Het zoete broodje *Pauze*

5 Nathalie

Ik ben weer aan het werk in de bakkerij. Mijn ochtendroutine was zoals normaal, haasten dus. Alleen heb ik nu mijn bruine haar in een rommelige knot gedaan en liggen er wat plukjes los langs mijn gezicht, die ik er dus de hele tijd uit moet vegen. Het is al net iets na lunchtijd. Alvin en zijn beste vriend Olivier zitten aan een tafeltje bij het raam te eten. Het is niet heel druk in de bakkerij, iets wat normaal is op zondag. De meeste mensen zitten lekker thuis of zijn te lui om naar de stad te gaan. 

Ik bekijk mijn rood gelakte nagels terwijl ik met mijn armen op de toonbank leun. Alvin en de andere jongen, Olivier, waren druk in gesprek en aten af en toe wat. Ik moet eerlijk toegeven dat ik verbaast was om hier nog een advocaat te zien. Zo in een net pak lijkt het net alsof hij hier niet hoort. Alvin hoort hier wel, maar dat komt gewoon omdat hij hier altijd is. 

'Nathalie! Help!' roept Monica in paniek vanuit de keuken. Ik loop snel naar achteren en zie gelijk waar ze mee bezig is. Het maken van de nieuwe lading cupcakes. Alleen nu is haar vriend er niet, waardoor ze ook haar handen vol heeft aan Lily, die ondertussen al een paar cupcakes heeft gepakt en helemaal onder het roze glazuur zit.

'Ga jij je nou maar bekommeren om Lily en laat mij die cupcakes doen, Monica.' zucht ik. Monica kijkt me dankbaar aan, pakt Lily en loopt dan vervolgens snel naar het huis van Mevrouw Joas, dat aan de bakkerij verbonden is. 

Snel maak ik de cupcakes af om ze vervolgens mee te nemen naar de bakkerij zelf, waar een aantal klanten geduldig staan te wachten. 

'Kan ik U ergens mee helpen?' vraag ik aan een oudere vrouw die staat te wachten. Ze leunt zwaar op een houten wandelstok en heeft een roze handtasje bij. 

'Ach meisje. Kun jij mij drie van die prachtige cupcakes verkopen. Ze zijn voor mijn kleinkinderen, ze houden zo ongelooflijk van cupcakes.' zegt het oude vrouwtje krakerig. 

'Natuurlijk mevrouw. Uit mijn hoofd wordt dat dan zes euro.' antwoord ik. De vrouw pakt haar portemonnee terwijl ik drie cupcakes in een doos doe. De vrouw overhandigd me trillend het geld waarna ze de doos over neemt. 

'Dankjewel kindje.' zegt ze tegen me waarna ze weer weg loopt. Snel help ik de volgende klanten waarna ik bij de laatste klant aankom. Alvin. 

'Kan ik nog twee cupcakes van je hebben. Ik heb echt even een roze suikerexplosie nodig om de rest van de dag op kantoor te overleven.' moppert hij. Olivier staat er grinnikend bij. 

'Natuurlijk. Vier euro Alvin.' zeg ik terwijl ik twee roze cupcakes pak en ze in een doosje stop. 

'Oh ja, Alvin. Je moet me nog steeds het adres geven waar ik moet koken volgende week.' zeg ik terwijl ik het geld overneem en hem de doos cupcakes geef. 

'Je moet niet daar koken! Je moet mij helpen met iets te koken voor het gezamenlijke diner dat we op ons werk hebben. En aangezien ik niet kan koken, en jij een chef kok bent, dacht ik dat we samen wel iets konden maken.' zegt Alvin vrolijk. Ik schud lachend mijn hoofd.

'Dan zal ik volgende week wel weer bij jou huis staan.' zucht ik. 

'Dankjewel Nathalie. Olivier hier komt ook om ons te helpen. Tot dan!' zegt Alvin terwijl hij me vluchtig omhelst. 

'Ja ja. Het is wel goed. Ga nu maar, die lunchpauze van jullie is allang afgelopen als ik het goed heb.' zeg ik met een blik op de klok. Alvin en Olivier schrikken zich een hoedje als ze de tijd zien. 

'Ja inderdaad, wij moeten gaan!' roept Alvin waarna ze snel de deur uit lopen. De bakkerij is nu leeg. Ik blaas een pluk haar uit mijn gezicht en leun op de toonbank. Monica komt met een schone Lily naar me toe gelopen. 

'Dankjewel dat je me even de tijd gaf om Lily schoon te maken. Is er nog iets bijzonders gebeurt?' vraagt ze. 

'Alvin kwam langs, en hij had iemand mee genomen.' zeg ik terwijl ik voel dat mijn wangen een klein beetje verkleuren. 

Waarom gebeurt dat altijd. 

'Oeh. Iemand leuks zo te zien! Hoe heet hij?' vraagt Monica ineens vol interesse. 

'Het is niks. Gewoon een vriend van Alvin.' mompel ik, Monica's vraag afwimpelend. 

'Hoe heet hij! Ken ik hem? Waarschijnlijk wel. Alvin is mijn neefje, natuurlijk zal ik hem kennen. Hoe heet hij!' dringt Monica nog verder aan. 

'Olivier als ik het goed heb. Maar het is niks.' mompel ik terwijl ik een poetsdoekje pak en de toonbank schoon begin te maken. 

Alles om de blik van Monica te ontwijken. 

'Oh, Olivier. Ja, die ken ik wel. Aardige gozer. Ik vind hem wel bij je passen.' zegt ze. 

'En dit is dus waarom ik jou niks vertel!' roep ik verontwaardigd uit. 

'Hoezo, ik vond jullie alleen bij elkaar passen.' mompelt Monica. 

'Ik vind het prima zo, zonder relatie.' zeg ik. Een leugen. 

'Ja ja, ik weet het Nathalie. Maar het zou goed voor je zijn als je eens andere mensen leerde kennen.' zegt ze beteuterd. 

'Ik weet het. Maar ik heb het prima voor nu. Ik ben nou eenmaal mijn broer niet, die alles binnen één minuut  voor elkaar krijgt.' zeg ik. 

'Ik ben blij dat je je broer niet bent, Nathalie. Maar even over iets anders. Heb je al een locatie gevonden voor je restaurant?' vraagt ze nieuwsgierig. 

'Nog niet. Maar ik heb het nu ook nog niet nodig. Ik ben pas negentien.' antwoord ik glimlachend. 

'Ik vind dat juist wel cool. Dan heb je een frisse blik op alles. En Alvin, Jochem en ik helpen je toch overal mee.' zegt ze vrolijk. 

'Dat klopt. Ik ben al wel op zoek.' zeg ik. 

'En dan krijg je het beste restaurant wat deze stad ooit gekend heeft. Want niemand kan zo koken als jij. En al helemaal niemand is zo origineel als jij bent. Dus wij gaan zodra we een keer een dag vrij hebben samen op zoek naar de perfecte locatie. Deal?' vraagt Monica. Ik lach zachtjes. Hoewel Monica een stuk ouder is dan ik ben, zijn we toch goede vriendinnen. 

'Oké Deal.' zeg ik lachend als ze me streng aankijkt. 

Dit wordt nog wat....