Bir hikayem var . " Anlatsam dinler misin ? " diye sordum ayna da kendime çünkü kendimden başka beni dinlicek beni anlicak yoktu ..
Evet. Ben anlatıyorum kendi içimde ki çocuk beni dinliyor .. Birini sevdim ve o herkesin içinde bana tek gerçek herkesin içinde bana çok farklı geliyordu onu yaşarken o saniyeler hiç bitsin istemiyordum . Ben bu zamana kadar çok kişiyle tanıştım çok kişiyle göz göze geldim ama o çok farklı bakıyordu ...
" O benim gözüne baktığımda içine yolculuk ettiğim tek insandı . "
Evet. Şimdi o gözlere noldu diceksen çocuk .. O gözleri artık bulamıyorum sokağa çıkıyorum arıyorum ama yok nereye gittiğini bilmiyorum ama galiba ben o gözleri boğdum . Gözlerine deniz yapıp o sularda boğdum .. Ben bu kadar kötü biriyken o gözler bana gelir mi bulabilir miyim çocuk!!
Söylesene ...
Bulamam bende biliyorum ama ben kendi sözlerimle kendimi avutuyorum sen yokken ..
İnsan hayata nasıl bakarsa öyle görürmüş sen önüne bakarken ben uzakları ezberledim . Sen olanlarla ilgilenirken ben olmayanları aradım . Sen bana normal bakarken ben senin gözünün içinde bir dünya kurdum . Evet . Çocuk şimdi ben dünyasız kaldım sen kalpsiz bir beden de hapis ...
Sana sesleniyorum dünyamın katili .. Dünyamı zaten aldın yıktın ama bu bedeni neden kalpsiz bıraktın neden ?!
