SUSKUN AŞK

2.BÖLÜM ''KAÇIŞ''

Benim ailem var mıydı? bilmiyorum yalnız hissediyorum ve nereye gideceğimi bilemiyorum zor geliyor kimsesizlik zor geliyor sessizlik şimdi ağlamaktan başka ne yapabilirim? benim bir evim var mı gidecek bir aile var mı? sokakta mı yaşayacağım?...

Bu soruları sormak bile beni kendimden bıktırmıştı hafıza kaybı yaşıyorsam elbette zamanı gelince hatırlarım şimdi sakin olmalıyım gerekirse hayata yeniden başlarım düşünsene yeni bir isim yeni bir ev, belki de evlenirim çocuklarım olur ve yalnız kalmam hem yalnızlık ne kadar zor olabilir ki? diyorum diyorum da zor işte... düşmek gibi birşey ama sonu yok bu düşmenin, sanki bir suç işlemişsin ve sonu bilinmeyen bir kuyuya atılıyorsun sonu yok ip salan yok ışık yakan yok yalnızlık bu işte, yaşamayan anlayamaz diyebilirim sadece.

Önce ki hayatımda mutlu muydum? seviliyor muydum? merak ediyorum zengin miydim? fakir miydim? iyi miydim? kötü müydüm? bu soruları sora sora delirebilirim susmayı tercih ediyorum artık...

Demişken koşmaktan yorulmuştum durdum ve taşa oturdum neden kaçıyordum? kimden kaçıyordum? geçmişimden mi? yoksa yalnızlıktan mı? bilmiyorum şimdi nereye gidicem kaçmak kolay olsaydı herkes kaçardı kimse yerinde sabit kalmazdı biliyordum yani herkes mutlu ama herkes dertli demekti kısacası...

Gece olmuştu ve hayla koşuyordum en son bir parka geldim ve banka oturdum ağladım çok mutsuzdum çok umutsuzdum ne yapacağımı nereye gideceğimi bilmiyordum sorun da bu ya bunu bile bile kaçtım o hastaneden geceyi burda geçirmek istemiyordum ama başka yerim de yoktu...

Gelen geçen bana bakıyordu ne vardı yani hiç mi dışarda uyuyan insan görmediniz...