Een paar uren zijn verstreken en Liv is nog steeds hier. Ze wilt niet weg. Of ze durft niet weg. Ik kan het verschil niet meer zien. Haar prachtige, groene ogen beginnen al langzaam lichtgevend, geel te worden waar mijn vader erg tevreden over lijkt en knikt alsof hij het er mee eens is. Maar Liv wilt niet weten wat er gebeurt. Vooral niet met haar.
"Wil je weten waarom jij jij bent?" Vraag ik kalm en zet de fluitketel weer op het vuur die een onuitstaanbare geur van gas verspreid door de keuken. Ze lijkt verward door de vraag. Hoe kan ik ook nou weten wat ze is? Het is onlogisch, maar toch ook zo waar dat het verwarrend word. Zij lijkt ook verward. En ik snap mezelf ook al niet meer. Misschien moet ik maar stoppen met in mezelf praten. Zou dat helpen of maakt het niet uit voor hoe geschift ik ben? Niet dat ik daar zo makkelijk vanaf kan komen.
"Ik voel iets.. Onmenselijks." Stamelt ze en blijft over haar woorden struikelen omdat haar hoofd het aparte, vreemde, vage moment nog moet bevatten.
"I-Ik kan het n-niet b-beschrijven." Weer stottert ze.
"Het is ook niet te beschrijven." Zeg ik en pak de houten doos met theezakjes uit de donkergeverfde eikenhouten kastjes. Met een kleine tik komt het doosje op het marmeren aanrecht terecht. Ik kijk tussen het brede assortiment van kleurde zakjes met theekruiden erin en kom tot de conclusie dat ik niet kan beslissen tussen de miljoenen smaken die mijn vader koopt voor mij om te proberen. Elke dag komt hij weer met een nieuwe smaak aan met de woorden: "Deze moet je echt proberen Pearl!" Gelukkig heb ik nu wel steeds iets om te doen, theezakjes op kleur, smaak en oorsprong organiseren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik frummel zenuwachtig aan het kleine klokje wat meestal rond mijn buik slingert en me gerust stelt dat deze wereld niet voorgoed is. Maar deze keer maakt het gefrummel me nog zenuwachtiger dan dat ik al ben en laat hem vlug los waarnaar hij vrolijk op mijn buik land. Ik probeer me te concentreren op het gesprek maar de duizende achtereenvolgende tikjes leiden me erg af zoals gewoonlijk. Ik staar naar de grond en wilt het niet zeggen maar mijn mond praat sneller dan dat ik kan denken.
"Je hebt de kracht van licht en die klok is de poort naar de dimensie die je moet beschermen maar nu in gevaar is." Vloept eruit, ik sla mijnhand voor mijn mond maar probeer alsnog zo onverschillig mogelijk te doen. Mijn gezicht lijkt kalm maar mijn brein. Even een voorbeeld wat er rond speelt in mijn brede gedachtegang.
WAT IS ER MIS MET JOU PEARL?! NU GAAT ZE VRAGEN STELLEN EN ZAL JE VADER KWAAD OP JE WORDEN EN ZAL JE NOOIT MEER GELUK KENNEN!
Ik overdrijf erg in mijn hersenen. Dat blijkt toch weer. En toen. Kwam het moment waarvan er gedacht word, door mij dan, dat ik zou kunnen sterven. Mijn vader komt binnen met de wel bekende: "Ik-heb-alles-gehoord-en-wil-nu-wel-even-een-gesprekje"-blik. Alles behalve dat. Heb genade! Mijn voeten lijken wel aan de grond gelijmd. Bestaat superlijm? Alles bestaat.
"Pearl. Kom." Zegt mijn vader met een slissende toon in zijn stem die ik nog nooit van hem heb gehoord.
Lijm laat me los. Nu is niet het goede moment. LAAT. ME. LOS.
Maar het laat me niet los. Er komt lucht uit mijn mond maar de klanken die ik erin stop lijken er gewoon simpelweg niet uit te kijken. De lijm zit nu ook al in mijn keel. Verdomt gij lijm. Ooit zal ik je krijgen. Misschien niet in deze dimensie maar ergens zal ik lijm kunnen verbieden of het in iedergeval laten exploderen. Terwijl mijn brein denkt over mogelijke wraak acties voor het spul dat nooit gevonden had mogen worden bedenkt verstrijken er al een paar minuten zonder dat mijn vader een antwoord van mij krijgt.
Ik moest snel iets zinnigs zeggen, dus eepilam uit: "I-Ik.. Ehm. L-L-Lijm.. J-J-Jij." Waarschijnlijk kwam er nog iets raarders uit, nog verder weg van zinnig, maar ik kan door de stress en drukte in mijn hoofd mijn eigen stem niet meer horen. Mijn ogen schieten naar de zijkanten en zie hoe Liv me aankijkt alsof ik zo een epileptische aanval kan gaan krijgen. En de redder in nood die het is, de fluitketel begint als een gek te piepen. "THEE!" Schreeuw ik snel om niet meer de ongemakkelijke stilte met baby-gebrabbel te hoeven vullen. Snel haal ik deze ketel van het vuur en zet de houten doos met theezakjes op tafel. Ik giet het kokende water maar een klein deel giet ik ernaast, op mijn hand. Het brand maar ik duw de pijn langzaam met moeite weg.
"Pearl gaat het wel?" Zegt Liv en legt haar hand geruststellend op mijn rug.
"Ja hoor." Er komt een piep mijn keel uit.
"Laat mij maar." Zegt Liv en neemt de ketel van me over.
