Söyleyicektim kararlıydım ama şimdi yapamazdım, o kadar güzel konuşuyodu ki bi kez daha sevip, bi kez daha aşık olmuştum. Hep neşeliydi hep güldürmüştüm onu ama belkide onu sevdimi söylediğim de üzülecekti, benimle konuşmucaktı, korkuyordum ama ne olursa olsun söylücektim, artık içimde tutamiyor ona söylemem gerekiyordu. Sabah olmuş o hala uyanmamıştı, hep geç kalkardı tembellikte üstüne yoktu, cesaretimi toplayıp yazdım, ama sonra pişman oldum korktum hadi konuşmassa benle, hadi istemesse beni, bunları düşünmek bile acı veriyodu. Mesaj attıktan saatler geçmiş hala cevap vermemişti belkide görmüş cevap vermicekti artık, ne yapmam gerekiyordu bidahamı mesaj atmalıydım, beklemelimiydim. Beklemeyi tercih etmiştim, bir süre sonra cevap gelmişti, hanfendi yeni uyanmış daha, cevap şaķa yapasınmı tuttu sabah sabah demişti, oysaki öğleni geçmiş, ve ben hayatımda hiç bu kadar ciddi olmamıştım, cesaretimi toplayıp tekrar söyledim, biraz konuştuktan sonra artık herşeyi biliyordu, istememişti beni dizlerimi hissetmedimi birden dermanım kesilip yere düştümü hatırlıyorum, geceydi ve karanlıktı, artık yazacak bişi söyleyecek bahanem yoktu, konuşmucaktı artık benle, içim sıkışıyor çok çaresiz hissediyordum, biraz sonra gozlerimden yaşlar indini farkettim, durduramıyordum artık gücüm kalmamıştı ve o damlalar o gece dinmedi.
