"WACHT?! PEARL?!" Een meisje met vuurig rood haar rent naar ons twee toe en gaat voor ons bankje staan. Ik weet niet meteen wie het is. Graaf in je gedachten. Probeer een antwoord te vinden.
"Dianne?!" Roep ik. Verbaasd sta op van het bankje wat toch al niet lekker zat. Ik geef haar een welgemeende knuffel die eeuwen lijkt te duren sinds ik niet aan knuffels doe. Maar Dianne ken ik al heel lang. Ik heb haar zelfs samen met Jeffry, een goede vriend van mij, naar deze wereld gebracht en haar heel onvrijwillig profeet van de Fire Fimension laten worden. Het was onze eerste opdracht en het genie dat dat bedacht heeft verdiend nog een mep. Liv is nu mijn 9de opdracht en Jeffry en ik zijn al heel lang solo gaan werken. "Ik heb je al zolang niet gezien Dian! Hoe is het als Profeet?" Roep ik blij. Het voelt zo goed om haar weer eens in mijn handen te kunnen hebben. Ik heb mijn leven hier zo erg gemist. Misschien moest ik stoppen met Dream Finder zijn om eindelijk mijn leven in de Water Dimension voort te zetten. "Goed! En wie is dit die je bij je hebt?" Vraagt Dianne en wijst naar Liv die toekijkend op het bankje zit. "Liv." Dianne wordt abrupt stil. Te stil. Er is iets aan de hand ik kan alleen niet komen op wat en alsof Liv mijn gedachten kan lezen begint ze te praten. "Is er wat?" Vraagt Liv, duidelijk in de war door de extreme stilte die heerst. De andere passagiers praten nog wel maar bij ons bankje is er gewoon geen enkel geluid. Sommige mensen kijken ons raar aan om de kleine scene die er geschopt word in de trein. Ondertussen lopen mensen van de Wind Dimension de gammele stoomtrein in en de trein beweegt een beetje mee in de windstoot die ze brengen.
"Wacht, wacht, wacht, wacht, wacht, wacht, wacht. Light en Fire?" Roep ik uit en ga weer op het bankje zitten. Ondertussen lijkt get alsof Dianne berichten met haar hoofd naar Liv probeert te verzenden. "Dan zijn jullie technisch gezien zusjes toch?" En uit het niets geeft Dianne Liv een knuffel. Alsof ze elkaar al hun hele leven kennen en de tranen branden achter mijn ogen. Dianne lijkt zo gelukkig en na een tijdje gaat Liv zelfs mee in de knuffel. Misschien voelt ze het, misschien probeert ze de ongemakkelijkheid te verdrijven. Ze zijn sowieso zusjes, gee twijfel aan. "Ja." Zegt Dianne zacht en ik hoor dat haar stem om breken staat. Ze huilt. Nog nooit heb ik haar zien huilen. Ze is niet zo emotioneel.
Heeft Dianne nou haar tweelingzusje gevonden? Ze lijkt zo gelukkig met Liv. Alsof ze bij elkaar horen. Liv's blonde haar en Dianne's vurige rode haar lijken met elkaar te mengen alsof ze al hun hele leven op dit moment hebben moeten wachten. In mijn ooghoek, door de opkomende tranen heen, zie ik mensen met gele ogen de trein instappen.
"LIV TREIN UIT!" Schreeuw ik met angst om de stop te missen en trek haar met al mijn kracht uit de intense omhelsing, de trein uit. Meteen komen we op een station. Dianne heeft ons gevolgd. De trein uit. Dit station is anders. Anders dan alle andere. Er zijn meer planten dan in het hoofdstation en over in de lucht zweven kleine, lichtgevende bolletjes die lijken op elfjes maar zijn het niet. En het zijn geen vuurvliegjes. Eigenlijk weet niemand wat het zijn. Maar waarom een oplossing zoeken voor iets wat deze wereld alleen maar mooier maakt? Dit is een van de weinige dimensions die ik nog nooit heb gezien. Het is prachtig en even wens ik dat dit moment nooit voorbij ging. In tegenstelling tot mij lijkt Liv het voor het eerst sinds dit kleine, mini-avontuur normaal te vinden. Alsof ze verwachtte dat ze thuis zou komen en niets staat haar nu nog in de weg.
"Minder heet dan in mijn dimensie." Maakt Dianne als geweldige opmerking.
"Had ik niet verwacht."
Mijn opmerking was ook goed. Maar die van Dianne beter. Als we het station uitlopen zie ik Liv kippenvel krijgen en even voel ik ook een tinteling op mijn arm. Voor ons licht een prachtige, bruisende stad waar alles wel licht lijkt te geven. Iedereen is fel blond tot bijna wit terwijl Liv's haar iets donkerder is. Apart. Vrolijk spelen de kinderen met de lichtgevende bolletjes die we ook op het station zagen vliegen en hangen vrouwen de was op. Veel witte kleding valt me op. Veel jongens rennen ons snel voorbij, rennend achter een glazen bal aan die om een of andere reden niet breekt.
"Wacht waarom ben jij dan blond Pearl?" Vraagt Liv wijzend naar mijn haar dat eindelijk sinds eeuwen goed zit. Even haal ik mijn vingers door mijn lichtblonde lokken en heb de neiging om een hairflip te doen. Hou je in Pearl.
"Iemand met blauw haar valt ook echt niet op." Zeg ik schouderophalend en hopend dat ze niet verder ingaat op het onderwerp. Maar Liv ken ik nou wel langer dan een uur. Ze gaat er verder op in.
"Moest dat?"
"Van de Dreamers."
Gelukkig houd ze nu wel op. Ik mis mijn blauwe haar heel erg en het blijft een pijnlijk onderwerp na 7 jaar. Die Dreamers hebben mijn krachten ook afgenomen wat me minder boeit dan mijn haar. Wacht, zei ik nou net een trutjes zin? Ugh. Maar met mijn krachten kon ik alleen maar water bewegen. Niets bijzonders ofzo iets. Handig, maar niet bijzonder.
Rustig lopen we naar het paleis wat door zijn gouden gloed wel lijkt op te lichten. Voor de poort staan twee wachters met gouden harnassen versierd met rood fluweel die de weg voor ons versperren met hun zwaarden. Heel even wil ik mijn denkbeeldige badge pakken en hem voor me uitsteken als een politie-agent. Mega badass, ik weet het. Maar ik doe het niet omdat ik mezelf dan echt voorschut zou zetten.
"Ik ben Pearl. Dream Finder. Ik heb hier Liv bij me die volgens jullie legendes een profeet hier zou zijn. Dus laat me door." Zeg ik en maak een kleine wuif beweging met mijn hand. Ze kijken me aan alsof Mars net op mijn hoofd is geland. Blijkbaar komen er niet zo vaak profeten. Of worden ze in iedergeval niet meer gevonden. Even denk ik dat ze straks op hun knieën gaan om Liv te aanbidden maar in plaats daarvan halen ze gewoon hun zwaard weg om ons er door te kunnen laten. Met mijn meest arogante blik loop ik langs ze en Liv en Dianne volgen me.
Wacht.
Ik weet de weg niet.
Uuuuuhhhh.
