Μάλιστα Κύριε Καθηγητά

Περιμένοντας

Ίσως δεν έχω νιώσει ποτέ τόση ανυπομονησία στη ζωή μου!Περιμένω πως και πως.Να περάσω την πόρτα και να δω και πάλι αυτό το χαμόγελο,που με κάνει να αισθάνομαι τόσο υπέροχα αλλά ταυτόχρονα και μεγάλο άγχος.Πού να το περίμενα ότι ο κύριος Αλέξης θα με έκανε να νιώσω έτσι,λίγο καιρό μετά από τότε που του πρώτο είπα το όνομά μου;
Κοιτάζω το ρολόι. 20 λεπτά ακόμα . Μόλις φύγω από το σχολείο,θα τρέξω στο σπίτι μου,θα πάρω την τσάντα μου βιαστικά και δεν θα χάσω δευτερόλεπτο για να τον συναντήσω!!
"Αναστασία; Αναστασία; θα μου απαντήσεις στην ερώτηση που σου έκανα;" "Αναστασία;'' η φωνή του καθηγητή μου ήχησε στα αφτιά μου,διακοπτωντας τη ροή της σκέψης μου...τον κοιτάω με ένα παγερό βλέμμα "βασικά μπορείτε να επαναλάβετε την ερώτηση;"τον ρώτησα.''Δεν με πρόσεχες Αναστασία;" "εεεε...". Το μυαλό μου άρχισε ξαφνικά να τρέχει γρήγορα και να προσπαθεί να θυμηθεί την ερώτηση του καθηγητή μου...Κοιτάζω δεξιά κι αριστερά,τα βλέμματα όλων είναι καρφωμένα πάνω μου και το κάνουν ακόμα πιο δύσκολο να σκεφτώ....Όμως το κουδούνι έρχεται για να με σώσει.
Επιτέλους ήρθε η ώρα!!!

Γειά σας
Είναι η πρώτη ιστορία που γράφω,και την γράφω μαζι με τον @makarter αν σας αρέσει πείτε μου να ανεβάσω το επόμενο παρτ....!!!!
Εριγώνη Τ.