my new stepbrother // l s ✓

|002|

Ik weet niet wat ik van hem vind..

Hij is... anders.

-

Eenmaal thuis aangekomen loop ik gelijk door naar boven.

Ik ga op bed liggen en doe oortjes in waarna ik de rockmuziek door mijn oren laat stromen.

Ondertussen app ik nog wat met vrienden over morgenavond.

Na een paar minuutjes zie ik Louis binnenkomen.

Ik doe een oortje uit. "Wat kom je hier doen?" hij antwoordt niet. Waarschijnlijk is hij boos op me.

Hij zet zijn tas op zijn bureau en pakt er wat spullen uit.

Ik leg mijn mobiel weg en ga voor hem staan. "Wat kom je doen??" hij deinst achteruit.

Hij kijkt naar me op. Zijn ogen zijn rood en waterig. Er zitten wat blauwe plekken verspreid over zijn lichaam en er zit een snee op zijn wang. Hij ziet er zo kwetsbaar uit. "D-dit is ook m-mijn kamer"

"Als je me maar niet lastigvalt" ik loop weer terug totdat zijn gebroken stem me stopt.

"Waarom h-hielp je me n-niet?"

"Als ik dat doe word ik ook gepest en daar heb ik geen zin in" ik haal mijn schouders op.

"M-maar j-jij kan jezelf v-verdedigen" ik kan hier niet tegen. Ergens doet het me pijn om hem zo te zien.

"Ik kan het je wel leren?" hij krijgt een kleine glimlach op zijn gezicht en knikt.

"Laten we nu gelijk beginnen dan" hij knikt en volgt me naar mijn hutje.

Ik geef hem de bokshandschoenen en hij kijkt me even vragend aan. Hij moet eerst spieren krijgen wil hij zich kunnen verdedigen.

"Trek ze maar aan en ram zo hard mogelijk tegen de boksbal" hij knikt. Eens even kijken hoe sterk hij is.

"Trek je shirt maar uit, dat helpt tegen de hitte" hij slikt even maar trekt hem dan toch langzaam over zijn hoofd.

Ik neem een hap lucht, zijn lichaam is echt geweldig.

Ik val op meisjes en hij is een nerd. Ik schud de gedachten van me af.

Daarna vallen de blauwe plekken me pas op. Hij heeft er dus nog veel meer. Ik kijk op naar Louis die beschaamd naar de grond kijkt.

Ik houd de boksbal vast. "Begin maar" hij knikt en begint te slaan. Hij slaat heel zacht.

"Ik kan het niet" zegt hij zacht waarna er een traan over zijn wang loopt.

"Denk gewoon aan iets wat je heel boos maakt" hij knikt en begint weer.

Dit keer is het best wel hard voor zijn doen. "Zie je wel, je kunt het" zijn lippen vormen een kleine glimlach.

Het is schattig hoe hij zo bescheiden, onschuldig en kwetsbaar is.

Volgens mij zit ik echt in een droom. Dit ben ik niet. Ik vind niemand schattig. Zeker jongens niet.

Of toch wel? Ik kijk hem aan, en als onze ogen elkaar kruisen weet ik het zeker. Ik kan er niet meer omheen; ik ben verliefd op mijn stiefbroer.