Liv staat voor de klok die nu precies dezelfde oogkleur als de wijzerplaat heeft. Geel. Lichtgevend geel. Neon geel. Gewoon. Geel.
"Klik op de knop in het midden." Zeg ik baziger dan verwacht en sla mijn armen over elkaar om het de bedoeling te laten lijken. Liv kijkt me raar aan.
"Die knop dood me niet toch?" Vraagt ze me met samemgeknepen ogen. Of Liv's klok gaat ontploffen? Geeen idee. Ik kan Liv's klok niet activeren. Dat kan alleen zij. Zij kan als enige iemand er naartoe en mee terug kan nemen.
"Ehm.. Ik kan geen nee zeggen." Zeg ik twijfelachtig naar Liv die zich met een ruk naar mij toe draait. "Moet ik hem dan wel indrukken?" "Wil je van die gele ogen af?" "Ja" "Drukken" En ik wijs voor de tweede keer naar de knop die de wijzers met elkaar verbinden. Met een trillend vingertje komt ze in de buurt van de klok maar ze komt niet dichterbij dan 5 centimeter. "Liv." Ze kijkt op naar mij met ogen alsof ze zo hel in moet gaan betreden in een erg vlambare jurk. Met mijn beste meen-je-dit?-gezicht staar ik haar aan. Mijn vader staat in de deuropening van de gang met klokken en wij voor die van Liv. Misschien niet de beste plek en tijd voor een ruzie. "Liv. Waar je naar toe gaat is veilig. Mijn klok is ongevaarlijk maar ik weet het alleen niet 100% bij de jouwe, dat is alles." Mijn woorden die kalmerend bedoelt waren lijken nog te werken ook voor een keertje. Ze sluit haar ogen. Neemt een grote hap adem. Ademt weer uit en drukt op de knop.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Welkom op het Station der Dromen!" Roep ik opgewekt en spreid mijn armen uit naar de lucht. Het is vandaag druk op het station. Mensen uit de water dimension gaan naar de ice dimension voor een dagje relaxen en het hout onder hun voeten word nat maar dat maakt bijna niemand uit. Aardlingen reizen naar de plek waar ze gaan dromen, de drukst bezochte plek is de Flower Dimension. Schitterend. Kleine kinderen van de Fire dimension rennen lachend weg van de fonteintjes die bestuurt worden door de waterspuwers. Ik wenk Liv naar een gebouw die het grootst is van het gehele station, omringt door alle kleine winkeltjes die het station bevat, druk bezocht door meisjes en hun vele vriendinnen. Kaartverkoop. We lopen samen de, vrolijk met planten versierde, ontvangsthal in. Ondanks de drukte is er toch altijd één loket vrij. Voor de Dream Finders. Ik ga ervoor staan, neem een grote hap met verse lucht en roep luid.
"SEBASTIAAN WAKKER WORDEN."
Liv kijkt me vragend aan en leunt over de balie heen en ziet daar een klein mannetje, iets groter dan een dwerg. Door mijn stem schrikt hij op van zijn diepe slaap. Hij slaapt altijd, maar dan ook altijd. Snel gaat hij in zijn gebruikelijke positie staan, op een stoel waar zijn hoofd nog net boven het houten blad van de balie uitrijkt. Liv gniffelt om Sebastiaan maar die geeft haar de meest dodelijke blik die je, je maar kan bedenken. Snel houd ze haar mond en kijkt recht vooruit, over Sebastiaan heen.
"Sebastiaan. 2 Tickets Light Dimension." Zeg ik vlug. Ik heb geen tijd voor zijn gemopper. Hoe Dream Finders alleen maar geld verspillen van de Dreamers, de leiders alle Dimensies. Zij regeren zelfs over elke leider van de dimensies. Hij werkt nu volgens mijn vader, voormalige Dream Finder, 34 jaar bij dit loket en hij is er niet vrolijker op geworden. Hij kijkt naar Liv, overduidelijk wetent wat er aan de hand is, en weer naar mij. "Tuurlijk Pearl." Zegt Sebastiaan met een zeurderige toon. Hij drukt op een oud, roestig apparaat achter hem een geel, lichtgevend knopje in en haalt daarna met moeite een hendel over die op zijn laatste krachten leeft. Blijkbaar zijn er al lang geen Dream Finders teruggekomen van hun reis naar het zoeken van Profeten. Het ding geeft een krakkend en piepend geluid en even vraag ik me af of het gaat instorten. Langzaam komt er een gouden treinkaartje uit de gleuf van het apparaat die Sebastiaan er geërgerd uitpakt. Hij klimt weer op de stoel en schuift de kaartjes naar ons toe maar zijn arm komt niet verder dan de helft van de balie. "Alstublieft." Zegt hij en rolt met zijn ogen omdat Liv zijn lengte maar weer al te grappig vind. "Dank je Sebastiaan." En geef hem een klein knikje die moet werken als buiging. Als ik de kaartjes pak gaat hij alweer liggen in zijn stoel. Waarschijnlijk slapen.
