Declined

15. Poison

Teresa
Ik kon het niet laten en had van het eten gegeten. Het was heerlijk. Ik had zo'n honger. Het was alleen heel dom van me. Ik had hem ook nooit moeten vertrouwen, want natuurlijk had hij ermee geknoeid. Eerst voelde het goed en was mijn maag eindelijk gestopt met knorren, maar na een paar uur begon ik me misselijk te voelen. Ik kreeg enorme hoofdpijn en begon sterretjes te zien. De hele kamer draaide en ik zag nog net iemand de deur openen en naar me toe rennen, toen ging ik knock out. 

Gefluister en zacht gemompel. Iets kouds en nats lag op mijn voorhoofd. Ik wilde mijn ogen wel open doen, maar het lukte niet. Ik was te moe. Ik begon zachtjes te bewegen.  'Ssst...rustig maar..' fluisterde een heel bekende stem, vlak bij mijn oor. Dat was veel te dichtbij. Ik deed nu wel geschokt mijn ogen open. Welliswaar met veel moeite. Eerst was mijn zicht nogal wazig, maar langzamerhand zag ik het bekende donkere haar van Bruce. Zijn gezicht was maar een paar centimeter van me vandaan en ik keek recht in zijn mooie bruine ogen. Damn..hij was knap. Eerst wist ik niks uit te brengen, maar nadat ik mezelf flink op me kop had gegeven voor hem knap te vinden, schoof ik weg van hem en ging ik recht op zitten. Althans dat probeerde ik. Ik viel weer terug, tot ik opeens een sterke hand onder mijn rug voelde, die me omhoog duwde. Bruce schoof dichterbij en hield me vast. Ik leunde tegen hem aan. Ik wilde het eigenlijk helemaal niet, maar ik kon niet echt veel anders. 

'Ga weg..' zei ik zwak. Ik schrok een beetje, want mijn stem klonk heel schor. 'Het spijt me, maar ik ga niet weg tot jij weer beter bent.' zei Bruce. 'Nou het is anders wel jouw schuld dat ik ziek ben!' zei ik nu boos. Hij draaide me om in zijn armen waardoor ik hem nu aan keek. 'Waar heb je het over?' vroeg hij verbaasd. Dit ging echt te ver. Eerst vergiftigde hij me en dan gaat hij ontkennen. 'Oh, je weet best waar ik het over heb, klootzak!' zei ik terwijl mijn ogen zowat vuur spuwde. Hij begon nu ook boos te worden. 'Het is niet mijn schuld dat je ziek bent! Dat komt door jezelf!' Ik lachte sarcastisch. 'Oh, dus volgens jou heb ik mezelf vergiftigd! Ja, dat klinkt echt logisch!' zei ik cynisch. Hij keek me aan alsof ik gek was. 'Dus daar ging het om! Je denkt dat ik je vergiftigd heb! Nou verrassing dat heb ik niet!' zei hij terwijl hij me bloedserieus aankeek. Nu begon ik toch te twijfelen, maar hoe kon het dan anders? 

'Hoe kon het dan?' Hij keek me nu boos aan. 'Het komt doordat jij jezelf bijna dood heb laten verhongeren. Toen je maag opeens weer gevuld was, raakte het van slag en werd je ziek. Het is al vijf dagen geleden en ik heb de hele tijd je kots moeten opruimen, wat je waarschijnlijk totaal vergeten bent! Je zou dankbaar moeten zijn!' ratelde hij woedend. 'Dankbaar...jij hebt geen idee wat dat woord betekent! Ik moet dankbaar zijn?' Riep ik nu. 'Ja!' Hij zette me tegen de kussens van het bed en liet me zo gauw ik zat los. 'Nou dat ben ik verdomme niet! Ik ben niet dankbaar dat jij me hier vast houdt en dat ga ik ook niet worden!' Riep ik. Hij zette nog een woedende blik op, die me kippenvel bezorgde over mijn hele lichaam, en liep toen de deur uit.

Ik ging weer liggen en rolde me op in de foetus houding. Mijn woede was opslag weg. Ik was nu alleen verdrietig. Verdrietig omdat Bruce vroeger zo lief was. Verdrietig omdat ik mijn familie niet kon zien of spreken. Verdrietig omdat ik Chase waarschijnlijk voorgoed kwijt was en hij niet van me hield. Ik liet mijn tranen eindelijk de vrije loop en huilde mezelf in slaap. 

In mijn droom waren Chase en ik samen aan het rennen door het veld waar we vroeger altijd speelde. Ik viel en Chase kwam snel naar me toe gerend. Hij ging naast me zitten en bekeek mijn knie, waar ik op was gevallen. Er was niets. We gingen liggen en keken elkaar uren aan. Langzaam kwam Chase dichterbij en kuste hij me. Zijn lippen waren zo zacht. Ik sloot genietend mijn ogen, opeens voelde zijn huid ruwer. Hij had een stoppelbaardje gekregen, het was eigenlijk best sexy, maar toen ik mijn ogen opende keek ik niet in Chase's blauwe ogen. Ik keek in die van Bruce.

Oeh..  begint ze Bruce toch weer leuk te vinden. En eigenlijk is hij niet zo slecht of wel? xx bye