Μάλιστα Κύριε Καθηγητά

Η στιγμή...

Πιάνω την τσάντα μου,πετάω οποία βιβλία βρω μπροστά μου και ετοιμάζομαι για να φύγω. Θέλω να φτάσω εκεί όσο πιο γρήγορα γίνεται,αλλά δεν γίνεται να πάω έτσι. Κατευθύνομαι στο μπάνιο βιαστικά,λύνω τα μακριά μαλλιά μου και αρχίζω να τα χτενίζω. Βάφομαι απαλά προσπαθώντας να κρύψω κάποιες ατέλειες. Ντύνομαι βιαστικά και φεύγω. Μετά από λίγα λεπτά κοντεύω να φτάσω. Όσο πλησιάζω τόσο πιο πολύ με πιάνει η καρδιά μου και σφίγγεται το στομάχι μου. Έχω φτάσει πλέον κάτω από την πόρτα. Διστάζω να χτυπήσω το κουδούνι και μένω μερικά λεπτά κοιτάζοντας την πόρτα. Όμως αναγκάζομαι να μπω μέσα όταν κάποιος καθηγητής ανοίγει την πόρτα. Αρχίζω να ανεβαίνω τα σκαλιά, κάθε σκαλί με κάνει όλο και πιο χαρούμενη και με αγχώνει την ίδια στιγμή. Πλησιάζει η στιγμή να τον συναντήσω! Ανοίγω την πόρτα και...ΝΑΙ βρίσκεται μπροστά μου. Στηρίζεται στον τοίχο και δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Με χαιρετάει ο ιδιοκτήτης του φροντιστηρίου, ο κύριος Κώστας.Με παρατηρεί και αυτός. Με μια γρήγορη ματιά γυρνάει και με κοιτάει,και με χαιρετάει ''Γειά σου Αναστασία'' ''Γειά σας'' απαντάω με τρεμμάμενη φωνή και μπαίνω όσο πιο γρήγορα μπορώ στη τάξη,για να αποφύγω την άβολη στιγμή. Κάθομαι δίπλα στην καρέκλα του καθηγητή. Δεν έχει έρθει κάνεις ακόμα και βρίσκω ευκαιρία να συνεχίσω τις σκέψεις μου, που είχα αφήσει πριν στη μέση. Νιώθωντάς τον λίγα μέτρα μακριά,το κάνει ακόμα πιο δύσκολο για μένα.....

Έφτασε στο φροντιστήριο....!!!