'Ga maar even zitten.' zeg ik als de jongen wil beginnen met praten. Beide mannen, die ongelooflijk veel op elkaar lijken (dezelfde bruine krullen, bruine ogen en gezichtsvorm), nemen plaats op de stoelen voor mijn bureau. Ik pak mijn kladblok en een zwarte pen om ze vervolgens vragend aan te kijken. 

'Wat is je naam ook al weer?' vraag ik aan de jongen. 

'Kane.' antwoord de jongen. Ik schrijf zijn naam bovenaan het blad. Aantekeningen die van pas kunnen komen bij de zaak. 

'Zeg het maar. Wat is er gebeurt.' vervolg ik terwijl ik mijn groene ogen op hem richt. 

'Ik ben herkend, op video. En ik heb mijn naam gezegd, op video.' antwoord Kane. 

Wat een idioot. 

'Hoe ben je daar achter gekomen?' vraag ik nu. 

'Ze chanteren ons ermee.' is het zachte antwoord van Kane. 

Chantage. Maar dat is iets wat we tegen ze kunnen gebruiken. 

'Wat voor soort Chantage, berichten, een mes of iets anders?' vraag ik. 

'De video en berichten.' antwoord Marcus voor Kane. 

'Zorg dat je die berichten niet kwijtraakt. Maak er desnoods foto's van. Stuur ze naar me, samen met de video zelf. Dan pas kan ik jullie helpen. Maar voor nu wil ik even weten wat er allemaal is gebeurt.' vervolg ik. 

'Dus je hebt hem bijna naar de grond geslagen, omdat -.' mijn zin wordt verbroken door de deur die open gaat. Alvin loopt vrolijk binnen. 

'Olivier, ben je er kla-. Owh.' hij knijpt zijn ogen tot spleetjes. 

'Ik zie dat je een afspraak hebt.' zegt hij kil. 

'Ja, ik ben zo klaar Alvin.' zeg ik met een spijtige toon in mijn stem. Alvin knikt en loopt weer terug naar de gang. 

'Sorry voor de onderbreking. Ik had een afspraak met hem, maar hij kan nog wel een paar minuten wachten.' zeg ik tegen Marcus en Kane. 

'Geen probleem. Wij maken wel een nieuwe afspraak, we moeten zelf ook gaan namelijk. Hoe vind je vrijdag klinken?' vraagt Marcus terwijl hij en Kane opstaan. 

'Prima. Drie uur in de middag heb ik nog wel een plaats, komt dat uit voor jullie?' zeg ik waarna ik opsta en mijn telefoon uit mijn zak haal. 

'Dan kunnen we wel. Fijn dat U ons wilt helpen, Olivier.' zegt Marcus. Ik geef ze beide een hand en wacht tot ze weg zijn. Dan gris ik snel mijn sleutels, portemonnee en telefoon van het bureau  en loop snel naar de gang, waar Alvin geïrriteerd stond te wachten. 

'Ik dacht dat ik had gezegd dat je geen afspraken mocht hebben.' zegt hij boos terwijl we richting de lift lopen. De lift staat nog hier, dus stappen we erin en drukken op het laagste knopje. 

'Ja, ik kan er ook niks aan doen dat ze ineens binnen kwamen vallen zonder afspraak. Ik ging me aan mijn belofte houden, dat moet je weten.' zeg ik. Alvin knikt dat hij het begrijpt. We lopen naar de parkeerplaats en stappen in Alvins kanarie gele Lamborghini. Hij rijdt een kleine tien minuutjes en parkeert de auto dan. 

'Vanaf hier moeten we lopen, dichterbij kunnen we niet parkeren.' legt hij uit. Ik knik dat ik het begrijp. Na vijf minuutjes lopen komt een bakkerij in zicht met een terrasje en een roze overkapping met witte stipjes. Op een bord staat in sierlijke letters Het zoete broodje. 

'Je gaat me toch niet zeggen dat die roze explosie daar jou hemel is?' vraag ik met een wenkbrauw opgetrokken. 

'Jawel, dat zeg ik je wel.' zegt hij terwijl hij me verder meetrekt naar de bakkerij. Met een zucht en het gerinkel van een belletje loop ik achter Alvin aan naar binnen. De geur van koekjes en cupcakes dringt gelijk mijn neus binnen. Alvin gaat al gelijk naar de bar, waar hij met een oudere vrouw begint te praten. 

'Mevrouw Joas? U had me geroepen?' hoor ik ineens een zachte meisjesstem zeggen. 

'Ja meisje. Kun jij het even overnemen zodat ik mijn oude ledematen wat rust kan geven.' zegt een krakerige stem. Ik draai me om en zie het meisje wat net sprak. 

Alvin had ergens gelijk in het feit dat dit de hemel was. Want zij was werkelijk waar een engel.  

Met bruin haar dat in een staart die achter haar aan zwiepte als ze bewoog en waarvan een paar plukjes rond haar gezicht zaten, chocoladebruine ogen en een stralende lach was ze het middelpunt van de bakkerij, waar nu niet veel mensen waren. Alleen een koppeltje dat aan het eten was zat nog in achterin de zaak. 

'Nathalie! Dat is ongelooflijk lang geleden.' zegt Alvin vrolijk. 

'Het was gisteren Alvin. Jij bent onze vaste klant. Zal ik weer het gebruikelijke voor je maken?' vraagt ze lieflijk. 

'Ja, en ik wil je even voorstellen aan mijn beste vriend. Olivier, kom!' roept Alvin terwijl hij me wenkt. Ik loop langzaam naar de balie toe, waar Alvin met het meisje staat te praten. 

'Olivier, aha. Daar ben je. Nou Nathalie, dit is mijn beste vriend Olivier. En Olivier, dit is een van mijn beste vriendinnen, Nathalie.' zegt hij. 

Nathalie. 

Een perfecte naam voor haar. 

'Hallo Olivier. Leuk je te ontmoeten.' zegt ze met een glimlach terwijl ze haar hand uitsteekt. Ik neem haar kleine hand met perfect rood gelakte nagels in de mijne en schud hem. 

'Insgelijks, Nathalie. Insgelijks.'