Declined

20. Escape

Chase
Daar stond ik dan weer, na 10 jaar was ik toch weer terug. Het kasteel was precies zoals ik me herinnerde. Enorm, intimiderend, royaal en koud. Het was geen kasteel waar je je thuis voelde. Althans ik niet. Te veel, zonder liefde. Want alleen ik en mijn vader wisten wat daar was. Bruce. Niet iemand met wie je ruzie wil. Ik had hier nooit terug willen komen. Ik haatte deze plek, het bracht herrineringen terug die ik zo graag wilde vergeten. Een dubbelleven. Één in een vredig huis met mijn moeder en één in een kasteel met mijn vader en Bruce.

"Chase!" Verschrikt keek ik op, terugkerend naar de realiteit. "Hé! Hallo!?" Zei Gaia zwaaiend voor mijn ogen. Ik zuchtte. "Stop maar, ik ben er weer." Zei ik. "Maar goed ook! Je moet je focussen, anders verloopt dit ppan heel anders." Zei ze. "Ik weet het! Kom." Zei ik terwijl ik al begon weg te lopen. Ik liep om het kasteel heen en ging richting een muur. Hier was het, de enige andere ingang van het kasteel, dan de hoofdingang. "Mmm.." Ik wist even niet meer hoe ik erin moest. Kom op Chase! Tessa heeft ons nodig! Ik irriteerde me rot aan hem. Alsof ik dat zelf niet al wist. "Ja..ja" mompelde ik. "Wat?" Vroeg Gaia. "Zei je iets?" Ik schudde mijn hoofd en streek met mijn hand over de muur. "Gast, wtf ben je aan het doen!?" Ik draaide me geërgerd om. "Wil jij het doen!?" Snauwde ik. "Nee. Maar Alissa kan dit niet zonder ons." Zei Gaia met haar armen over elkaar. Ik zuchtte en ging verder. Daar! Een krak in de muur. Ik zette mijn vingers erin en begon het eruit te klauwen. Een kleine zilveren sleutel glipte tussen mijn vingers door. Ik vloekte. Het liet een brandplek achter. Langzaam heelde mijn huid weer en schudde ik mijn hand, alsof ik zeker moest zijn dat het weer oke was. "Wie maakt er nou een zilveren sleutel!? Terwijl hij een wolf is." Zei Gaia terwijl ze een wenkbrauw op trok. Ik rolde met mijn ogen. "Iemand die wil voorkomen dat andere wolven het pakken." Zei ik. "En dat is waarom ik dit bracht." Ik pakte leren handschoenen uit mijn jas en deed ze aan. Ik zocht verder naar het sleutelgat. Three steps backwards, Ten steps right and then the oh so bright light. Bright light. Niet de maan, vader en Bruce haatte het licht. Nooit geweten waarom, we zijn wolven, geen weerwolven die alleen veranderen bij volle maan. Bright light. Wat was hun heldere licht. Toen wist ik het weer. Vuur. Ze zette graag dingen in brand. Hele dorpen afgebrand tot de grond. "Gaia! Pak wat hout." Eisde ik. Gaia fronsde maar ging toch wat hout pakken. Ze gaf het aan me en ik begon een vuur te maken. Er ontstond een klein vuur. Ik pakte een grote stok en deed het in het vuur daarna doofde ik het weer, voor het geval dat. Ik wilde liever niet het hele bos afbranden. Ik ging met de stok langs de muur. Een deel vloog in brand. Olie was in de gaten gedaan. Een brandend sleutelgat. "Done." Zei ik grijnzend. Gaia lachtte. "Goed gedaan, Chase." Ik pakte de sleutel op en deed het in het sleutelgat, waar het meeste vuur al was gedoofd. Toen duwde ik hard en de muur ging open. Een gang werd zichtbaar. Ik belichtte het met de stok. Ik pakte de sleutel en deed het in mijn jas. "Let's go." Zei ik en ging de gang in. Gaia volgde en de muur ging weer dicht achter haar.

Alissa
Ik teleporteerde me naar binnen. Nu maar hopen dat Chase en Gaia ook binnen kwamen. Ik had met ze mee willen gaan, maar Chase wilde dat ik bepaalde dingen eerst deed. Ik liep naar de tuin. Daar ergens was een hutje. Ik liep er heen en zocht. Een roos. Een blauwe roos. Blijkbaar had Chase zijn vader ooit iemand zien neer steken met een van die doorns. Diegene werd nooit meer wakker. Hij was niet dood, maar sliep. Net doornroosje, alleen hier werd je wel gewoon oud en ging je langzaam dood. Je zou alles nog kunnen voelen. Ik rilde. Dit was niet wat ik zou doen, dit was nog erger dan de dood zelf. Gelukkig was ik Nephilim en was ik zowat onsterfelijk. Uiteidelijk vond ik de roos, ergens verscholen achter een paar planken. Mijn magie voelde zich erdoor aangetrokken. Ik pakte de roos voorzichtig op, ik wilde me natuurlijk niet laten steken. Ik was dan wel Nephilim, maar toch nam ik liever het zekere voor het onzekere. Toen liet ik het los, het viel niet op de grond, maar het bleef zweven..handige van magie. Zo liep ik geen enkel risico. Ik liep weer terug terwijl de roos voor me uitzweefde.

Teresa
"Wakker worden!" Ik schrok wakker van Bruce's ruwe stem. Hij greep m'n arm vast en begon de ketenen los te maken. Ik was weer in de kamer. "Wat doe je?" Zei ik verward. "We moeten gaan. Nu." Zijn stem dulde geen tegenspraak. Ik stond op en deed wat hij beval. Misschien kunnen we nu een uitweg vinden. Misschien. Beste om nu maar te doen wat hij zei en een oog open te houden. "Wat is er aan de hand, Bruce?" Zei ik terwijl ik hem volgde door de gangen van z'n kasteel. Bruce schudde zijn hoofd met een boze blik in zijn ogen. "Lijkt erop alsof je je zin hebt gekregen." Mompelde hij. Ik hapte naar lucht in shock. I knew it! Chase! Ik keek om me heen. "En je denkt dat ik nu gewoon rustig mee ga? Ben je helemaal gek geworden ofzo!" Riep ik. Ik begon tegen te stribbelen. "Chase! Ik ben hier!" Bruce draaide zich om. Hij keek me aan met een blik die ik niet kon lezen. Verdriet? Woede? Liefde? "Ik kan niet blijven rennen. En jij ook niet." Zei hij kalm. "Het is tijd." Ik fronsde. "Tijd?" Hij draaide zich om en begon weer verder te lopen. We liepen naar de grote hal en dat is waar drie gedaantes ons te gemoet kwamen. "Chase!" Riep ik vol geluk. Het deed nog steeds pijn, maar hij was en bleef Chase. Chase zag me en begon te rennen. "Laat haar gaan, Bruce." Gromde hij. "Wacht, je kent hem?" Zei ik. Maar voor hij antwoord kon geven, zag ik mijn kleine zusjs. "Gaia!?" Gaia stond naast Chase met een ander meisje. Ze gromde naar Bruce. "Blijf met je poten van mijn zus!" En dat is waar de chaos uit barste.

Ik heb dit letterlijk jaren geleden geschreven. Het spijt me heel erg. Maar ik vind dat jullie recht hebben op het einde. Hierna komt nog een epiloog en dan is het boek klaar. Het plan was om ook nog een tweede boek te maken, maar dat was, again, jaren geleden. De kans hierop is klein. Vele dingen zullen nu misschien wel onbeantwoord blijven, maar als jullie het echt willen zal ik zien wat ik kan doen.