Declined

8 Responsebilities

Chase

"Ze deed wat!" Schreeuwde ik terwijl ik een huilende Gaia stevig bij haar schouders pakte. "Het is jouw schuld!" Riep Gaia huilend. Ja...dat was misschien wel waar.. "Je weet best dat ik haar niet wilde kwetsen of wegjagen!" Zei ik geërgerd. "Ze is gewoon weg gegaan. Ze heeft de verbinding verbroken. We weten niet waar ze is!" Riep Gaia. Ik rende weg mijn huis in, naar mijn kamer. Gaia rende me geschokt achteraan. "Wat doe je?!" Riep ze terwijl ik mijn spullen in een tas aan het stoppen was. "Ik ga haar achterna!" Zei ik terwijl ik me omdraaide en haar doordringend aankeek. Gaia stond er stil bij een wazige blik in haar ogen. Toen veranderde die en kreeg ze een scherpe blik in haar ogen. "Ik ga mee!" Ik schudde mijn hoofd. "Nee." Ik pakte haar bij haar schouders. "Jij blijft hier, het is te gevaarlijk en je zou ons toch alleen ophouden. "Niet waar!" Zei Gaia boos.

Ik wilde er niet op reageren. Ik liep gewoon langs haar en luisterde niet naar haar geschreeuw. Toen rende mijn moeder naar buiten. "Chase, je kan niet weg. In ieder geval niet nu je nog geen Alpha bent. Je hebt verantwoordelijkheden hier! Je vader is over een paar dagen al geen Alpha meer en als Alpha ben je ook sterker dan nu. Dat is in je voordeel." Zei ze. Ik vloekte, ik moest nu echt blijven. Maar ik wilde naar Teresa. Ik kon haar niet nog een keer alleen laten. Anders was ik haar echt voorgoed kwijt. Ik schreeuwde uit frustratie. Mijn borst ging wild op en neer. "Oke dan...Maar ik ga meteen nadat ik Alpha ben!" Waarschuwde ik. Mijn moeder schudde afwijzend haar hoofd, maar ging er niet tegen in.

"Wanneer kan het geregeld worden?" Vroeg ik. "Het snelst is deze woensdagavond." Zei ze. "En dan is het alsnog heel lastig om het snel te regelen." Ik kreunde, dan moest ik nog drie dagen hier blijven. "Best. Maar geen dag later!" Zei ik. Mijn moeder lachte zachtjes in zichzelf. "Wat is er?" Vroeg ik. "Je gedraagt je gewoon al als een echte Alpha. Heel commanderend. Ik wist wel dat je het in je had." Zei ze glimlachend terwijl ze weer terug naar het huis liep. Maar wilde ik dat wel. Ik wist niet of het nou een goed ding was of niet. Want god ik wilde echt niet zo worden als pap. Ik liep al weg richting de bibliotheek, als ik Alpha zou worden, moest ik wel weten wat ik moest doen en hoe ik Armania van ver af moest besturen.

"Chase Moonshine! We zijn nog niet uitgepraat!" Riep Gaia. Oh..ja..zij was er ook nog. Ik draaide me langzaam om. Woedend staarde ze me aan. "Je blijft nu tenminste ook hier, maar het is wel mijn zus. Ik ga gewoon mee!" Zei ze met vuur in haar ogen, wat Teresa soms ook had als ze iets persé wilde. "Remember, ik word Alpha. Ik kan je commanderen om te blijven." Zei ik. Gaia's ogen vernauwede zich. "Dat is een hele vuile streek." Siste ze. "Aangezien je niet luistert, heb ik geen andere keus. Het spijt me." Zei ik koel, toen keerde ik me om en liet Gaia alleen achter. Ik voelde me schuldig, maar ze kon echt niet mee. Dat zou te gevaarlijk zijn. Bovendien kon haar moeder het waarschijnlijk niet aan als beide dochters weg zijn vanwege mij. Als ik het zo dacht klonk het inderdaad een beetje badass. Misschien zelfs iets meer dan een beetje...

In mijn eentje zat ik in de bibliotheek te lezen. Ik miste Teresa. Ik had al langer dan dit zonder haar moeten zijn, maar toch voelde dit langer dan al die jaren bij elkaar. Toen had ik haar hart niet gebroken. Oh god..Ik hield echt van haar..alleen ik was er niet zeker van dat het liefde was, meer broederliefde. Hoewel..ik moest toe geven dat ik haar wel heel knap vond en schattig en ik voelde soms tintelingen als ik haar aanraakte en vlinders, maar dat was waarschijnlijk gewoon de mate band.. toch had ik soms echt gevoelens voor haar zoals die keer dat we gingen zwemmen.

"Kom dan watje! Het water is heerlijk!" Riep Teresa terwijl ze om zich heen spetterde. Ik glimlachte. De zon scheen mooi op haar natte huid. Ze glinsterde helemaal. Ze was prachtig. Ik rende naar het water en dook erin. Het water voelde koel op mijn warme huid. Verfrissend. Ik kwam boven en zwom naar Tess. "Daar ben je dan eindelijk." Zei ze. Ik lachte en trok haar tegen me aan. "Het duurde even..maar nu ben ik er." Zei ik. Ze voelde heel breekbaar in mijn armen. Haar ogen werden zacht en er verscheen en dromerige blik in haar ogen. "Zou je me altijd komen halen?" Vroeg ze. We waren pas veertien, maar ik wist het antwoord al. "Ja, altijd."

Zo lief! Eigenlijk hield hij toen al van haar. So cute! Ik probeer regelmatig te schrijven. Ik doe echt m'n best. Maar soms loop ik gewoon vast, okè? xx Bye ly