Wrong Timing

Chapter 37

Mandy POV

"Di ka pa ba tapos,diyan sa ginagawa mo?" Napatingin ako sakanya its been two years maraming nag bago sa buhay ko lalo na siya

"Bakit,anong kailangan mo?" Binalik ko ng tuon ang ginagawa ko

"Eh!kasi naman si harold hindi pa nakakarating galing sakahan na bored naman ako sa bahay kaya pumunta ako dito" para siyang bata ngayon kong umasta kasi nga po buntis yang babaetang yan

"Nako-nako charlot alam ko na kong bakit nandito,wag mo na ngayon kasi naglalaba pa ako" napasimangot naman siya sa sinabi ko

"Sige na,mandy" sabay yogyog sa balikat ko

"Hindi kita makukunan ng mangga ngayon,pumunta ka nalang kay kuya marlon marami yong nakuhang mangga bagong kuha lang" lumiwanag naman ang mukha niya at ngumiti

"Yes!salamat the best katalaga mandy,hindi ko makita kong bakit di ka pa binabalikan ni ven samantalang humingi kana ng tawad" napahinto ako sa sinabi niya sa huli

Napatawad na kaya niya ako?mahal pa ba niya kaya ako?babalikan kaya niya ako?

Umiling nalang ako sa mga katanongan ng isip ko,na aalala ko nanaman ang nangyari noong past 2 years kong bakit naging ganito ang lahat

"Kuya marlon salamat pala sige uwi na ako" pasado alas otso na ng gabi dahil napasarap ang kwentuhan namin ni kuya

Habang nag lalakad ako na aninag ko si silver nasa gate ng bahay ni kuya

"Oh!silver anong ginagawa mo dito?" Nagulat ako ng bigla niya akong niyakap at humihikbi

"Mandy" amoy na amoy ko ang alak sa bibig niya

"Silver lasing ka!" Di niya ako pinansin,ilang minuto kaming ganon posesyon kaya napag pasyahan kong ihatid nalang siya sa bahay nila

"Anong,nangyari diyos ko" nag aalalang sabi ng ina ni silver

"Ihahatid ko na po siya sa kwarto niya" tumango naman ito at sinabing ako na ang bahala sa anak niya dahil kailangan niya na matulog,tumango lang ako

"Mandy,mahal kita" sabi ni silver habang hinihiga ko siya sa kama

Hinubad ko na ang damit niya,aalis na sana ako ng bigla niyang hilain ako pahiga,agad naman siyan pumaibabaw sa akin

"Mandy mahal kita, mahal na mahal!mandt ako nalang" agad akong umiwas ng tingin sa kanya

"Silver,lasing kalang..pwede bang umalis kana dahil uuwi na ako naghihintay na ang taong mahal ko sa bahay" kita ko sa mata niya ang galit at sakit

"No!mandy mahal kita" gigil niyang sabi sa akin

"Silver mahal kita,pero bilang kaibigan lang yon lang,kaya pwede ba silver tanggapin mo naman yon" singhal ko,mas lalong sumiklab ang galit niya kaya hinalikan niya ako ng marahas

"Ano ba silver,tumigil ka silver!" Pilit kong manlaban pero hinawakan niya lang ang magkabilang kamay ko

Patuloy parin siya sa panghahalik hanggang umabot sa leeg

"Silver!tumigil kana please" piyok kong sabi pero tila isa siyang binggi

Naramdaman kong pumasok ang isang kamay niya sa t-shirt ko naalarma  naman ako

Di ko mapigilang di umiyak dahil sa takot

"Silver,wag mong gawin sakin to parang awa!ikaw lang ang matalik kong kaibigan dito na pinagkakatiwalaan ko sana wag mong sirain ang tiwalang yon" napahinto naman siya at tinignan ako

"S-sorry mandy,sorry" agad siyang umalis sa ibabaw ko at napahilamos sa mukha,agad naman akong tumakbo palabas sa bahay nila

Simula noong gabing yon kinalimotan ko na,pero parang bangongot ang lahat may nagpadala ng kahon at may mga letrato doon,si silver at ako ang nasa letrato noong gabing yon para kaming nagtatalik

"Ven!parang awa wag mo akong iwan" halos ma dapa ako sa paghahabol sa sasakyan nila pero di ko talaga ma abotan

Naramdaman ko nalang may yumakap sa akin sa likod si silver pala iyon,sumiklab ang galit ko sakanya

"Bitawan mo ako,hayop ka!" Tinulak ko siya at malakas na sinampal

"Kasalanan mo ito eh!kong marunong kalang tumanggap ng katotohanan na kaibigan lang ang kaya kong ibigay sana di naging ganito,ang damot mo ang damot damot" sinampal ko pa siya ng isang besis,lumuhod siya sa harap ko at niyakap ang binti ko habang umiiyak

"Sorry,mandy nag mahal lang naman ako eh!masama bang magmahal ng todo" pilit ko tinutulak siya pero na bigo ako

"Nag mahal ng todo,silver naman dahil diyan sa pagmamahal mo sa akin ng todo nawasak ang pangarap kong makasama habang buhay si ven dahil sa karamotan mo" sigaw ko habbang umiiyak

"Sorry,mandy patawad di ko sinasadya,kong naging madamot ako please!mandy patawarin mo ako...pangako lalayo na ako sayo at tatanggapin ko na hanggang kaibigan lang ako" kita ko sa mata niya ang labis na lungkot kahit na umiiyak siya

Hindi lang to kasalanan ni silver pati rin ako dahil naging duwag ako,hindi ko nasabi sakanya ang totoo

Napaiyak ako ng todo,niyakap ako naman ako ni silver,hindi dapat si silver ang sinisi ko dapat ako dahil duwag ako takot na mawala si ven,pero anong nangyari tuluyan na siyang umalis sa piling ko