HAYATIN UCUNDAN AŞK

HAYAT

            Hayat... Sana her zaman istediklerini sunar mı? Yoksa, hayallerine ulaşabilmen için eziyet mi eder?

              Bence hayat; tükenmez bir kalemin tükenmesi gibi yalan, kaygan bir yerde yürümek kadar zor, belki de tattığın en acı şey... Tıpkı anlamsız bir resim gibi...

               İşte o anlamsız, renksiz resmin içinde olduğun an. Resmi sevmezsin, yırtıp atamazsın. Onu, onla yaşamayı öğrenmek zorundasın. Hayatın en acı, en çekilmez yanı işte. Mecbursun... Her şeye. Ağlamaya, gülmeye, sevinmeye, üzülmeye... Her şeye mecbursun.

                  Bazen işin içinden çıkamazsın. Yeter artık buraya kadar dersin. Ama elinden hiçbir şey gelmez. Elini bile kaldıramazsın üstelik. Sadece bakarsın.

                        Hayat her yönden insanı çelimsizleştirir. Ama hayatta belki de en ağır gelecek yük. Beklemediklerinden seni hayal kırıklığına uğratacak şeyler. Ağırdır. Çözümü, çaresi yoktur ki. Onu öylece kabullenirsin. Artık o da iğrenç gelir sana. Birileri daha eksilir çevrenden. Birkaç beden, birkaç ruh ve birkaç nefesle kalırsın ortada. Sonra onlar da teker teker bırakırlar seni. Giderler, giderler... Ama gelmezler. Sonra bir bakarsın. Etrafında bir tek kişi bile kalmaz. Yalnızca sen... Ortada yapayalnız. İşte o zaman görürsün hayatı, gerçeği. Geriye kalan tek şey bir beden, virane bir ruh, tekleyen bir kalp ve sadece kendi nefesin...

                         İşte hayat... Yalnızca bundan ibaret...

                                                                                                                                                      K.