Declined

14. Fight

Chase
Ik boog door mijn knieën en gromde naar ze. Goddammit! Waar was ik mee bezig! Ik kon dit nooit in mijn eentje! We hebben geen keus, Chase. We moeten wel door. En ja hoor. Hij had weer eens gelijk. Tuurlijk heb ik gelijk, ik heb altijd gelijk. Ik ben de slimste van ons tweeën! Niet waar! Wel! En let nou maar op! Er komen een paar rogue's van de zijkant!

Het klopte. Het waren er een stuk of vijf. Ik draaide me bliksemsnel om en gaf ze met mijn klauw een harde klap, allemaal tegelijk. Ze gromde, maar bleven toch een beetje uit de buurt. Alle wolven gingen om me heen cirkelen en ik zat vast. Ik zocht naar een doorgang, maar die was er niet! Verdomme! Een wolf, vlak voor me, shifte terug en werd weer een man. Hij was ongeveer 30 jaar. Hij deed vlug een paar kleren aan en keek me daarna grijnzend aan. 'Tuh tuh tuh! Dom wolfje!' Wat nou,wolfje! We zijn
Alpha's! Alex was woedend. Ik voelde mezelf grommen zonder dat ik het bewust deed. Alex had de leiding genomen. En dat doet hij zelden, als hij het doet dan is hij meestal heel opgewonden of heel boos, zoals nu het geval was.

'Oh kom op, ga nou niet grommen! Kunnen we geen vriendjes worden.' Zei de man spottend. Alex probeerde naar hem toe te gaan, maar de rogues stonden voor hun meester, althans ik dacht dat het hun meester was. 'Ho niet zo snel, wolfje. Wij hebben hier de leiding. Onze meester had gelijk. Je kan erg opvliegend zijn, wel je wolf dan.' Alex keek hem verward aan. Welke meester? 'We moesten hem jou brengen. Dus je kan maar beter meewerken, want winnen zul je toch niet!' Zei hij terwijl zijn ogen zich vernauwde. Daar had Alex dus schijt aan. Hij ging door zijn achterpoten en sprong. In vecht situatie's, als deze, was het handig als Alex het overnam. Ik twijfelde nog wel eens, want ik deed niet graag mensen pijn. Alex kon het niet veel schelen, hij deed het gewoon zonder na te denken.

De man shifte gauw terug, maar Alex had hem al tegen de grond gedrukte en haalde uit naar zijn hals. Een diepe streep bloed dwarrelde van de wolf's hals. Alex haalde nog en keer uit, maar de andere rogue's gingen zich er nu ook mee bemoeien. Ze sprongen op hem en beten en klauwde. Alex raakte hevig gewond. Ik voelde dat Alex wegglipte en dat ik weer de leiding had. Alex had te veel pijn. Hij moest rusten. Maar ik voelde die pijn ook. Het was tenslotte toch mijn lichaam. Ik hapte en sloeg. Ik verwonde er een paar en doodde er een paar, maar ze waren met te veel. Een scherpe pijn in mijn buik deed me janken. De man had een zilveren mes in mijn buik geramd. Op mijn vacht verscheen een grote rode plek.

Het deed zo'n pijn. Ijzer maakte me zwak. Ik voelde mijn lichaam de grond raken. Het zand voelde koel aan onder mijn warme bebloedde vacht. Het bos rook heerlijk. Ik focuste me op die dingen. Want ik wilde niet ongelukkig doodgaan. Ik dacht aan Teresa en wilde opstaan en door vechten om haar nog één keer te zien. Haar lach. Haar ogen. Haar geur. Haar huid. Alles! Ik wilde haar knuffelen. Ik wilde haar zelfs zoenen. Maar ik kon het niet. Ik deed mijn ogen dicht en sloot de pijn en het roemoer uit. Ik voelde dat ik werd opgetild. Blijkbaar wilde die meester me nog wel net levend hebben.

Ik wist niet zeker of ik daar nou blij mee moest zijn of niet. Waarschijnlijk niet. Ik zou dar wel gemarteld worden ofzo en dan zou ik wensen dat ze me hier vermoord hadden. Opeens zag ik een fel licht achter mijn oogleden. Ik voelde dat ik werd losgelaten en viel. Ik opende moeilijk mijn ogen. Ik zag een vrouw die heel sierlijk bewoog terwijl ze rogue's doden. Ze gaf licht, heel wit licht. Ze droeg een zwaard en die gaf ook licht. Heel blauwlicht dat een elektrische stoot gaf tegen wolven die er in de buurt kwamen. Ze was zo mooi en ook zo gevaarlijk.

Overal vluchtte wolven dieper het bos in. Tot er niemand meer over was. Ze hadden me alleen gelaten. Bij haar! Was ze slecht? Was ze goed? Ik wist het niet. En op dat moment kon het me ook niets meer schelen. Ze liep naar me toe en legde een hand op mijn kop. 'Rust uit....slaap wel...we hebben nog een lange reis te gaan...Chase Moonlight..' Fluisterde ze. Haar stem was zacht en klonk als rinkelende belletjes. Als muziek. Ik deed wat ze zei en liet de duisternis me eindelijk verslinden.

Dat klinkt zo slecht nog niet of wel? Hoop dat jullie het leuk vonden. Rea's zijn altijd welkom! Xx bye💞