... "benim sevgilim var canım" ama ama nasıl yani nerden anladı ki ondan hoşlandığımı da böyle dediğimi. Hemen yanıt verdim titreyen sesimle: "ıııı başka bir şey soracaktım" dedim ve yeniden ummadığım bir tepki aldım: "üfff seninle uğraşamam" dedi ve benim kalbimdeki yerini kaybetti. Ben hemen oradan uzaklaştım. O kızı sevmek yerine gitgide nefret etmeye başlamıştım, ben kelimelerimi toparlamaya çalıştıkça beni o masaya gömmeye çalıştı, zaten gömdü de. Aradan bir saat geçtikten sonra biri ile bir not gönderdi ilkokul çocukları gibi. O notta da 15 dakika sonra arka bahçede buluşalım yazıyordu ve tabi altında da ismi. Dediğini yapmadım bende ona nefret söylemleri yazan bir not gönderdim, resmen ilkokul üç gibi notlaştık. Bir cevap gelmedi okul bitti eve gitmek üzere yürüyordum sonra izban beklemeye başladım o da yanıma geldi. Bir şey demedi, bende çıt çıkarmadım. Tren geldiğinde kolumdan tutup çekiştirdi ve binmeme izin vermedi. Durakta bir iki treni kaçıran dışında kimse yoktu. "Özür dilerim, böyle yapmak zorundaydım" dediği anda mantıklı bir açıklaması olduğunu öğrendim ve dudağımı dudağına yaklaştırdım ama öpmedim sonra "doğruyu söyle senin sevgilin var mı?" dedim o da yok dedi sonra tren geldi ve birlikte bindik nereye gideceğini sorduğumda "Karşıyaka" cevabını aldım. Bende ondan bir sonraki durakta ineceğim hâlde onunla birlikte indim elimi tuttu o kız olarak benden daha istekli idi. Hayal kırıklığı ile başlayan günüm kahkahalarla sona erdi. Bir kaç şey daha oldu tabi Karşıyaka Çarşısı'nda bir iki turladık. Resmen sevgili olduk mutlulukla eve giderken o da ne Melek'ten bir mesaj! Büyük bir zevkle açtım ama...
Devam Edecek
