Eylül Rüzgarı

§1

Günlerden cumartesi''bu gün çok mutluyum okul yok, erken kalkmak yok, sıkıntı yok, sitrest yok''vs. gibi düşüncelere kapılırım taki sevimsiz alarm çalana dek
''Dıttt Dıttt Dıttt'' o anda yaşama sevincimi yitirdim, intahar etmek istiyodum.Yataktan doğruldum ve etrafa boş boş bakmaya başladım, hayatın bana yaptığı eziyeti düşündüm sonra ''okula gitmesem mi'' , ''zaten kaçtı ki devamsızlığım''diyerek okula gitme kararı alıyorum.''çok da güzel bir rüyadı ya'' diye mırıldanıyorum.Annem ve babam çoktan kalkmışlar ve kahvaltı sofrasını hazırlayan annem '' Eylüll''diye seslendi bende ''geliyorum annecim'' dedim ve kahvaltı sofrasına indim yine enfes yemekler kokuyordu sucuklu yumurta,fırından yeni çıkmış ekmekler,ve olmazsa olmazım mis gibi tavşan kanı çay.Sofraya oturduğumda her yeri sessizlik kapladı kimse konuşmuyordu, annem ve babam bir birlerine bakıp duruyolardı, bana bir şey demeye çalışıyolardı en azından bana söylemeden,kendi aralarında.Sonra sessizliği bozan ben oldum''biri bana ne olduğunu söylesin"diye bağırdım. Babam ''kızım biz annenle bir karar aldık''dedi, bu kelimenin sonlarını hatırlıyorum her türk filminde geçen sözler,bunun sonu boşanmak değildir diye umut ederken,babam ''biz annen ile ayrılmaya karar verdik''dediğinde beynimden vurulmuşa söndüm hiç birşey düşünemedim,yutkunamadım,konuşamadım.Annem''ama merak etme yine eski günlerdeki gibi bütün özel günlerimizi kutlayacağız,doğum günlerimiz,yılbaşı vs. gibi kızım lütfen anlayışla karşıla''dedi ve bende boğazımdaki çözülmeyen düğümleri zorlayarak ''anlayışla karşılayım öyle mi?''diyerek göz yaşlarıma engel olamayıp ağlamaya başladım,ben herşeye ağlarım bu sefer çok acıdı göz pınarlarım, kurudu artık ağlamaktan. "Yeter artık üzmeyin beni"...