Ik loop naar het enige perron wat dit station telt en kijk niet eens of Liv me wel volgt. Niet dat ze een andere keuze heeft. Ze kan hier immers nog niet alleen uit. Ik ga achter de muur van mensen staan en voel gewoon dat Liv naast me staat. "Waar gaan we nu precies naartoe?" Vraagt Liv en buugt naar voren om me aan te kunnen kijken. "We gaan bijna overal naartoe. De trein rijd langs alle Dimensions en als je eruit of erin moet doe je dat." Zeg ik glimlachend. Ze toont tenminste interesse voor onze wereld. Dat is al een stap in de goede richting. Gelukkig is het maar de 23ste Dimension. Het gaat sneller dan je denkt, in 3 seconden zijn we in de volge de Dimension en de trein stopt voor 10 seconden. In totaal zijn er 1000 dimensions. Maarde hoofd elementen van Aardlingen zijn toch wel echt het bekenst en het drukst bezocht. "Uit welke Dimension kom jij?" Liv gaat verder met haar vragenlijst die op een serieuze overhoring begint te lijken. "Ik kom orgineel uit de water Dimension, blauwe ogen." Ik wijs naar mijn stralende blauwe ogen. Mijn vader zegt dat hij er vissen in kan zijn zwemmen. Alleen mensen uit de Water Dimension kunnen dat zien. "Maar ik verloor mijn krachten toen ik een Dream Finder werd, die mensen zoals jij moeten vinden." "Mensen zoals ik?" "Profeten, de mensen die het laatste puzzelstukje voor de redding van een Dimension. Jij gaat de Light Dimension leiden!" Zeg ik opgewekt. Als ik realiseer dat ik net niet meer serieus deed recht ik mijn rug en kijk weer recht voor me uit. "Wacht, wacht, wacht, wacht. Stop de wereld. Ik? Een leider?" "Ehm. Ja." Liv kijkt verbaast. Geschokt. "Oke." Niet het antwoord wat ik verwachtte maar dat maakt nu niets uit. Opeens is er een grote drukte op het station en bijna worden Liv en ik de rails op geduwd.
De trein stopt voor het perron met een piepend geluid die onder de wielen vandaan komt. Een grootse drukte steekt op en iedereen rent de ouderwetse stoomtrein in alsof het het laatste is wat ze doen. Ik trek Liv de trein in voor het te laat is. Liv kijkt haar ogen uit. Rustig ga ik op de bankjes zitten. Ze zijn van houten planken met een ijzeren frame en ze zijn zo comfortabel als ze lijken. Liv komt naast me zitten en voor haar neus verschijnt meteen een krant zodra haar kont de planken raakt. "Ah! The Daily Dreamer!" Zeg ik blij en klap in mijn handen. Ik pak de krant voor Liv haar neus vandaan en sla hem open. Ze kijkt me raar aan en ik zie gewoon dat ze bedenkt hoe dat wel niet mogelijk is. "In deze trein krijg je een krant om te lezen. The Daily Dreamer." Ik leg het uit met een toon alsof ze 5 jaar oud is. Geërgerd rolt Liv met haar ogen. De deur van de trein sluit en voor we het weten zijn we in de volgende Dimensie. De deur opent weer en wat mensen uit de Fire Dimension stappen in. Wacht waarom kijkt Liv ze raar aan? Oh. Laat maar. Snap het al. Ja. Note aan mezelf: Niet vergeten om te vertellen dat Fire Dimension mensen haar van vuur hebben.
