Μάλιστα Κύριε Καθηγητά

Εκτός.... (part 1)

Περνάω έξω από το φροντιστήριο και τον σκέφτομαι και πάλι. Ένα χαζό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου. Σηκώνω το φόρεμά μου και παίρνω τηλέφωνο το Δημήτρη να δω που είναι. Δεν απαντάει και νευριασμένη όπως είμαι γλυστραω και πέφτω. Έλεος σήμερα με συγχυσε ο κύριος Αλέξης δεν με άφησε μετά η μαμά μου να φορέσω τη φούστα που ήθελα και αναγκαστικά φόρεσα το φόρεμα που φτάνει μέχρι το πάτωμα και τώρα δεν απαντάει και ο Δημήτρης. Ακούω το τηλέφωνο μου να χτυπάει είναι ο Δημήτρης θυμωμένη τον ρωτάω που είναι και αυτός μου λέει πως σε 10 λεπτά θα είναι εκεί που είχαμε κανονίσει. Βλέποντας τον θυμάμαι τη ζήλια του κυρίου Αλέξη όταν νόμιζε πως παίζει κάτι μαζί του. "Θα αποφασίσουμε ποτέ που θα κάτσουμε;""εγώ σου είπα που θέλω" " Ναι μόνο που εκεί που θέλεις είναι γεμάτο φοιτητές τι θα κάνουμε εκεί;"ειπα εκνευρισμενη. "Πω ξεκόλλα δεν θα σε δείρουν" "αντε καλά αλλά αν μου κολλήσει κανένας εσύ θα καθαρίσεις" "κομπλέ" για αρχή είναι καλά είναι σχεδόν άδειο μαγαζί και έτσι νιώθω πιο άνετα. Συναντάω κάτι φίλες μου και μας προτείνουν να κάτσουμε μαζί τους. Όσο μεγαλύτερη παρέα τόσο το καλύτερο!! Η εριγωνη ζητά το λογαριασμό. Εγώ ανοίγω την τσάντα μου για να βγάλω λεφτά και βλέπω τη γιωργια και τη Δέσποινα να κάνουν το ίδιο. Ψάχνω τα λεφτά μου νευρικά και ξαφνικά βλέπω στο απέναντι τραπέζι ένα γνώριμο κεφάλι. Δεν μπορεί; Ένας έχει αυτό το σωματοτυπο το ξυρισμένο κεφάλι στα πλάγια τα πυκνά καστανά μαλλιά στο πάνω μέρος του κεφαλιού του τα καλό γυμνασμένα χέρια κρυμμένα στα μανίκια του φούτερ σηκωμένα μέχρι το αγκώνα το κλασικό τζιν που καταλήγει στα μαύρα Stan Smith . Όχι δεν είναι αυτός. Αποκλείεται! Σκουνταω βιαστικά τον Δημήτρη και του ζητάω να πει δυνατά το όνομα Αλέξης για να δω αν θα γυρίσει. Μετά από 3 λεπτά και αφού του υποσχέθηκα ότι θα του πω ποιος είναι ο Αλέξης βάζει το κινητό του στο αφτί και κάνει ότι μιλάει "που είσαι ρε Αλέξη;'' φωνάζει και θέλω να κρυφτώ από την ντροπή μου. Παρ όλα αυτά Κοιτάζω αν θα γυρίσει βλέπω το κεφάλι του να γέρνει προς τα αριστερά κοιτάζει πίσω και υποκρινομαι ότι μιλάω με την Δέσποινα δεν κρατιέμαι όμως και ρίχνω μια κλεφτη ματιά τον κοιτάω στα μάτια και παίρνω το βλέμμα μου μακριά. Ναι είναι αυτός! Δεν μπορώ να το πιστέψω! Χαμογελάω πλατιά αλλά και νιώθω άβολα ταυτόχρονα τώρα τι κάνω τον χαιρετώ; δεν υπάρχει περίπτωση μπροστά στους φίλους του. Και αν με είδε θα φανώ αγενής. Κάνω ότι πάω τουαλέτα και περνάω από δίπλα του. Άμα θέλει να με χαιρετήσει να το κάνει ο ίδιος. "Επ Αναστασία; " "κυ-κύριε Αλέξη τι τι κάνετε;" σηκώνεται μου πιάνει το χέρι και με φιλάει στο μάγουλο! "Τι κάνεις εσύ εδώ;'' με ρωτάει "αφού σας είχα πει ότι θα βγω '' με πλησιάζει και το πρόσωπο του αγγίζει το δικό μου. Μου ψυθιριζει στο αυτί "μαθήματα δεν έχεις;"αρχίζω να γελάω ''εε καλά πήγαινε μην σε κρατάω""Καλά να περάσετε '' είπα και κατευθύνθηκα
Προς το τραπέζι . Κάθομαι στην καρέκλα και επιτέλους ηρεμώ γυρνάει μου κλείνει το μάτι και μένω να τον κοιτάω σαν χάνος Αχχχχχ!.