Declined

1. leaving?

Teresa
"Urgh! Jij bent zo onromantisch!" Zei ik terwijl ik mijn handen dramatisch voor mijn gezicht deed. "Tja, sorry hoor. Ik geloof er gewoon niet meer in. Ik hoef geen mate. Nooit gewild ook!' Zei Chase schouderophalend. "Als je denkt aan mijn ouders begrijp je me wel." Zei hij zuchtend. Mijn blik verzachte en ik keek hem begripvol aan. We lagen op mijn bed. Ik lag met mijn hoofd op Chase's borst.

"Hoe dan ook, ik wil wel een mate! Ik heb het er al met mijn moeder over gehad. Als ik vijftien ben ga ik hem zoeken!"

Chase schoot overeind en ik viel van het bed. "Au!" Zei ik verontwaardigd. "Sorry, maar je bent al over één jaar vijftien en je kan toch nog helemaal niet overleven buiten armania! En bovendien laat je mij hier dan ook gewoon achter!" Hij stak me zijn hand uit en trok me weer op het bed. Hij keek me verschrikt aan. "Precies wat je zegt, het is pas over één jaar en je kan met me mee!" Zei ik. Hij keek bedenkelijk. "Ik denk niet dat ik hier weg wil." Zei Chase uiteindelijk. Ik knuffelde hem. "Het komt wel goed. Als de tijd rijp is, praten we er wel over. Maar nu niet! We zijn jong! Kom op, we gaan zwemmen! "Zei ik, terwijl ik Chase lachend mee trok en naar het zwembad leidde.

Ik glimlachte. Dat waren goede tijden. Ik pakte mijn thee en warmde me eraan. In mijn appartement was het koud. Het bestond uit drie kleine kamers. Een badkamer, slaapkamer en woonkamer. En alles niet groter dan een normale woonkamer. Maar het was tijdelijk en tot nu toe een van de beste die ik had gehad.

Ik herrinnerde me het gesprek met mijn moeder nog.

"Wil je echt weg?"

Ik knikte. "Ik wil de wereld zien en mijn mate ontmoeten. Na al die verhalen over hoe jullie elkaar vonden wil ik het ook!" Zei ik beslist. "Maar je bent pas viertien!" Zei mijn moeder. "Ik ga toch ook pas als ik vijftien ben en dat is normaal." Zei ik tegenstribbelend. "Ja, volgens de wolven regels, maar niet volgens die van de mensen. Wat zullen ze wel niet denken als ik jou op je vijftiende laat reizen in je eentje! " begon ze. "Ze zullen me de slechtste moeder ooit vinden!" Zei ze. "Maar er wonen hier ook wolven! Die zullen het wel begrijpen." Zei ik dood normaal.

"Ja maar je moet het ook nog aan de Alpha vragen!" Zei ze wanhopig. "Mam...alles komt goed. Je probeert telkens excuses te vinden om me niet te laten gaan. Maar ik ben geen klein kind meer. Je moet me ooit toch laten gaan. En wat betreft dat Alpha gedoe. Dat komt wel goed. Ik praat wel met Chase en dan praat hij met zijn vader. Oke? " zei ik snel.

Ze zuchtte en leunde tegen de muur van mijn blauwe slaapkamer. "Oké dan, het is gewoon zo moeilijk voor me om je te laten gaan." Zei ze terwijl ze met haar hand over mijn wamg streek. Ik glimlachte. Ze zuchtte. "En je vader?" Vroeg mijn moeder. "Ik heb het hem al verteld. Hij vond het goed." Zei ik. Ze schudde lachend haar hoofd. "Jouw vader is ook zo snel over te halen. Waarschijnlijk ook om dat hij het zelf heeft gedaan." Zei ze glimlachend. "En kijk eens wat daarvan is gekomen!" Zei ik lachend.

Toen had ze me eindelijk laten gaan. Ik schrok toen ik op mijn telefoon keek. 3 gemiste oproepen van Chase. Ik was hem vergeten te bellen. Hij was ook zo snel bezorgd. Ik rolde met mijn ogen. Gek mens. Ik toetste zijn nummer in en na één keer overgaan nam hij al op.

"Godzijdank! Tess, ik dacht echt dat je dood was!" Hoorde ik hem zeggen.

"Jij kan ook overdrijven.." Zei ik zuchtend.

"Niet waar! Hoe moet ik anders weten hoe het met je gaat!" Zei hij verontwaardigd.

" Oke..oke."

"Het jaarlijkse lente bal kont er weer aan. Je kan zeker niet komen hè? " zei hij.

Hij wist het antwoord al. Toch klonk er nog hoop door in zijn stem. Hij moest eens weten dat het nu misschien toch ging lukken.

Het eerste hoofdstuk! Hope you like it. Helaas de vakantie is afgelopen maar jullie hebben nu tenminste wel een hoofdstuk! Comment en vote♥♥ bye.