Troublemaker [h.s.]

Hoofdstuk 9

Recap:

"Are you lying?" vroeg ik toen. Zijn groene ogen hadden dezelfde blik in ze als vanmorgen, toen ik hem over de drugs had gevragen.

"No." Zijn gezicht stond emotieloos en achter zijn ogen schuilde hoe puur zijn antwoord was. Hij loog niet. Ik zette een paar stappen naar hem toe, fronste en sloeg toen mijn armen onhandig om zijn nek heen en trok hem in een knuffel. Hij versteende, verrast, en na een tijd sloeg hij zijn armen om mijn middel.

"Thank you," zei ik zachtjes. Hij zei niets.

Ik trok me terug en verliet de kamer toen stilletjes, zonder zijn ogen opnieuw te ontmoeten. Daarna ging ik naar mijn eigen kamer en liet ik me op het bed vallen, honderden gedachten door mijn hoofd racend.

* * *

Waarom had ik hem geknuffeld? Hij voelde zich nu vast ongelooflijk ongemakkelijk. Hij haatte me! En hij had geen slechte reden daartoe. Ik was niets meer dan een bitch geweest tegen hem vandaag en hij had zich vriendelijk gedragen. Niet te geloven dat ik hem werkelijk een knuffel had gegeven. En dat het niet zo vreemd voelde als ik had verwacht. Gek genoeg voelde ik me fijn... Wacht, wat? Wat zei ik nou weer? Zei ik dat ik ervan had genoten? Natuurlijk had ik dat niet! Natuurlijk had ik er niet van genoten, ik genoot niet van zijn armen rond mijn middel en niet van zijn warme huid tegen mijn blote rug toen mijn shirt iets omhoog was gegaan... Toch?

"I know when that hotline bling...," blèrde mijn mobiel plotseling. Ik sprong een gat in de lucht — niet uit vreugde, maar uit reflex, omdat ik me kapot geschrokken was. Vlug ging ik weer normaal staan en greep hem van mijn nachtkastje af.

"Hello?" vroeg ik, op adem komend.

"Hey, I just called to remind you about the surprise party for Liam tomorrow. What time are you coming over again?" De stem van mijn vriendjes, Liam, moeder herkende ik meteen. Ik sloeg mezelf op mijn voorhoofd. Ik was het verrassingsfeest vergeten.

"Crap! I'm so sorry, I totally forgot! Thank you for calling! It's been a pretty hectic week. Is ten o'clock fine?"

"Oh it's alright, I understand. Ten is perfect. Liam'll be at the airport around three so we'll have plenty of time to get ready. I'll call you tomorrow morning?"

"Yeah, that's fine. Sorry again, bye!"

"Bye," herhaalde ze me en ze hing op. Gefrustreerd liet ik me op mijn bed vallen.

Crap. Ik was compleet vergeten dat Liam morgen terug zou komen. Liam, als in mijn vriend, waarmee ik al een jaar samen ben. Hoe kon ik het toch vergeten? Hij was deze zomer naar Engeland gegaan met zijn vader om zijn familie te bezoeken. Het leek haast alsof we in al een eeuw niet meer met elkaar gesproken hadden.

En ook al kwam Liam morgen thuis, kon ik het niet helpen om mijn gedachten naar Harry en wat er de vorige nacht plaats had gevonden af te laten dwalen. Als ik gisteravond me nog kon herinneren, zou ik inderdaad in paniek geraakt zijn, zoals Harry voorspeld had. Maar sinds ik me niets herinnerde, was het net alsof er niets gebeurd was.

Waarom had Harry me gered? Ik begreep er niets van. Hij was een klootzak, een lul. Een crimineel. Maar hij had wel mijn leven gered. En klootzakken redden geen levens. De vent die me iets had willen aandoen was dronken, en dronken mensen doen domme dingen, zoals Harry gezegd had. Wie weet? Diezelfde vent had ook woedend op mij kunnen worden, omdat ik niet meewerkte en me had kunnen vermoorden. Misschien was mijn eerste verwachting van Harry fout. Diep, diep, diep, diep, diep van binnen, zou hij een aardige jongen kunnen zijn. Misschien was hij zo erg nog niet. Misschien was er meer dan alleen de buitenkant. Misschien was er meer dan alleen zijn gespierde lichaam, chocolade-gekleurde krullen, diepgroene ogen en verleidelijke grijns...